Του Κώστα Μποτόπουλου
Καθώς πλησιάζει σιγά σιγή η ώρα της αποτίμησης αυτής της κυβέρνησης, το πρώτο που έχει να κάνει όποιος θέλει να διατηρήσει τη νηφαλιότητα αλλά και την κριτική του ικανότητα είναι να ξεχωρίσει ανάμεσα σε λάθη που φυσιολογικά γίνονται στο καμίνι της διακυβέρνησης -πόσο μάλλον σε τέτοια χρόνια- και σε ενσυνείδητες αποφάσεις που πήγαν τη χώρα και την κοινωνία πίσω σε κρίσιμους τομείς. Άλλο οι αστοχίες, οι παλινωδίες, οι κακές επιλογές, που θα μπορούσαν να συγχωρεθούν, κι άλλο οι κάμψεις του δημόσιου συμφέροντος στον βωμό της εξουσίας. Βλέπω τέσσερις τέτοιες ασυγχώρητες κάμψεις.
Η πρώτη έχει να κάνει με την ψευδαίσθηση της πλήρους ανατροπής της κατάστασης της χώρας όταν ανέλαβε η παρούσα κυβέρνηση και με τους όρους της παρούσας κυβέρνησης. Τα σχισίματα των μνημονίων, τα νταούλια στις αγορές, τα πιστόλια στα τραπέζια, οι θεωρίες παιγνίων, οι «αριστερές» συμμαχίες, όλα αυτά τα φληναφήματα ήταν όχι μόνο καταδικασμένα να αποτύχουν σε ένα περιβάλλον ταυτόχρονα ασφυξίας και επαιτείας εκ μέρους της Ελλάδας, όχι μόνο επέβαλαν τους ερασιτεχνικούς και πανάκριβους πειραματισμούς του πρώτου εξαμήνου, αλλά κυρίως οδήγησαν στην εισπνοή δύο δηλητηρίων, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποβληθούν από το κοινωνικό σώμα: του δηλητηρίου της ασυναρτησίας (ίδιον όλων των λαϊκιστών) και του δηλητηρίου του διχασμού (ίδιον όσων δεν έρχονται να ασκήσουν, αλλά να καταλάβουν την εξουσία).
Η δεύτερη και η τρίτη κάμψη ήρθαν ως αποτέλεσμα των προπατορικών επιλογών υπόσχεσης του ανέφικτου, αδιαφορίας για τον τρόπο που λειτουργούν οι οικονομικοί και διεθνείς μηχανισμοί και κυριαρχίας δήθεν «αριστερών» ιδεολογημάτων. Ασχέτως του πόσο ακριβώς (πάντως πολύ) κόστισαν σε χρήμα στην ήδη ματωμένη οικονομία μας, τα δύο μνημόνια που φόρτωσε στον ελληνικό λαό η παρούσα κυβέρνηση -το τρίτο μνημόνιο που υπέγραψε αντί να βγει από το δεύτερο, και το «μνημόνιο των υπερβολικών πλεονασμάτων», που μόνη της υιοθέτησε από ιδεολογική εμμονή- είναι βέβαιο ότι πήγαν τις θυσίες του ελληνικού λαού τουλάχιστον πέντε χρόνια πίσω, παρέλυσαν την πραγματική οικονομία, στόμωσαν την όποια αναπτυξιακή δυναμική και, πράγμα απαράδεκτο σε μια δημοκρατία, όχι μόνο δυσκόλεψαν, αλλά και δέσμευσαν την επόμενη κυβέρνηση.
Η τέταρτη κάμψη είναι στα μάτια μου η πιο σοβαρή: γιατί δεν συνδέεται άμεσα με την οικονομία και τα μνημόνια, άρα όχι μόνο θα μπορούσε να αποφευχθεί, αλλά και θα έπρεπε να αποτελέσει τη βασική φροντίδα κάθε εθνικά υπεύθυνης, πόσο μάλλον κάθε προοδευτικής, κυβέρνησης. Πρόκειται φυσικά για την κάμψη του κράτους δικαίου: χρήση των θεσμών, ακόμα και του ίδιου του Συντάγματος, για μικροπολιτικές σκοπιμότητες, αφόρητη εμπλοκή στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, προσπάθεια φίμωσης της διαφωνίας και του ελεύθερου λόγου, θεσμοποίηση της προπαγάνδας, της λασπολογίας, της συνωμοσιολογίας.
Εμβληματικές στιγμές αυτής της απολύτως συνειδητής στάσης, η παρωδία της «διερεύνησης» της υπόθεσης Novartis και οι επιπτώσεις στα εθνικά θέματα λόγω της αρχικής συναλλαγής με τον Τούρκο πρόεδρο για την τύχη των Τούρκων αξιωματικών. Εξελίξεις που ακόμα βρίσκονται μπροστά μας και που έχουν σημάνει την αρχή της γενικής συνειδητοποίησης, άρα την αρχή του τέλους της παρούσας κυβέρνησης.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Φιλελεύθερο στις 27 Απριλίου
