Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το ελληνικό κράτος συνεχίζει να επιδεικνύει τον κυνισμό του απέναντι στους πολίτες του. Όχι μόνο τους υφαρπάζει αποταμιεύσεις, περιουσίες και πολλές φορές, συνειδήσεις αλλά επιμένει να τους εμπαίζει, αυξάνοντας το κόστος λειτουργίας του καθημερινά.
Μη νόμιμες έκρινε το Συμβούλιο της Επικρατείας τις απολύσεις δέκα διοικητών και αναπληρωτών διοικητών δημοσίων νοσοκομείων που έγιναν το 2015 μετά από διαδικασία αξιολόγησης από πενταμελή επιτροπή του υπουργείου Υγείας.
Αναλαμβάνοντας την διακυβέρνηση της χώρας ο ΣΥΡΙΖΑ, πολλά στελέχη του πίστεψαν ότι έχουν το «ηθικό χρέος» να ξηλώσουν οτιδήποτε είχε προηγηθεί, αδιαφορώντας βεβαίως, για το κόστος μιας τέτοιας απόφασης. Με εντολές του υπουργού Υγείας Ανδρέα Ξανθού και του αναπληρωτή υπουργού Υγείας Παύλου Πολάκη από τους 71 διοικητές και αναπληρωτές διοικητές που αξιολογήθηκαν, οι 59 (44 διοικητές) είχαν παυθεί από τα καθήκοντά τους και οι 12 παρέμειναν στις θέσεις τους.
Και τώρα το ΣτΕ εξέδωσε 11 αποφάσεις με τις οποίες κάνει δεκτές τις αιτήσεις 10 διοικητών και αναπληρωτών διοικητικών και ακυρώνει τις αντίστοιχες υπουργικές αποφάσεις, επειδή το πρακτικό αξιολόγησης ήταν πλημμελώς αιτιολογημένο.
Αμέσως λοιπόν, προκύπτει το ερώτημα: Θα πληρώσουν από την τσέπη τους οι κκ. Ξάνθος και Πολάκης την «ταξική» τους απόφαση να απολύσουν τους διοικητές πριν την ώρα τους; Θα αποζημιώσουν οι ίδιοι το ελληνικό Δημόσιο που ζημιώθηκε με τις αποφάσεις τους, ενώ γνώριζαν ότι πράττουν πέρα από τα καθήκοντά τους και παίρνοντας ένας αντισυνταγματικό μέτρο;
Όχι βέβαια. Για δύο λόγους: Πρώτον επειδή καλύπτονται από τον νόμο περί ευθύνης υπουργών και δεύτερον, γιατί στην Ελλάδα, δεν υπάρχει Συνταγματικό Συμβούλιο, όπως στη Γαλλία, για άσκηση προληπτικού ελέγχου. Από τη μία, ό τι κι αν σκαρφιστεί ο ασκών διοίκηση με τα χρήματα του Δημοσίου, ουδεμία ευθύνη φέρει μετά την απομάκρυνση από το ταμείο… κι από την άλλη κανένας θεσμός δεν προλαμβάνει το έγκλημα – χωρίς εισαγωγικά- πριν διαπραχθεί.
Είναι λοιπόν, σαφές ότι όλες οι δομές του κράτους- από τα υπουργεία μέχρι τους οργανισμούς και τις υπηρεσίες του- διοικούνται από ανθρώπους που βρίσκουν αρκετές φορές, τον τρόπο να διαφύγουν των ευθυνών τους. Ξέρετε πολλούς δημάρχους που βρίσκονται στη φυλακή επειδή καταχρέωσαν τους δήμους τους; Ή μήπως επήλθε η κάθαρση στο πολιτικό σύστημα επειδή ένας Τσοχατζόπουλος σαπίζει στη φυλακή;
Kαι μόνο να σκεφτεί κανείς την αστική ευθύνη του Δημοσίου που επιβαρύνει πρωτοδίκως τα κρατικά ταμεία με τα λάθη των κρατικών λειτουργών, είναι αρκετό για να καταλάβει το τεράστιο χάσμα μεταξύ δικαίου και ανευθυνότητας. Ο καθένας δηλαδή, μπορεί να φορτώνει του φορολογούμενους με τη ανικανότητα ή την ανεντιμότητά του και στη συνέχεια το κράτος να διεκδικήσει δικαστικά , από τον ίδιο τη ζημιά που προκάλεσε.
Το συμπέρασμα είναι ότι η κατακερματισμένη κοινωνία μας διαθέτει ένα κράτος δικαίου ανερμάτιστο και σχεδόν «ανισόρροπο». Η μία εξουσία (δικαστική, πολιτική και νομοθετική) σπανίως στηρίζει προληπτικά την άλλη και πολλές φορές την υπονομεύει. Και όταν πλέον οι αντιδράσεις περάσουν σε επίπεδο καταστολής, η ζημιά έχει ήδη επιβαρύνει τα ταμεία.
Και στο ενδιάμεσο, η ανευθυνότητα του κάθε πολιτικού αποθεώνει τον κυνισμό του απέναντι στο δημόσιο συμφέρον.
Αλλά δεν είναι μόνο ο Πολάκης. Ο Σκουρλέτης ετοιμάζεται να «ελεήσει» διορίζοντας χιλιάδες συμβασιούχους, παρόλο που ξέρει ότι η υπόθεση αντίκειται στο ευρωπαϊκό δίκαιο και θα καταλήξει στο ΣτΕ.
Είναι πραγματικά, εξοργιστικό με πόση αναίδεια προσπαθούν να καταλύσουν το κράτος. Το χειρότερο όμως, είναι ότι οι ίδιες του οι δομές, τους το επιτρέπουν…
