Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το δημόσιο χρέος της χώρας βρίσκεται στα χέρια των Ευρωπαίων. Κατά συνέπεια, κάθε οικονομική εξάρτηση είναι θέμα των εταίρων- δανειστών και όχι των αγορών. Αυτοί λοιπόν είναι οι πρώτοι που θα αποφασίσουν για την τύχη των δημοσιονομικών ζητηματων μας και στη συνέχεια θα αντιδράσουν οι νέοι υποψήφιοι πιστωτές μας.
Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική εξάρτηση που επιδεικνύει ακόμα και σήμερα, ως τροχοπέδη ο Αλέξης Τσίπρας είναι δεδομένη από τη φύση και τη θέση των εθνικών μας επιλογών, εδώ και δεκαετίες. Και πολύ περισσότερο σήμερα, με μία κυβέρνηση της οποίας το μόνο μέλημα είναι πώς θα παραμείνει περισσότερο στην εξουσία.
Ίσως μάλιστα η Ελλάδα να είναι η πρώτη χώρα της Ένωσης που συνειδητά, έχει εκχωρήσει την πλήρη πολιτική της ανεξαρτησία στους δανειστές της. Όχι βέβαια επειδή εκείνοι είναι κακοί άνθρωποι ή διαθέτουν μηχανισμούς χειραγώγησης αλλά γιατί η κυβέρνηση των "Συριζανέλ" δεν επιθυμεί να αναλάβει την ευθύνη της αληθινής διοίκησης αυτής της χώρας.
Αντίθετα, προτιμάει να σέρνεται πίσω από τις καταστάσεις και να δέχεται τους ξένους σχεδιασμούς, κρυπτόμενη πίσω από την εξάρτηση την οποία θα την απέφευγε δια των γενναίων αποφάσεων.
Κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και στο αμέσως επόμενο διάστημα, μιας και δεν πρόκειται κανείς από τους Ευρωπαίους δανειστές να θέλει να χάσει τα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών του.
Υπερπλεονάσματα μαμούθ για την πραγματική οικονομία μέχρι και 5,2% του ΑΕΠ προβλέπει η κυβέρνηση στο Μεσοπρόθεσμο ως και το 2022. Από εκεί προκύπτει και ο περίφημος «δημοσιονομικός χώρος» η υπεραπόδοση δηλαδή έναντι του ήδη υψηλού στόχους για πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ κάθε χρόνο μέχρι το 2022.
Το υπουργείο Οικονομικών υπολογίζει 3,56% το 2018, 3,96% το 2019, 4,15% το 2020, 4,53% το 2021 και... 5,19% το 2022. «Βλέπει» επίσης έκρηξη στις επενδύσεις και αύξηση στην ιδιωτική κατανάλωση, δίχως να υπάρχουν σήμερα τουλάχιστον παρόμοιες ενδείξεις.
Θα έχουν επίσης, εφαρμοστεί τα μέτρα της μείωσης του αφορολόγητου (2020) και των συντάξεων από 1.1.2019.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Την ίδια ώρα που ο πρωθυπουργός θα πασχίζει να σκηνοθετήσει μία θριαμβευτική ομιλία στη ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο, θα υπογράφει τον περαιτέρω έλεγχο των δημοσιονομικών της χώρας. Όχι με μεταρρυθμίσεις και μέτρα ανάπτυξης αλλά με στείρες επιλογές που θα οδηγούν σε αφαίμαξη όσων τολμούν ακόμα να παράγουν πλούτο στη χώρα.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι έτοιμος να γονατίσει την πραγματική οικονομία για κρατήσει μερικούς μήνες ακόμα την εξουσία. Αρκεί να του δοθεί η δυνατότητα της προσποίησης, προκειμένου να σαγηνεύσει μερικούς ακόμα ψηφοφόρους του, λίγο πριν το μοιραίο τέλος.
Στις 14 Ιουνίου είναι έτοιμος να ψηφίσει ένα άτυπο μνημόνιο το οποίο όμως θα διασφαλίζει τον έλεγχο της ελληνικής οικονομίας από τους ξένους αλλά με την ηττοπαθή διάθεση της επίθεσης στη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών.
Έτσι θα βαφτίσει την έξοδο καθαρή με την ελπίδα, οι εναπομείναντες υποστηρικτές του να τον πιστέψουν και πάλι.
Μόνο που αυτή τη φορά η αποκάλυψη θα είναι τόσο εκκωφαντική που θα ακουστεί ακόμα και στον τελευταίο νοσταλγό εξωτικών σοσιαλιστικών παραδείσων...
