Φταίνε όλοι οι μαθητές για τις καταλήψεις και γιατί καλούνται όλοι μαζί να εργαστούν εορτές και σαββατοκύριακα για τον χαμένο εκπαιδευτικό χρόνο; Υπάρχει άραγε «συλλογική ευθύνη»; Αυτά και άλλα ερωτήματα τέθηκαν με έναν «φυσικό τρόπο» και ως αντίδραση στην απόφαση της Νίκης Κεραμέως να βάλει ένα τέλος στην πολιτική της ανοχής που εφάρμοζαν μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις. Λοιπόν, ναι! Υπάρχει ευθύνη της λεγόμενης σιωπηλής πλειοψηφίας.
Καταρχήν η αναπλήρωση των χαμένων ωρών θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο! Δεν είναι τιμωρία. Στο σχολείο οι άνθρωποι πάνε για να μάθουν και όχι για να εκτελέσουν κάποιου είδους ποινή. Κατά συνέπεια δεν έχουν θέση σχόλια που αντιμετωπίζουν την αναπλήρωση των χαμένων ωρών ως «τιμωρία». Επίσης, υπάρχει ένα πρόγραμμα σπουδών που θα πρέπει να τηρηθεί. Διαφορετικά δεν έχει νόημα να παίρνει κάποιος ένα χαρτί απλά και μόνο ως δήλωση ότι πέρασε την χρονιά του στο προαύλιο ενός σχολείου.
Και πάμε στο θέμα της συλλογικής ευθύνης.
Σενάριο πρώτο: Πέντε ή δέκα «παιδιά» αποφασίζουν σε ένα σχολείο 300 μαθητών να δοκιμάσουν τις αντοχές των συμμαθητών τους, των καθηγητών τους και των γονιών. Μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν; Η εμπειρία λέει πως ναι! Κάνουν στο τέλος αυτό που θέλουν. Τοποθετώντας μερικά θρανία και καρέκλες στην είσοδο μπορούν να κλείσουν το σχολείο μέχρι να βαρεθούν. Χωρίς να κινδυνεύουν να τιμωρηθούν, αφού δεν κάνει να πειράξει κανείς τα «παιδιά». Το μάθημα δημοκρατίας αφορά τα υπόλοιπα 290 παιδιά. Μπορούν να αφήσουν δέκα «μάγκες» να ρυθμίζουν την ζωή τους; Σήμερα αυτοί οι δέκα, αύριο ποιοι; Έχουν ή δεν έχουν ευθύνη γι' αυτό το φαινόμενο; Φυσικά και έχουν. Οι ίδιοι! Ψηφίζουν και αποφασίζουν για το μέλλον της χώρας πριν καλά – καλά τελειώσουν το σχολείο, αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να αποφασίσουν για την ίδια την ζωή τους.
Σενάριο δεύτερο: Η πλειοψηφία των μαθητών αποφασίζει να προχωρήσει σε κατάληψη! Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει και πάλι ευθύνη. Βαραίνει τα παιδιά που θα καταλάβουν έναν χώρο που δεν τους ανήκει και τους γονείς τους που τόσα χρόνια δεν τους έμαθαν τα στοιχειώδη για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους. Το εξής απλό, δηλαδή: Οι καταλήψεις βλάπτουν σοβαρά την Παιδεία. Και το δημοκρατικό δικαίωμα της αντίδρασης; Εδώ αρχίζουν τα ωραία! Αντίδραση με κατάληψη και εξέγερση; Ναι, σε ένα ανελεύθερο καθεστώς. Έχουμε χούντα και δεν το ξέρουμε;
Το… εθιμικό δίκαιο των καταλήψεων πρέπει να τελειώνει. Αυτή η κατάσταση που ένα μεγάλο πλήθος μαθητών καταδικάζεται στην αμάθεια επειδή κάποιοι κομματικοποιημένοι συμμαθητές τους θέλουν να επιβάλλουν το μπάχαλο στην κοινωνία, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Και αυτά τα πράγματα δεν σταματούν με εκκλήσεις και «διάλογο». Πρέπει να υπάρξουν συνέπειες. Τέτοιες που να κόψουν τον βήχα σε όσους θελήσουν στο μέλλον να επαναλάβουν την … «παράδοση». Πρέπει να κάνουμε και ως κοινωνία ό,τι απαιτείται. Ακόμη κι αν χρειαστεί να χαθεί μία ολόκληρη χρονιά, σε περίπτωση «μαζικών αντιδράσεων». Με άλλα λόγια, δεν πάει άλλο…
Η Νίκη Κεραμέως έχει υποστεί σκληρή κριτική για αυτά που δεν έχει κάνει. Είναι άδικο να της ασκούμε κριτική και γ'ι αυτά που επιτέλους κάνει. Αρκεί να επιμείνει, να μην υποχωρήσει. Για να κάνουμε ένα ουσιαστικό βήμα μπροστά. Από την Νίκη είχαμε απαιτήσεις. Και εξακολουθούμε να έχουμε. Και είμαστε αυστηροί μαζί της επειδή ο μεταρρυθμιστικός χώρος έχει επενδύσει πολλά στο πρόσωπό της.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
