Υπάρχει ένας μη ορατός κίνδυνος που θα αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα, την επόμενη μέρα μετά την πρώτη και πιο αιχμηρή φάση της πανδημίας του covid-19. Είναι ο κίνδυνος, να βρεθεί αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο ανατροπής του μοντέλου της παγκοσμιοποίησης, πάνω στις ράγες του οποίου κινείται η παραγωγή, το εμπόριο, ο πολιτισμός και η εκπαίδευση.
Διαβάζοντας για πολλοστή φορά το βιβλίο «Εγώ, το μολύβι», του Leonard Read, που κυκλοφόρησε με τον Φιλελεύθερο, αλλά και δεκάδες άρθρα που προσπαθούν να βρουν τις αιτίες και τις λύσεις στο πρόβλημα του covid-19, διέκρινα μια φοβερή αντίφαση ανάμεσα σε αυτά που βιώνουμε, σε αυτά που μας ανησυχούν και σε αυτά που θα μας σώσουν.
Το μικρό μολύβι έχει την καταγωγή του, από έναν κέδρο στο Όρεγκον των ΗΠΑ. Το ξύλο του κέδρου το επεξεργάζονται σε ένα εργοστάσιο στο Σαν Λεάντρο της Καλιφόρνιας. Η μολυβένια μύτη του, κατασκευάζεται από γραφίτη της Κεϋλάνης (Σρι Λάνκα), που αναμειγνύεται με άργιλο από τον Μισσισσιπή και υφίσταται κατεργασία με κανδελιλικό κερί από το Μεξικό. Και η γόμα στο πάνω μέρος του μολυβιού, κατασκευάζεται από κραμβέλαιο από τις Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες (Ινδονησία) και ελαφρόπετρα από την Ιταλία.
Η ιστορία από το βιβλίο «Εγώ το μολύβι», βρίσκει πλήρη εφαρμογή και στο σημερινή μολύβι, που δεν είναι άλλο από το κινητό τηλέφωνο. Το iPhone της Apple για παράδειγμα, που μπορεί να είναι ένα αμερικανικό προϊόν, συναρμολογείται στην Κίνα, με εξαρτήματα που κατασκευάζονται στη Νότιο Κορέα, στην Ταϊβάν, στην Ιαπωνία και στις ΗΠΑ, από εταιρείες όπως είναι Intel, η Sony, η Foxconn και η Samsung.
Και ενώ όλα δείχνουν διασυνδεδεμένα με σχετική αρμονία και ισορροπία, ήρθε η πανδημία του covid-19 να σκορπίσει τον φόβο. Και η φοβία οδηγεί στον απομονωτισμό και στην περιχαράκωση. Όμως και η αντιμετώπιση του υγειονομικού κινδύνου, απαιτεί απομόνωση. Απαιτεί διακοπή των μετακινήσεων ανάμεσα σε ηπείρους και σε κράτη. Μερικές φορές ανάμεσα σε περιοχές μιας χώρας.
Ορθώνονται τείχη, στο μυαλό των πολιτών απέναντι στους Κινέζους διότι εκεί γεννήθηκε ο ιός, απέναντι στους Ιταλούς που δεν αξιολόγησαν έγκαιρα την κατάσταση, απέναντι στους Βρετανούς που χειρίζονται με διαφορετικό τρόπο την εξάπλωση του covid-19. Απέναντι στους Γερμανούς που δεσμεύουν τεράστιες ποσότητες από τις φαρμακευτικές δραστικές ουσίες που πιθανόν να μπορούν να καταστείλουν τα συμπτώματα των νοσούντων, απέναντι στους Τούρκους που αποκρύπτουν τα πραγματικά δεδομένα και απέναντι στους Αμερικανούς που έχουν σταματήσει τις αεροπορικές πτήσεις με την Ευρώπη.
Ορθώνονται τείχη στις σκέψεις των πολιτών όταν βλέπουν ότι σταμάτησε η παραγωγή αυτοκινήτων σε μια χώρα, διότι δεν υπήρχε επάρκεια εξαρτημάτων σε μια άλλη. Ορθώνονται τείχη ανάμεσα σε παραγωγούς και σε εμπόρους που παρατηρούν την παγκόσμια εφοδιαστική αλυσίδα να λαχανιάζει. Ορθώνονται τείχη για το μεταναστευτικό, τείχη για το υγειονομικό, τείχη για το οικονομικό.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι έφτασε η στιγμή για το σταμάτημα της παγκοσμιοποίησης. Ότι οι κίνδυνοι από την παγκοσμιοποίηση είναι μεγαλύτεροι και περισσότεροι από τα ευεργετήματα που έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα. Είναι όμως έτσι;
Το παγκόσμιο χωριό περιμένει με αγωνία καθημερινά τα νέα από την Σουηδία, την Γαλλία, την Ιαπωνία και την Αμερική για τις έρευνες σχετικά με το φάρμακο για τον covid-19. To παγκόσμιο χωριό περίμενε από την Fed να δώσει το σύνθημα για την παρέμβαση των κεντρικών τραπεζών. Οι ευρωπαϊκές χώρες περίμεναν από το Eurogroup να κινήσει τα νήματα για τα πακέτα διάσωσης. Η μια χώρα παίρνει τεχνογνωσία από τη άλλη για την αντιμετώπιση του covid-19, για την στήριξη των υποδομών, για τις μεθόδους συνέχισης της λειτουργίας της καθημερινότητας των πολιτών. Μέσω των τηλεδιασκέψεων και των λοιπών ψηφιακών τεχνολογικών εργαλείων, ο πλανήτης συνεχίζει να λειτουργεί. Και όλοι περιμένουμε με προσμονή από το υπεριπαγκοσμιοποιημένο εκπαιδευτικό και ερευνητικό σύστημα, να ανακαλύψει το εμβόλιο για τον covid-19.
Μπορεί ο φόβος και η αγωνία να τροφοδοτούν τη σκέψη για αποπαγκοσμιοποίηση. Μπορεί η ιδέα των περίκλειστων κοινωνιών να συσπειρώνει και να γαληνεύει. Εμείς όμως που βιώσαμε στο πετσί μας, τις ιδεοληπτικές εμμονές της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, που αν δεν μας βοηθούσε χρονικά η Θεά Τύχη, θα περνούσαμε την σημερινή κρίση, εκτός ΕΕ με δραχμούλες στις τσέπες μας, αντιλαμβανόμαστε πλήρως την έννοια της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας. Μιας οικογένειας, που με όλα της τα στραβά, για τα οποία θα μπορούσα να γεμίσω με άρθρα όλο τα site, είναι εδώ, για να σταθεί όρθια.
* Ο αρθρογράφος είναι οικονομικός αναλυτής, με ειδίκευση στο σχεδιασμό σύνθετων επενδυτικών στρατηγικών.
** Αποποίηση Ευθύνης : Το περιεχόμενο της στήλης, είναι καθαρά ενημερωτικό και πληροφοριακό και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση επενδυτική συμβουλή, ούτε υποκίνηση για συμμετοχή σε οποιαδήποτε συναλλαγή. Ο αρθρογράφος δεν ευθύνεται για τυχόν επενδυτικές και λοιπές αποφάσεις που θα ληφθούν με βάση τις πληροφορίες αυτές.
