Η απώλεια της μισής Κύπρου και η πτώση της Χούντας σηματοδότησαν την έναρξη της περιόδου της μεταπολίτευσης. Μια εποχή που ξεκίνησε με την εμβληματική παρουσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά που το κύριο χαρακτηριστικό της ήταν η στροφή του κοινού προς αριστερές και κεντροαριστερές απόψεις. Ίσως να έφταιγαν οι ενοχές για το γεγονός ότι οι Απριλιανοί κυβέρνησαν ανενόχλητοι επί επτά χρόνια. Ίσως να ήταν το πνεύμα μιας εποχής που σε όλη την Ευρώπη υπήρχε ένας άνεμος που έσπρωχνε τα πράγματα προς τα Αριστερά, με την σοσιαλδημοκρατία να βρίσκεται στα καλύτερά της. Η ουσία είναι ότι η ελληνική κοινωνία στην πλειοψηφία της ενστερνίστηκε απόψεις που έπληξαν την επιχειρηματικότητα και την ανάπτυξη.
Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και η εξέλιξη του «Μακεδονικού» σηματοδοτούν το τέλος της μεταπολίτευσης και την έναρξη μιας άλλης πολιτικής περιόδου. Αν κάτι «πρόσφερε» ο κ. Τσίπρας στην χώρα είναι το τέλος μιας μεγάλης φαντασίωσης: Ότι η Αριστερά μπορεί καλύτερα, ότι έχει το ηθικό πλεονέκτημα για να εφαρμόσει πραγματικές φιλολαϊκές πολιτικές. Αυτό που αποδείχτηκε είναι ότι η Αριστερά δεν είχε πρόγραμμα, δεν είχε ιδέες και ούτε κάποιο... ηθικό πλεονέκτημα. Το αντίθετο, παγιδευμένη καθώς ήταν στις ιδεοληψίες της, οδήγησε την χώρα σε νέα αδιέξοδα.
Κι ήρθε και το «Μακεδονικό», για να θυμίσει σε όλους τι πραγματικά πρέσβευε η Αριστερά στον Εμφύλιο και γιατί τελικά τον έχασε. Η Αριστερά που θέλει να πιστεύει ότι το να κινείται κανείς μέσα σε ένα πατριωτικό πλαίσιο είναι... ακροδεξιό κι ότι το ορθό είναι να αντιπαραθέσει τον εθνομηδενισμό και να επικεντρώσει στα κοινωνικά θέματα. Πρέπει να είμαστε τα τελευταία θύματα της αριστερής ιδεοληψίας στον πλανήτη...
Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Ότι όταν κάποιος πρωθυπουργός μας λέει ότι έχει την λύση στο τσαντάκι του και ότι δεν μας την αποκαλύπτει για προφανείς... διαπραγματευτικούς λόγους, μάλλον στο τσαντάκι του κρύβονται φίδια. Αποδεικνύεται επίσης ότι η μοναδική σοβαρή λύση βρίσκεται πίσω από τρεις λέξεις: «δουλειά, δουλειά, δουλειά».
Αν στην μεταπολίτευση η σχέση Δεξιάς και Αριστεράς έγερνε στην ζυγαριά υπέρ της Αριστεράς, σήμερα γέρνει υπέρ της Δεξιάς. Στο μεταξύ συμβαίνουν τα εξής πράγματα: 1) Δημιουργείται ένα ισχυρό ακροδεξιό – εθνικιστικό ρεύμα, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη. 2) Ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας συρρικνώνεται, καθώς έχει «χρεωθεί» την ευρωπαϊκή κρίση. Για την Αριστερά να μην το συζητάμε καλύτερα. Σε όλη την Ευρώπη εξαφανίστηκε μαζί με το Τείχος του Βερολίνου. Στην Ελλάδα κάναμε άλλους λογαριασμούς.
Στην εξίσωση Δεξιάς – Αριστεράς δεν θα συμπεριλάβουμε την ακροδεξιά, η οποία θα κινηθεί αντισυστημικά και θα εξελιχτεί αργά ή γρήγορα σε έναν ισχυρό πόλο αντιπαράθεσης με το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα. Η μεγαλύτερη αθλιότητα του κ. Τσίπρα είναι το γεγονός ότι επέτρεψε σε αυτή την ακροδεξιά να γευτεί την εξουσία. Ας μην ξεχνάμε ποιοι ήσαν οι συνέταιροι του κ. Τσίπρα...
Θα τολμήσουμε να «προβλέψουμε» ότι η κεντροαριστερά σαν ένα σύνολο ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ θα χάνει διαρκώς την ισχύ της, καθώς δεν ευνοείται από το περιβάλλον που διαμορφώνεται. Οπότε, οι δυνάμεις της κεντροδεξιάς και του κέντρου θα αναλάβουν για τα επόμενα χρόνια την ευθύνη της σύγκρουσης με την ακροδεξιά.
Μπορεί, λοιπόν, η κεντροαριστερή «σκέψη» να απασχολείται με το ποιος θα είναι ο επόμενος ηγέτης της, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι αυτό δεν θα απασχολεί την χώρα. Θα έχει την ίδια αξία με την είδηση για το ποιος εκλέχτηκε γραμματέας του ΚΚΕ. Όχι ότι είναι ασήμαντη ως είδηση, αλλά δεν πρόκειται να αλλάξει τις πολιτικές ισορροπίες.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
*Δημοσίευση από το φύλλο της 21ης Φεβρουαρίου της εφημερίδας Φιλελεύθερος και της στήλης «Πετριές».
