Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Σκεφτόμουν ότι τις μεγαλύτερες περιπέτειες του έθνους τις οφείλουμε στην κατσίκα του γείτονα. Αυτή τα κάνει όλα, κι ας νομίζουμε ότι είναι αθώα. Με τις τσαχπινιές της, μας προκαλεί και, θέλουμε - δεν θέλουμε, προσευχόμαστε να ψοφήσει.
Όλες εν τω μεταξύ οι προσπάθειες να την αγνοήσουμε απέβησαν, μέχρι τώρα, άκαρπες. Αλλά ούτε και να τη δούμε με συμπάθεια μπορούμε ούτε και να την ταΐσουμε, από τη στιγμή που ο γείτονας την έχει δεμένη στο δικό του οικόπεδο για να τη βλέπουμε και να σκάμε.
Εν προκειμένω, έχω την αίσθηση ότι δεν φταίει που εμείς είμαστε σκατόψυχοι. Ούτε και ότι ο γείτονας θέλει να παίξει με τα ταπεινά μας ένστικτα. Στην πραγματικότητα, η μόνη υπεύθυνη είναι η κατσίκα και η προκλητικότητά της.
Κι όμως, υπάρχει λύση. Να αγοράσουμε την κατσίκα του γείτονα. Να του προτείνουμε ένα ικανοποιητικό deal, ώστε να του πληρώσουμε την αξία και την υπεραξία της και να τη δέσουμε, στην αρχή, στο δικό μας οικόπεδο. Να υποφέρει πλέον εκείνος και όχι εμείς. Να αλλάξουμε ρόλους και να απαλλαγούμε εμείς από τον φθόνο της επιθυμίας, αλλά κι εκείνος από τον φόβο της απώλειας. Και, στο κάτω κάτω, να της δείξουμε ποιος είναι το αφεντικό, μπας και περιορίσει την αλαζονεία της...
Το παιχνίδι γίνεται πάντα επικίνδυνο όταν μπλέκουμε με το «ατομικό ιδεώδες» το «εθνικόν δέος», το «ορθόδοξον μένος» και το «κρατικιστικόν γένος». Και ειδικά όταν όλα αυτά γίνονται αχταρμάς, μέσα στο βλέμμα που δεν αντέχει να εγκλωβίζεται στο οικόπεδο του γείτονα.
Γι' αυτό πιστεύω ότι το άνοιγμα της αμοιβαιότητας και της σύμπραξης στη νομή της κατσίκας θα μας λύσει πολλά προβλήματα. Η αγορά, η ελευθερία της, το ταξίδι, το δημιουργικό, το παραγόμενο, το εμπορικό στον κόσμο μας άνοιγμα, αυτό το πάρε-δώσε, μακριά από τη στατικότητα και την πλήξη του πάθους.
Μόνο η «αγορά», με την ευρεία, αλλά και την εμπορική της έννοια, σκοτώνει το μίσος για την κατσίκα. Κι εμείς δεν έχουμε αγορά. Η δύναμη του ανήκειν, του διεκδικείν, του έχειν -όχι του κατέχειν- και του συμπράττειν μεταμορφώνει συνειδήσεις και κόβει τα σχοινιά στις κατσίκες.
Θα αγοράσω, λοιπόν, την κατσίκα του γείτονα, όχι για να του μεταφέρω τη δική μου οδύνη, αλλά για να την αφήσω ελεύθερη. Αλανιάρα και χωρίς κανένα αφεντικό. Ελεύθερη από βασκανίες, κατάρες και βουκολικά πάθη «ορατών τε και αοράτων» εχθρών...
