Του Σάκη Μουμτζή
Η Αναθεώρηση του Συντάγματος είναι μια κατ΄ εξοχήν συναινετική διαδικασία. Όχι μόνο γιατί απαιτεί σε μια από τις δύο φάσεις της την κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 180 βουλευτών, αλλά κυρίως γιατί πρέπει αυτή η αυξημένη πλειοψηφία να αποτυπώνεται και στην κοινωνία στην οποίαν, ως γνωστόν, δεν υφίσταται bonus εδρών. Συνεπώς, επιβάλλεται τόσο οι αναθεωρητέες διατάξεις, όσο και η διαδικασία της Αναθεώρησης –με πλήρη σεβασμό του άρθρου 110 του Συντάγματος-να είναι προϊόν πλατιών συναινέσεων.
Όμως, το συναινετικό κλίμα δεν δημιουργείται ξαφνικά, ούτε μπορεί να έχει περιστασιακή μορφή, καθώς για την επίτευξή του χρειάζεται το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών δυνάμεων της χώρας να αναγνωρίζει την αναγκαιότητα του. Το κλίμα που επικρατεί στην πολιτική μας ζωή είναι γνωστό και εξίσου γνωστοί είναι και οι υπαίτιοι γι΄ αυτό. Το επιβεβαίωσαν και οι πρόσφατες δηλώσεις του Π. Καμμένου για την Φ. Γεννηματά και η σιωπηρή επιδοκιμασία τους από τον έτερο κυβερνητικό εταίρο.
Έτσι, σε μια πολωμένη κατάσταση, κάθε σημαντικό γεγονός είναι μοιραίο να εντάσσεται στον αδυσώπητο αγώνα πολιτικής κυριαρχίας, παραμορφώνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο τα ουσιώδη χαρακτηριστικά του. Από αυτόν τον κανόνα δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση η διαδικασία Αναθεώρησης του Συντάγματος. Η χθεσινή κομματική φιέστα στον προαύλιο χώρο της Βουλής, είναι ο προπομπός αυτών που θα επακολουθήσουν.
Η Συνταγματική Αναθεώρηση θα κρατήσει περίπου έναν χρόνο. Ως εκ τούτου δεν μπορεί να βρίσκεται διαρκώς στο προσκήνιο των εξελίξεων και να λειτουργεί αποπροσανατολιστικά για τα φλέγοντα οικονομικά προβλήματα του κόσμου. Επί της ουσίας δε, απασχολεί τον μικρόκοσμο της πολιτικής και τίποτα παραπάνω, ανεξαρτήτως της σπουδαιότητας της. Συνεπώς, μέσα στο συγκεκριμένο πολιτικό κλίμα θα είναι ακόμα ένα παιχνίδι εξουσίας, από αυτά που αρέσει να παίζει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Προφανώς, δεν μελέτησε καλά το πάθημα της στο ανάλογο παιχνίδι που πήγε να παίξει με την απλή αναλογική, και το ξαναεπιχειρεί. Δεν αντιλήφθηκε δηλαδή, πως οι μεγάλες μάχες κερδίζονται με συμμαχίες στις οποίες επιβεβαιώνεται το «ποιος είναι το αφεντικό στην πόλη». Ο Ηγεμόνας. Δεν κατανόησε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πως χωρίς το Ποτάμι και την Δημοκρατική Συμπαράταξη δεν μπορεί να προωθήσει τις θέσεις της. Της είναι οι αναγκαίοι σύμμαχοι. Και επειδή αυτοί ποτέ δεν θα συμμαχήσουν με τους καθ΄ εξιν υβριστές τους, οδηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική απομόνωση και σε ακόμα μια ήττα.
Η εξομολόγηση του Α. Τσίπρα πως επιθυμεί να αφήσει το αριστερό αποτύπωμα του στον θεσμικό τομέα –εννοώντας την Συνταγματική Αναθεώρηση- φανερώνει πλήρη άγνοια του γεγονότος πως το Σύνταγμα αποκρυσταλλώνει κάθε φορά τον υπάρχοντα συσχετισμό δυνάμεων που δημιουργείται με συγκλίσεις και συναινέσεις. Συνεπώς, αν επιθυμεί ένα αριστερής κατευθύνσεως Σύνταγμα ας απευθυνθεί στις αριστερές δυνάμεις του τόπου -ΚΚΕ, ΛΑΕ, Ανταρσύα- και ας βρουν όλοι μαζί τις 180 ψήφους, που απαιτούνται.
Γιατί τα περί «συμβουλευτικού δημοψηφίσματος» τα θεωρώ όχι μόνον φαιδρά αλλά συγχρόνως και καταστροφικά για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που υποθέτω θα εμβάλλει την ηγετική ομάδα του σε επανεξέταση αυτών των προθέσεων. Η απόπειρα δημιουργίας κίβδηλων πλειοψηφιών, μέσω παραθεσμικών λειτουργιών, άρχισε και τελείωσε με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Τα κορόιδα ξύπνησαν.
Συνεπώς, σήμερα εγκλωβισμένος ο ΣΥΡΙΖΑ στην στρατηγική της πόλωσης που επέλεξε εδώ και πέντε χρόνια, είναι υποχρεωμένος να εντάξει σε αυτήν, και την διαδικασία Αναθεώρησης του Συντάγματος. Επειδή όμως οι συσχετισμοί δυνάμεων άλλαξαν στην κοινωνία, θα υποστεί ακόμα μια ήττα. Αν βέβαια φτάσει η κυβερνητική του θητεία μέχρι το 2017.
