Του Θεόδωρου Ζαρέτου
Αν η σκευωρία NOVARTIS ήταν η απόλυτα ανήθικη στοχοποίηση πολιτικών προσώπων από παρακρατικά, κυβερνητικά μετερίζια, τα πεπραγμένα του πρώτου εξαμήνου του 2015 της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν η απόλυτα παράνομη επιχείρηση ανατροπής του Πολιτεύματος.
Διακινείται (και όχι μόνο από το ΣΥΡΙΖΑ) η άποψη ότι πρόκειται για πολιτικές ευθύνες που, ως τέτοιες, ελέγχονται μόνον από τους πολίτες και συνεπώς μόνο μέσω της εκλογικής διαδικασίας μπορεί και πρέπει να αξιολογούνται.
Μερικοί μάλιστα υποστηρίζουν ότι η εκλογική αποδοκιμασία προσώπων και κομμάτων που εμπλέκονται σε τέτοιες υποθέσεις αποτελεί και την οριστική τους κάθαρση.
Κάτι σαν «ψηφίστε-εκλέξτε-καθαρίσαμε»!
Προφανώς δεν είναι έτσι.
Αν ήταν έτσι, η είσοδος του Βαρουφάκη στο Κοινοβούλιο έχει ξεπλύνει από πάνω του το «αίμα» που έχυσαν επιχειρήσεις και νοικοκυριά με υπαιτιότητά του. Δεν εννοούμε φυσικά ότι αυτός ήταν ο μοναδικός υπεύθυνος, απλά χρησιμοποιούμε την εμπλοκή του ως παράδειγμα.
Τέτοιες πράξεις δεν ξεπλένονται με εκλογές, για τον απλούστατο λόγο ότι ποτέ δεν υπήρξε και δεν μπορεί να υπάρξει κάλπη με ένα κοινό και μοναδικό κριτήριο όλων των ψηφοφόρων. Ούτε καν οι εκστασιασμένες από τους δελτοειδείς του Γιάνη βαρουφίτσες δεν λένε τέτοιες βαρούφες.
Αν για τη σκευωρία NOVARTIS χρειάζεται εξεταστική ή προανακριτική επιτροπή ή κάποια άλλη συνταγματική διαδικασία, είναι, κατά μείζονα λόγο, απαραίτητη για τα πεπραγμένα του πρώτου εξαμήνου του 2015, για τις ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες όσων αποδεδειγμένα είχαν εμπλακεί στην αποτυχούσα, οργανωμένη επιχείρηση επιστροφής της χώρας σε συνθήκες χρεοκοπίας, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η νέα χρεοκοπία θα ήταν άτακτη και θα προκαλούσε φαινόμενα ΑΛΗΘΙΝΗΣ ανθρωπιστικής κρίσης.
Πράξεις όπως αυτές, που καταστρέφουν την εμπιστοσύνη των πολιτών στο θεσμικό οικοδόμημα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, είναι πράξεις ποινικά κολάσιμες και ούτε αντιμετωπίζονται ούτε αποκαθαίρονται με εκλογές.
Είναι συνταγματική υποχρέωση και των τριών ανεξάρτητων εξουσιών κάθε δημοκρατικού κράτους η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών στο αξιακό σύστημα και στο θεσμικό οικοδόμημα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Γιατί ούτε και η εμπιστοσύνη αποκαθίσταται με εκλογές.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο metarithmisi.gr
