Του Ανδρέα Ζαμπούκα
«Τα ακραία αισθήματα πάντα κερδίζουν τελικά. Οι ηγέτες που προσφέρουν δάκρυα, λύπη, αίμα και ιδρώτα πάντα παίρνουν περισσότερα από τους οπαδούς τους σε σχέση με αυτούς που προσφέρουν ασφάλεια και καλοπέραση. Στα δύσκολα οι άνθρωποι είναι πάντα ηρωικοί!». Τα λόγια αυτά του Όργουελ ταιριάζουν μια χαρά στην περίπτωση του «επαναστάτη» Τσίπρα και της «επικής» Αριστεράς.
Κέρδισαν τις εκλογές σκιαγραφώντας στις συνειδήσεις των οπαδών τους, μία χειμαζόμενη χώρα. Με χιλιάδες αυτοκτονίες, με παιδάκια να λιποθυμούν στα σχολεία, με γερμανικές μπότες στην πλάτη των κατεχόμενων Ελλήνων. Μέσα σε λίγα χρόνια, χρησιμοποίησαν τόσα ψέματα και τόσο λαϊκισμό που δεν συγκρίνονται ούτε με ολόκληρη την δημαγωγία του πολιτικού συστήματος στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Τόσο ξεδιάντροπα και τόσο ανεύθυνα δεν έχει συνομιλήσει με τους ψηφοφόρους του κανένας πολιτικός, όση δίψα κι αν είχε για εξουσία.
Τελικά, αφού πρώτα ισοπέδωσαν την οικονομία στο εξάμηνο Βαρουφάκη και αφού αντιστάθηκαν υποκριτικά στις μεταρρυθμίσεις, τώρα προσποιούνται ότι διαπραγματεύτηκαν για να καταλήξουν εκεί που βρίσκονταν στην αρχή.
Βρεθήκαμε ουσιαστικά, με μία νέα συμφωνία που περιλαμβάνει 4 δισ. ευρώ μέτρα, για να προεκτείνουμε το τρίτο μνημόνιο. Πρόκειται δηλαδή για προνομοθέτηση, μια λογική που είχε καταγγείλει και αποκλείσει στο παρελθόν, ο Τσίπρας στις περίφημες δηλώσεις του για αντίσταση.
Μπορείς να κυβερνάς μόνο με ψέματα, ικανοποιώντας το θυμικό των ψηφοφόρων σου που διψούν για «γλαφυρή και έντεχνη απάτη»; Ναι, μέχρι που να ξεθωριάσουν τα ακραία αισθήματα που αναφέρει ο Όργουελ. Αλλά ως τότε, μπορείς να συνεχίσεις να τα εκτρέφεις με το αζημίωτο. Ενισχύοντας το μίσος για τον Μητσοτάκη – παλιά τακτική και επιτυχημένη- και υποδαυλίζοντας εμφύλια πάθη.
Το κακό όμως είναι ότι το ψέμα είναι «παιδαγωγικό» και λυτρωτικό, όπως στα παραμύθια. Άλλα μας λένε κι άλλα καταλαβαίνουμε. Και η παρηγοριά της απάτης καταλήγει στο τέλος, να γίνει όχι μόνο αποδεκτή αλλά και αναγκαία για την ικανοποίηση των ενστίκτων.
Μια κρίσιμη μάζα από συμπολίτες μας, ανέχεται και δικαιολογεί πλέον, με μεγάλη ευκολία, το ψέμα. Αρκεί να βγαίνει από τα χείλη του αγαπημένου της παραμυθά.
Από μνημόνιο σε μνημόνιο κι από υπογραφή σε υπογραφή, με μια γλώσσα κατάλληλη μόνο για «τοξικομανείς της απάτης». Ένα σουρεαλιστικό παιχνίδι πρόκλησης για τους υπόλοιπους που παρακολουθούμε, με το στόμα ανοιχτό, έναν κυνικό άνθρωπο να διαπιστώνει ότι ποτέ δεν είδε μεγαλύτερη έξοδο το Πάσχα και πως η συμφωνία έκλεισε με γενναία διαπραγμάτευση!
Είναι φανερό ότι πασχίζουν να μας συνηθίσουν στο ψέμα. Να μάθουμε να αποζητούμε έναν κόσμο όπου η λογική και ο ρεαλισμός είναι τόσο αποκρουστικά πράγματα που επιλέγουμε αναγκαστικά την μετα- αλήθεια!
Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος μπροστά μας και όχι τόσο οι λειψές συντάξεις και τα μνημόνια…
