Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Τίποτα δεν είναι πιο βέβαιο από το ότι ο Πάνος Καμμένος θα ρίξει κάποια στιγμή την κυβέρνηση. Αποκλείεται να φτάσουμε μέχρι τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2019, δεδομένου πως το ένστικτο της επιβίωσης είναι το ισχυρότερο πολιτικό κίνητρο για τον εταίρο των «Συριζανέλ».
Μέχρι τώρα, ο χρόνος παραμονής στην εξουσία είναι πολύτιμος και για τους δύο συνεταίρους, μέχρι να ενεργοποιηθούν τα σενάρια μετάλλαξης και να χωρίσουν οι δρόμοι τους. Σε άλλες εποχές, οι κινήσεις του ΥΠΕΘΑ θα είχαν συγκλονίσει το σύμπαν. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μία συμπαιγνία απίστευτου πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Ο καιρός περνάει και γρήγορα ξεχνάμε πόσο έκθετος είναι στην υπόθεση με τις αγοραπωλησίες όπλων και πόσο ανεπαρκής κρίθηκε στις εξηγήσεις του στη Βουλή. Ξεχνάμε επίσης ότι το κόμμα του δεν ξεπερνάει σε καμία δημοσκόπηση το 2%.
Η κάλυψη που του προσφέρεται είναι πρωτοφανής αλλά αναγκαία για τη συνέχεια της κυβέρνησης. Ο ίδιος γνωρίζει καλά ότι με το υπάρχον σχήμα, δεν μπορεί να περιμένει απολύτως τίποτα. Ούτε σε υποτιθέμενες εκλογές του 2019 ούτε και σε τυχόν επαναληπτικές με απλή αναλογική, αφού θα υπάρξει ένα όριο λόγω μειονότητας στη Θράκη.
Τι απομένει; Μόνο η επένδυση σε έναν απαράμιλλο εθνικό ηρωισμό που θα αφήσει εποχή και θα αναδείξει για άλλη μία φορά την φυσιογνωμία του αθεράπευτα «ανεξάρτητου Έλληνα». Έτσι θα ανανεώσει την πολιτική του επιρροή και θα εξασφαλίσει την ασυλία του, από κει και πέρα. Ίσως ακόμα και να ηρωοποιηθεί, ανάλογα με τις συνθήκες και τα γεγονότα που δεν αποκλείεται ο ίδιος να δημιουργήσει.
Πότε θα το κάνει; Όταν προκύψει θέμα Σκοπίων, όπως δήλωσε ήδη. Τότε θα κηρύξει τον «ανένδοτο αγώνα» για την υπεράσπιση του ονόματος. Έτσι κι αλλιώς, έχει ανεξάντλητα αποθέματα κυνισμού και προσαρμοστικότητας.
Σε περίπτωση λοιπόν, που προκύψει κάποιο κενό πολιτικής ανεπάρκειας, είναι έτοιμος να συμπράξει με άλλες «εθνικές» δυνάμεις και κυρίως, με την Εκκλησία για να εξασφαλίσει ότι δεν θα υπάρξει κανένα συνθετικό με το όνομα «Μακεδονία».
Άλλη λύση για να ανταπεξέλθει στον πολιτικό του αφανισμό δεν υπάρχει. Εκτός και αν βρεθεί σε ολοκληρωτική απομόνωση. Εκτός και αν η Νέα Δημοκρατία συναινέσει στις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ και δεν αφήσει κανένα περιθώριο για «επαναστάσεις». Εκτός και αν η Εκκλησία δεν θυμηθεί τα λάβαρα του Χριστόδουλου και δεν σταθεί πρόθυμη να γίνει «βιότοπος» για διάσωση του «ιπτάμενου» Πάνου...
Οι εποχές όμως, άλλαξαν και δεν είμαστε στο 1992. Η ελληνική κοινωνία είναι περισσότερο ώριμη και δεν έχει τα ίδια αντανακλαστικά εθνικισμού εναντίον των Σκοπίων.
Παρόλα αυτά, λογική διέξοδος για τον Πάνο Καμμένο δεν υπάρχει. Μένει μόνο να δούμε πότε και πως θα το κάνει. Μπορεί τελικά, να αποδειχθεί μια νευρωτική «Ιφιγένεια» κάποιας ιλαροτραγωδίας που προέκυψε από την ανωριμότητα και την αλαζονεία των Ελλήνων, εν μέσω κρίσης.
Μπορεί να αποδράσει ακάλυπτος, μόνος και τραγικός, προσπαθώντας με απέλπιδες εξάρσεις να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.
Όπως και να ΄χει, άλλη εξέλιξη δεν μπορεί να φανταστεί κανείς για μία ταυτόχρονη διάσωση ΣΥΡΙΖΑ και Πάνου Καμμένου. Εκτός κι αν διαλύσει το κόμμα του και προσχωρήσει κρατώντας κόκκινη σημαία στην Αριστερά. Είναι κι αυτό μία πιθανότητα, αν τον εγκαταλείψει ο Ιερώνυμος. Μολονότι είναι έτοιμος να δακρύσει και πάλι για χάρη του...
