Του Δημήτρη Καμπουράκη
Πόσα θέλουν τέλος πάντων για να μας τρελάνουν οι Συριζανέληδες; Δηλαδή για ''το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους'' όπως το ονόμασε ο Παπαγγελόπουλος, θα προφυλακιστεί ένας και μόνο άνθρωπος; Και θα ναι αυτός που πάνω στην μαρτυρία του στηρίχθηκε το κατηγορητήριο για το σκάνδαλο; Που να το πεις αυτό και να μην πέσει το γέλιο της αρκούδας;
Έγραψα χθες ότι οι άνθρωποι την έχουν ψωνίσει, αλλά προφανώς υπάρχουν δυο λογιών ψωνισμένοι: Οι ακίνδυνοι με τους οποίους γελάμε και οι επικίνδυνοι που δεν το 'χουν σε τίποτα να μπουν μέσα στην μπαρουταποθήκη κρατώντας αναμμένο σπίρτο, για να δουν τι γίνεται. Σε ποια απ' τις δυο κατηγορίες θαρρείτε πως ανήκουν οι κυβερνητικοί μας; Διότι χθες, παρά τις καταιγιστικές εξελίξεις με τον Μανιαδάκη, υπήρχε μια απίστευτη μακαριότητα στα υπουργικά γραφεία λες και είχε συμβεί κάτι λίαν ευχάριστο για τις αφεντομουτσουνάρες τους.
Ειλικρινά σας γράφω, χθες το απόγευμα οι υπουργάρες και τα στελέχη των Συριζανέλ ήταν βέβαιοι ότι η ιστορία εξελίχθηκε τελικά υπέρ τους. Κοντολογίς, με τις μεθοδεύσεις τους κατάφεραν να ανατινάξουν ακόμα και το τελευταίο ίχνος λαϊκής εμπιστοσύνης σε οποιαδήποτε ανακριτική και δικαστική αρχή ή διαδικασία, αυτοί όμως ήταν πανευτυχείς διότι ''έστω κι έτσι, ο λαός ασχολήθηκε επιτέλους με το μέγα σκάνδαλο της Novartis, που ανήκει εξ ολοκλήρου στο ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ''.
Την απίστευτη αυτή φράση μου την είπε χθες κυβερνητικός αξιωματούχος και απόμεινα τόσο άφωνος από την έκπληξη, που προς στιγμήν ο άνθρωπος νόμισε ότι του 'χα κλείσει το τηλέφωνο. Στο μεταξύ έχουν λαλήσει τόσο πολύ όλοι τους, που έχουν αναγορεύσει τον Πολάκη σε ήρωα τους. Όποιον κι αν ρωτήσεις, απαντά αμέσως και δίχως την παραμικρή αμφιβολία στην φωνή του: ''Δίκιο έχει ο Παύλος. Ωχ καημένε.. Επιτέλους κάποιος πρέπει να τους τα πει.»
Αυτό το μείγμα ευτυχισμένης μακαριότητας, εσωτερικής σιγουριάς ότι όλα πάνε καλά για την πάρτη τους και απαυδισμένης επιθετικότητας απέναντι σ' όποιον τους κάνει κριτική, συγκροτούν ένα μείγμα μη-αντιμετωπίσιμο. Οι εκπλήξεις διαδέχονται η μια την άλλη καθημερινά, κάποιες απ' αυτές φέρνουν προσωρινό τρόμο στον νηφάλιο πολίτη, αλλά το τελικό σύνολο της κυβερνητικής δραστηριότητας παραμένει βαθιά κωμικό. Κανένας Σεφερλής, όση έμπνευση κι αν διαθέτει, δεν είναι ικανός να συγκριθεί μαζί τους.
Φυσικά, θ' αφήσουν πίσω τους συντρίμμια. Φανταστείτε για παράδειγμα, πόσο διαλυμένη και ανυπόληπτη δικαιοσύνη θα παραδώσουν στον Κυριάκο. Σκεφτείτε τι είδους σκέψεις θα κάνει ο απλός πολίτης όταν δει πως για ''το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους'' θα την πληρώσει ένας άσχετος άγνωστος, ως χθες κατήγορος, που υποτίθεται ότι πήρε από την Novartis 125.000 ευρώ. Και φανταστείτε τι άποψη διαμορφώνει ο απλός πολίτης για το ήθος του πολιτικού του συστήματος, όταν διαπιστώνει πως επιστρατεύονται ανενδοίαστα συνταγματικές ερμηνείες που καταλήγουν να κρατούν στην εξουσία μια κυβέρνηση κοινοβουλευτικής μειοψηφίας.
Εν τέλει, μπορεί να είναι πιο κωμικοί από τον Σεφερλή, πλην όσοι γνωρίζουν βαθύτερα από θέατρο, ξέρουν ότι το κωμικό δεν είναι τίποτα άλλο από την αποδόμηση του τραγικού.
