Του Ανδρέα Ζαμπούκα
H δική μας γενιά δέχτηκε μια σπάνια «πολιτισμική ευεργεσία». Περάσαμε ειρηνικά,το μεταίχμιο μιας εποχής. Από τις λάσπες της επαρχίας, από τους χωματόδρομους, από τα ημιαστικά πρότυπα και τον πρωτογονισμό των Βαλκανίων, στον εξευρωπαϊσμό και στην αστικοποίηση της κοινωνίας.
Είμαστε, ακόμα, η γενιά που έζησε μεγάλους, μαζικούς ενθουσιασμούς κατάλληλους να αισθητοποίησουν τη θριαμβική συλλογικότητα. Το μπάσκετ του ΄87, τους Ολυμπιακούς και το «Εuro» του 2004. Που χαρήκαμε τον καταναλωτισμό, την πρόσβαση στα πανεπιστήμια, τα μεγάλα έργα, τα πολιτισμικά επιτεύγματα, τα ταξίδια, τα γρήγορα αυτοκίνητα, την ανάταση, έστω και τη «διονυσιακή» υποκουλτούρα στα σκυλάδικα. Αρκεί να σκεφτεί κανείς την πορεία που διέγραψε ο μέσος Έλληνας σε όλη τη Μεταπολίτευση, για να καταλάβει τις ευκαιρίες που έχασε για να χτίσει μια χώρα σταθερής ανάπτυξης και ευημερίας.
Είναι φανερό ότι κάτι πήγε στραβά. Δεν ξέρω αν το κακό προϋπήρχε από την Δικτατορία ή από τους ηττημένους του Εμφυλίου που έψαχναν εκδίκηση. Το αποτέλεσμα είναι που μετράει. Φτάσαμε στο 2017 και στην κυβέρνηση βρίσκεται μια παρέα από αδίστακτους ανθρώπους που κάνουν τα πάντα για να μείνουν στην εξουσία. Όχι μόνο από δική τους εμμονική διάθεση αλλά, απολαμβάνοντας και τις διευκολύνσεις των Ευρωπαίων!
Προφανώς, δεν έπεσαν από τον ουρανό. Το πολιτικό σύστημα τους εξέθρεψε, παλαιοί εκπρόσωποι του οποίου πλασάρονται σήμερα ως «ιεραπόστολοι» της κοινής λογικής. Κι ακόμα καλύτερα, η ίδια η κοινωνία, της οποίας είναι αποκυήματα ταπεινών ενστίκτων και ανεκπλήρωτων επιθυμιών.
Eίναι λοιπόν, τόσο επικίνδυνοι; Τόσο πολύ που δεν μπορούμε να περιμένουμε ως το 2019 για να φύγουν; Eίναι ακόμα πιο επικίνδυνοι από όσο φαντάζεται ένας μέσος νους που παρασύρεται από το μηδενιστικό μότο «όλοι οι ίδιοι είναι» ή ακόμα χειρότερα, «τόσες μεταρρυθμίσεις δεν μπόρεσε να τις κάνει κανένας, αυτοί υπογράφουν τα πάντα». Γιατί η σήψη που εξαπλώνεται στην κοινωνία διαβρώνει τα πάντα με γεωμετρική πρόοδο. Γιατί αν περάσουν δύο χρόνια ακόμα, δεν θα έχει απομείνει τίποτα παραγωγικό στη μεσαία τάξη, προκειμένου να στηρίξει την συνοχή του κοινωνικού ιστού.
Ίσως δεν έχουμε πάρει χαμπάρι σε τι εποχές ζούμε. Μπροστά μας, βρίσκονται οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές προκλήσεις που θα καθορίσουν την τύχη της χώρας, τουλάχιστον, για τα επόμενα εκατό χρόνια. Η πλήρης οικονομική ενοποίηση, η ευρωπαϊκή άμυνα, η θεσμική συμπόρευση και ο προσανατολισμός της θέσης μας στον δυτικό κόσμο. Ποιος θα τα διαπραγματευτεί όλα αυτά; Ο πρόεδρος του Δεκαπενταμελούς, ο σύμβουλός του ο Καρανίκας, ο ΥΠΟΙΚ Τσακαλώτος που τον τρολάρει ο Σόϊμπλε ή μήπως ο «υποΥΠΕΞ» Κατρούγκαλος;
Ας σοβαρευτούμε λίγο. Μετά τις γερμανικές εκλογές, αναμένουμε στην Ευρώπη κοσμοιστορικές αλλαγές. Κάθε χώρα θα αναλάβει τις ευθύνες της, προκειμένου να πάρει το ρόλο που της αξίζει. Όχι με φιλανθρωπία- δεν υπάρχουν τέτοια στη διπλωματία- αλλά με διεκδικήσεις και αγώνα. Η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει την εύνοια των υπολοίπων, ζητώντας μόνο το φιλοδώρημα του επαίτη.
Μπορεί σήμερα, στο Σύνταγμα να μην βρεθούν όλοι οι Έλληνες.Μπορεί ο κόσμος να έχει κουραστεί να εκφυλίζονται οι εξάρσεις του. Είναι όμως μια ευκαιρία να βρεθούν αυτοί που μπορούν να οραματιστούν το μέλλον της χώρας. Οι αστοί. Αυτοί που πάντα ανοίγουν το δρόμο για να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι.
Η σημερινή συγκέντρωση θα είναι ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε εχθρούς και φίλους για το ποια είναι τελικά η δημιουργική «κρίσιμη μάζα» αυτής της χώρας. Και το σημαντικότερο,ότι δεν έχει καταθέσει τα όπλα. Στο Σύνταγμα σήμερα, δεν θα βρεθεί κανένας «λαός», όπως τον φαντάζονται οι «τοξικομανείς» της εξουσίας. Θα βρεθούν πολίτες. Αυθυπόστατα πρόσωπα με αίσθηση της μοναδικότητάς τους και συνείδηση της συλλογικότητάς τους.
Και όπως λέει κι ο Αρκάς, «ξέρω ότι η συγκέντρωση δεν θα έχει αποτέλεσμα. Μπορεί να μην έχει καν κόσμο. Αλλά θα πάω έστω και αν είμαι μόνος μου. Γιατί πρέπει να καταλάβουν ότι εμείς οι μόνοι μας υπάρχουμε και είμαστε πολλοί!»…
