Του Σάκη Μουμτζή
Ακούω από πολλούς φίλους, που βλέπουν με αγωνία τα όσα διαπράττει ο ΣΥΡΙΖΑ στην οικονομία και όχι μόνο, να λένε : «μα καλά, οι εταίροι μας γιατί δεν αντιδρούν; Γιατί δεν κάνουν κάτι;»
H απάντηση είναι απλή. Γιατί δεν τους ενδιαφέρει. Έχουν εξασφαλίσει τα κεφάλαια που μας δάνεισαν, υποθηκεύοντας την δημόσια περιουσία της πατρίδας μας, και μας έχουν αφήσει στην τύχη μας. Εξάλλου δεν αποτελούμε πλέον συστημικό κίνδυνο, καθώς η περίπτωση χρεοκοπίας έχει αποκλεισθεί.
Η στάση τους είναι, εκ πρώτης, όψεως κυνική. Τι εταίροι είναι αυτοί που κοιτάζουν μόνον την δική τους εξασφάλιση; Γιατί δεν ενδιαφέρονται να βάλουν την ελληνική οικονομία στον δρόμο της ανάπτυξης, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα; Η απάντηση είναι κι εδώ απλή.
Το πώς θα αναπτυχθεί κάθε χώρα αυτό το αποφασίζει η κυβέρνηση της, δηλαδή η πλειοψηφία των πολιτών, σε τελική ανάλυση. Υπάρχουν οι κανόνες της ΕΕ, αλλά μέσα σε αυτούς χωρούν διάφορες οικονομικές πολιτικές. Συνεπώς το πρόβλημα είναι, τι ακριβώς θέλει ένας λαός.
Στην πατρίδα μας με πλήρη επίγνωση του τι ψηφίζουμε, επιλέξαμε ένα κόμμα με ακραίο πρόγραμμα που υποσχόταν ένα αβέβαιο και περιπετειώδες μέλλον. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προέκυψε από το πουθενά. Κέρδισε τέσσερις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, τόσο με το ένα προφίλ όσο και με το άλλο. Και πριν την κυβίστηση και μετά από αυτήν.
Αυτό θέλει ο Ελληνικός λαός. Κανένας εταίρος δεν μπορεί και δεν θα πρέπει να επιβάλλει μοντέλα ανάπτυξης. Αυτά τα εκπονούν οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, που φροντίζουν βέβαια να τηρούν τις συμφωνίες που υπέγραψαν.
Συνεπώς, αν θα προτιμήσουμε μια κοινωνία επιδοματούχων ή μια κοινωνία ανάπτυξης, αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς. Και αυτή ακριβώς είναι η διακύβευση των επόμενων εκλογών. Τι είδους κοινωνία θέλει η πλειοψηφία των πολιτών.
Μια κοινωνία που, π.χ. οι εκπαιδευτικοί, όπως της Μαγνησίας, θα αισθάνονται μιαν αποστροφή προς τον ιδιωτικό τομέα, λησμονώντας πως από τους φόρους του πληρώνονται οι μισθοί τους ; Ή μια κοινωνία που θα έχει ως πρότυπο την επιχειρηματικότητα και τον ανταγωνισμό; Ας σημειωθεί πως ο πρόεδρος της ΕΛΜΕ που εξέδωσε αυτήν την θλιβερή ανακοίνωση ανήκει στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, φαινόμενο άκρως ανησυχητικό για το μέλλον.
Σε τέτοιου είδους ερωτήματα θα κληθούμε να απαντήσουμε στις επόμενες εκλογές. Όποιος καταστήσει τις απαντήσεις του ηγεμονικές, κερδίζει.
Οι εταίροι μας εξάντλησαν τις υποχρεώσεις τους. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα σερνόμαστε ή αν θα απογειωθούμε και δεν έχουν διάθεση να κάνουν τίποτα. Στο κάτω-κάτω μας έδωσαν την πιστοληπτική γραμμή στήριξης με κόστος χρήματος στο 1,75 και εμείς προτιμήσαμε έξοδο στις αγορές με κόστος χρήματος 12%.
Άλλωστε, η Ευρώπη έχει τόσα άλλα σημαντικά προβλήματα, όπως της Ιταλίας, που τα δικά μας τους φαίνονται, πλέον, ανάξια λόγου.
Οφείλουμε όλοι να συνειδητοποιήσουμε πως εμείς κρατούμε την τύχη μας στα χέρια μας. Αυτήν την στιγμή βαδίζουμε τον δρόμο της μιζέριας και της φτωχοποίησης. Για να ξεφύγουμε από αυτόν οφείλει η Νέα Δημοκρατία να προβάλλει πειστικά - αν μπορεί - το όραμα που έχει και να το κάνει κτήμα πρώτα-πρώτα των στελεχών της και μετά των πολιτών.
Για ό,τι και να μας συμβεί, εμείς και μόνον εμείς, θα φταίμε.
