Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Θυμάμαι εκείνη την παλιά αφίσα του ΠΑΣΟΚ που έδειχνε την ιστορική του συνέχεια, παραπέμποντας στον Τρικούπη, τον Βενιζέλο, τον Γεώργιο Παπανδρέου, για να καταλήξει στον ημίθεο της εποχής, Ανδρέα. Αλλά και την μακροχρόνια στράτευση όλων των «λαϊκών» ηγετών της Ευρώπης, όπως του Ολάφ Πάλμε, του Γκονζάλες και του Μιτεράν. Με λίγα λόγια, δεν υπήρχε ηγέτης που η ιστοριογραφία και η πολιτική είχαν αποθεώσει, που να μην ήταν ΠΑΣΟΚ. Όλοι, μέσα και έξω από την Ελλάδα, έμοιαζαν ή είχαν κάποια σχέση με την φιλοσοφία του κόμματος, ειδικά στις προεκλογικές περιόδους…
Κάτι ανάλογα απλοϊκό συμβαίνει και με την σημερινή τακτική του ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι με την ίδια επιτυχία. Στην αρχή, ο Ολάντ που στην συνέχεια έγινε «Ολαντρέου», μετά ο Ρέντσι που άρχισε να δωρίζει γραβάτες και μετά οι περίφημες συμμαχίες του Νότου.
Η τελευταία και πιο καίρια ελπίδα όλων ήταν ο Μάρτιν Σουλτς. Χαρακτηριστικός τύπος με εξωστρεφή συμπεριφορά, όπως οι «σύντροφοι» της Αριστεράς, χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές σε πτυχία, όπως ο πρωθυπουργός, υπέρ της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και των ευρωπαϊκών ομολόγων και βεβαίως, Σοσιαλδημοκράτης, όπως ακριβώς θα ήθελε να μεταλλαχθεί ο δικός μας ηγέτης κατά την ενηλικίωσή του… Για πολλούς μάλιστα, ο αντίπαλος της κ. Μέρκελ, αποτελεί ακόμα τη μόνη διέξοδο, αν τελικά, καταφέρει να κερδίσει τις εκλογές και αλλάξει την γερμανική πολιτική λιτότητας.
Η πραγματικότητα όμως ,είναι για άλλη μία φορά, πολύ σκληρή για τους οραματιστές μιας Ευρώπης που θα καλλιεργεί «λεφτόδεντρα» σε ανοιχτούς παραδείσιους κήπους… Σε χθεσινή του συνέντευξη στους ανταποκριτές ξένου τύπου στο Βερολίνο, ο επικεφαλής του SPD ξεκαθάρισε ότι ο κυβερνητικός συνασπισμός συμπορεύεται στις αποφάσεις για την Ελλάδα και πως ο Σόϊμπλε δεν κάνει ποτέ τίποτε που δεν αποδέχονται οι Σοσιαλδημοκράτες. Όσο για τα περίφημα ευρωομόλογα είπε πως δεν τίθεται πια τέτοιο ζήτημα, εφόσον υπάρχει ο ESM.
Γενικότερα, και στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και σε πολλούς άλλους χώρους, δεν έχουν συνειδητοποιήσει το αξίωμα που κυριαρχεί για τους πολιτικούς της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Ισχύει ασφαλώς, ό τι και για τους ίδιους αλλά με διαφορετικούς «παρτενέρ» στο πολιτικό σύστημα. Και αυτοί είναι δέσμιοι των λαϊκών απαιτήσεων, όπως και στην Ελλάδα, οι οποίες όμως είναι άλλες από τις επιθυμίες των ελλήνων ψηφοφόρων.
Κάνουν ακριβώς ό τι τους πουν οι εκλογείς τους και υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους. Η μόνη διαφορά είναι στην ποιότητα και στην λογική των «συναλλαγών». Γι αυτό λοιπόν, ο κ. Σουλτς, αν θέλει να διατηρήσει τις πιθανότητες για την Καγκελαρία, δεν έχει παρά να ικανοποιήσει τον ορθολογισμό των υποστηρικτών του, μέσα και έξω από το κόμμα. Οι οποίοι βεβαίως, δεν είναι λιγότερο Γερμανοί από τους υπόλοιπους. Χθες μάλιστα, 28 βουλευτές του SPD στράφηκαν εναντίον του πρωθυπουργού Τσίπρα, επειδή έκριναν ότι με τις δηλώσεις του στην Κεντρική Επιτροπή, παραβιάζει την συμφωνία.
Δυστυχώς, για τους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ, ο Μάρτιν Σουλτς δεν είναι «ΠΑΣΟΚ» όπως ήλπιζαν. Ούτε και εννοεί την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, όπως θα ήθελαν. Είναι απλά αντιπρόσωπος των γερμανών λογικών ψηφοφόρων και όχι των δικών τους «ευφάνταστων».
Κι αυτό είναι ένα καλό δείγμα «πρόνοιας» για όλους εκείνους που νομίζουν ότι η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων θα είναι ένας μηχανισμός που θα λειτουργεί με πακέτα επαιτείας και «ανθρωπιστικές βοήθειες» για τους πτωχευμένους συγγενείς της.
Αυτή η προαιώνια εμμονή μας, με τους «καλούς φίλους» της Ελλάδας, κάποτε θα πρέπει να φύγει από το απλοϊκό DNA μας. Είναι ίσως, το πιο καταστροφικό άλλοθι για την εθνική μας ανευθυνότητα…
