Της Ελίνας Γαλανοπούλου
Έγινε ένα προεκλογικό ντιμπέιτ των υποψηφίων του νέου φορέα της κεντροαριστεράς, όπως μόνον εμείς τα κάνουμε και αυτά, και μάθαμε ότι ήμασταν πολύ λίγοι όσοι το παρακολουθήσαμε. Δεν έχω να πω τίποτα για τους υποψηφίους του 1,5% γιατί δεν τους ξέρω και προφανώς δε θα τους γνωρίσω ποτέ ως πολιτικούς. Έχω να πω όμως για τρεις από τους πολύ γνωστούς σε όλους μας δυο απόψεις. Κατ αρχήν για Φώφη Γεννηματά και Σταύρο Θεοδωράκη, αρχηγούς δύο κομμάτων της Βουλής, που ξεσηκώθηκε σάλος σχετικά με τη κοινή τους απόφαση να μείνουν οι κοινοβουλευτικές τους ομάδες ως έχουν μέχρι τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, εκπλήσσομαι με την έκπληξη του κοινού και των ΜΜΕ.
Το θέμα έπεσε σαν πυροτέχνημα από άλλον υποψήφιο, ενώ ήταν ήδη γνωστό μήνες πριν. Δεν ήταν μια απόφαση που πάρθηκε εν κρυπτώ , δεν ήταν συνωμοσία, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Δε μπορεί κανείς να το δει ούτε καν ως ηθικό ή ανήθικο γιατί σε όλο αυτό το κουβάρι των διαδικασιών της δημιουργίας κόμματος από την κεντροαριστερή τάση, το μόνο δεδομένο είναι η ύπαρξη δύο κοινοβουλευτικών ομάδων, που παλεύουν να μείνουν όρθιες και σταθερές μέσα στο παρόν κοινοβούλιο. Προς το παρόν αυτή η εκλογή αρχηγού του νέου κόμματος έχει διάφορα παράδοξα:
-Ευρωβουλευτής που ακόμα και αν εκλεγεί θα κρατήσει την έδρα του στις Βρυξέλλες και άμα γίνουν οι εκλογές θα περάσει και από εδώ.
-Δήμαρχος πρωτεύουσας, που βάλλεται από τεράστια προβλήματα, που θα κρατήσει τη Δημαρχία και ταυτόχρονα θα εκτελεί και χρέη αρχηγού κόμματος, αν εκλεγεί και αυτός.
-Καταστατικό, πρόγραμμα, κοινές τάσεις δεν έχουμε δει. Ποσοστό φίλων ή μελών που θα ψηφίσουν απλά εικάζουμε. Ο κάθε υποψήφιος έχει τις δικές του ιδέες και τις ιδέες που θα ήθελε, κατά την άποψή του, το εκλογικό σώμα του κεντρώου χώρου να έχει. Σε κάποια θέματα δε συγκλίνουν καν. Ακούσαμε δε εκτός πολλών ωραίων ιδεών, το Δήμαρχο Αθηναίων να ισχυρίζεται ότι υπήρξε αρχηγική προσωπικότητα του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, ότι αυτός μόνος του ένωσε το χώρο της κεντροαριστεράς, ότι αυτός μόνος του έσωσε την Αθήνα, ότι κράτησε ισορροπίες, ότι έδωσε λύσεις.
Το νέο κόμμα της κεντροαριστεράς ξεκινά κουβαλώντας μειονεκτήματα που δύσκολα ξεπερνιούνται. Μεγάλη μερίδα των οπαδών του βρίσκεται στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ αφού οι ψηφοφόροι ακολούθησαν τους μεταγραφέντες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι αμαρτίες του παλιού ΠΑΣΟΚ το τραβούν προς την απαξίωση, οι τάσεις του χώρου είναι πιο πολλές πρακτικά απ ότι θεωρητικά. Όμως το κόμμα πρέπει να στηθεί και να λειτουργήσει, ακόμα δε περισσότερο πρέπει να γίνει η τρίτη δύναμη μέσα στη Βουλή και αυτό με αφορά είτε το ψηφίσω είτε όχι, γιατί πολύ απλά, θα είναι ένα κόμμα που θα αποφασίζει για εμένα με τους βουλευτές του ανάμεσα στους 300.
Ο πολιτικός χώρος του βάλλεται από τάσεις που αντιμάχονται ιδεολογικά και πρακτικά μεταξύ τους και μεταξύ των προσωπικών φιλοδοξιών των διαφόρων αρχηγών, άλλωστε πρώτη φορά βλέπουμε 9-10 υποψήφιους αρχηγούς για κόμμα που δεν έχει καν συσταθεί. Τελικά όμως θα βγει αρχηγός και αυτός ο αρχηγός πρέπει να είναι εν δυνάμει ο σταθερότερος και ο εκλεκτός όσων πάνε να εκλέξουν.
Για αυτούς λοιπόν τους λόγους εγώ θα πάω να εκλέξω αρχηγό της Κεντροαριστεράς έστω και ως φίλος και τις δύο Κυριακές, φέροντας την ευθύνη όσων ακολουθήσουν.
