Του Μπάμπη Παπαδημητρίου*
Πριν από πολλές εβδομάδες, όταν ακόμη η σχετική συζήτηση δεν είχε γίνει τόσο συστηματική, ένας ξεχωριστός συνάδελφος (δημοσιογράφος) με ρώτησε, live, ποιος πρέπει να καταλάβει το αξίωμα της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Του απάντησα, αυθορμήτως και ειλικρινώς -όπως έχω κανόνα στη ζωή μου να κάνω, ειδικά όταν τα ερωτήματα είναι «παγίδες»-, ότι θα ήθελα να δω μια γυναίκα στη θέση αυτή. Η αντίδραση των παρισταμένων βουλευτών άλλων παρατάξεων με ξάφνιασε. Κανείς τους δεν συμφώνησε αυθορμήτως. Το καταλάβαινε κανείς επειδή η άμεση παρατήρηση ήταν «το λες αυτό γιατί έχεις κάποια συγκεκριμένη γυναίκα στο μυαλό σου». Από εκείνη τη στιγμή, η συζήτηση σοβάρεψε.
Πρώτον, η πρότασή μου προϋποθέτει ότι θα υπάρξει συμφωνία στο γενικότερο επίπεδο, προτού καταπιαστούμε με το «όνομα». Θεωρούμε ότι είναι καιρός να μην τοποθετηθεί στο συμβολικό αυτό ανώτατο αξίωμα γυναίκα; Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε την αναζήτηση υπ? αυτή την παραδοχή;
Ισχυρίζομαι σήμερα, όπως το είχα κάνει και το 2014 (τότε κυριολεκτικώς ελάχιστοι μπήκαν στον κόπο να συζητήσουν την ιδέα), ότι παρόμοια απόφαση θα έδειχνε πως η ελληνική κοινωνία και ειδικότερα η πολιτική της «τάξη» έχουν αποκτήσει τον βαθμό ωριμότητας που απαιτεί η σωστή χρήση των συμβόλων. Αλλά και την απαραίτητη αυτογνωσία ώστε να δεχτούμε ότι η θέση της γυναίκας στην Ελλάδα είναι πράγματι στην εξουσία και όχι απλώς «στο πλευρό» της.
Δεύτερον, μια γυναίκα στην περίοπτη θέση, που είναι η Προεδρία της Δημοκρατίας, θα δώσει το έναυσμα για να γίνει πράξη και η συνταγματική επιταγή και οι οικείοι νόμοι που θεσπίζουν, απαιτούν και προστατεύουν την ισότητα μεταξύ των πολιτών, ανεξαρτήτως φύλου, φυσικού ή κατ? επιλογήν. Είναι δηλαδή μια ισχυρή επιβεβαίωση σεβασμού των προσωπικών ελευθεριών σε μια χώρα που προστατεύει την προσωπικότητα περισσότερο στα λόγια και (πολύ) λιγότερο στην πράξη.
Τρίτον, υπάρχουν γύρω μας σημαντικές γυναίκες (εκτός από τις μητέρες μας) και, δυστυχώς, συνεχίζουν να πλαισιώνουν αραιότερα και να βιώνουν δυσκολότερα τις ανώτατες θέσεις της πολιτείας, της δημόσιας διοίκησης, ακόμη και της ιδιωτικής διαχείρισης. Υπ? αυτή την έννοια επίσης, η ευκαιρία της επικείμενης προεδρικής εκλογής δεν πρέπει να πάει χαμένη. Θα εκπέμψει, ταυτοχρόνως, ένα διεθνώς θετικό μήνυμα, ειδικώς μάλιστα στη γειτονιά μας.
Θα περίμενα η πρόταση αυτή να βρίσκει πολλούς οπαδούς στην αξιωματική αντιπολίτευση, πέραν του οικογενειακού κύκλου ενός εκάστου των στελεχών της, αρχίζοντας από τον αδιαμφισβήτητο αρχηγό της. Παραδόξως, επέλεξαν να κλειστούν στα «καρέ» τους, επιβεβαιώνοντας ότι ελάχιστα τους ενδιαφέρει η ουσία όταν έρχεται η ώρα κρίσιμων αποφάσεων. Ζουν και υπάρχουν μόνον για να εφευρίσκουν «παγίδες» στον Κυριάκο Μητσοτάκη και την παράταξή του, να στήνουν μικροπολιτικές συγκρούσεις αντί των ανοιχτών συζητήσεων τις οποίες τόσο χρειάζεται η κοινωνία μας τώρα που βρίσκει τον δρόμο που θα την οδηγήσει πέρα από την κρίση.
Τούτων δοθέντων, το εύρος της συζήτησης για την Προεδρία και ο πλούτος των ήδη συζητουμένων ονομάτων αποδεικνύει ότι η πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας αναδεικνύει, μέσα από δυσκολίες και αντιφάσεις, προσωπικότητες, γυναίκες και άνδρες, που έχουν τα προσόντα να υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον. Με μια επιφύλαξη: το κύριο προσόν του προσώπου που θα υπηρετήσει αυτό τον υψηλό θεσμό δεν πρέπει να είναι το «χρώμα» του πολιτικού χώρου στον οποίο τον έχουμε, συχνά αυθαιρέτως, κατατάξει.
*Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος και βουλευτής της Ν.Δ.
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της Παρασκευής 3 Ιανουαρίου
