Και τώρα τι κάνουμε λεβέντες μου…Τι περιμένουμε άραγε να συμβεί… Είναι κανένας σ αυτή την μοιραία κυβέρνηση, με την τελευταία ικμάδα της υπευθυνότητας του, να μας πει τι ακριβώς περιμένει αυτός ο λαός να συμβεί… Περιμένουμε να πιάσει τόπο ο «ηρωισμός» μας στον τρόπο διαπραγμάτευσης… Περιμένουμε να μας λυπηθούν οι επάρατοι δανειστές μας… Περιμένουμε πότε θα περάσει το τρόλεϊ της μοίρας μας από την τελευταία του στάση… Τι ακριβώς περιμένουμε άραγε… Όλοι μας γνωρίζουμε ότι το ηθικό ενός λαού, η υπομονή του και τα κουράγια του κάποτε τελειώνουν… Και η αιτία για όλα αυτά δεν είναι μόνο η οικονομική του ανέχεια… Δεν είναι η φτώχεια η ακρίβεια και τα βιοποριστικά προβλήματα που συσσωρευτήκαν βουνό μπροστά του… Είναι η αβέβαιη πορεία του μέσα σε ένα ζοφερό περιβάλλον…Γεωπολιτικό, κοινωνικό, πολιτικό…
Είναι η πορεία ενός λαού που λίγα χρόνια τώρα βαδίζει χωρίς πυξίδα και προσανατολισμούς… Χωρίς σοβαρούς σχεδιασμούς και χωρίς μοντέλο ανάπτυξης… Και έτσι μέσα σε αυτή τη σύγχυση και τον ορυμαγδό μιας παγκόσμιας ανατροπής των δεδομένων, ήταν φυσικό να αναδειχθεί σε αυτό τον λαό η αδυναμία των αντιλήψεων του… Πάνω του, γύρω του, και μέσα του, εδώ και χρόνια οικοδομείται σιωπηρά και ύπουλα ένα νέο μοντέλο λειτουργίας των κοινωνιών σε παγκόσμιο επίπεδο… Και εμείς είχαμε και έχουμε μαύρα μεσάνυχτα… Ένα καινούργιο σύστημα διακυβέρνησης των λαών βλέπουμε τώρα να παίρνει σάρκα και οστά… Να επιβάλλεται με ισχυρό τρόπο στα μέχρι τώρα δεδομένα τους… Δεδομένα δημοκρατικά που οι λαοί κατέβαλαν προσπάθειες να εμπεδώσουν και να μάθουν να διαβιώνουν μέσα από αυτά… Να εκλέγουν με δημοκρατικό τρόπο τις κυβερνήσεις τους, έστω και λαθεμένα πολλές φορές… Να συμβιώνουν με ένα νομοθετικό σύστημα που ίσως δεν ήταν το δικαιότερο… Είχε όμως τις ισορροπίες που χρειάζεται ένας λαός για να ζει στοιχειωδώς, δίκαια και ανεκτά…
Εμάς δεν μας έφθαναν μόνο αυτά… Μας προέκυψε το εκλογικό ατύχημα των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ …Μία κυβέρνηση εκπληκτικά αναντίστοιχη με τις προοπτικές της χώρας μας… Έτσι και αλλιώς το κλίμα είχε αρχίσει ήδη να στραβώνει… Με τη ευδαιμονία που αναπτύχθηκε, τεχνητή σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία χρόνια, όλες εκείνες οι αντιστάσεις που πρέπει να βρίσκονται σε εγρήγορση βρέθηκαν σε μία εκπτωτική διαδικασία… Αδυνάτισε η σοφία και μηδενίσθηκε ο προβληματισμός… Καμία δύναμη δεν ήταν ικανή να αναχαιτίσει ένα κακό που ερχόταν… Και το κακό αυτό ήταν ένα εντελώς νέο μοντέλο που άγνωστες δυνάμεις οικοδομούσαν εδώ και πολύ καιρό ώστε να φτάσει η στιγμή να ελέγχονται οι κοινωνίες από κέντρα σαν αυτό που αποκαλούμε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο η ΕSM η EFSF…
Αυτό σήμερα μπορεί να φαντάζει σαν αναγκαίο κακό… Το βάθος όμως μοιάζει με τις διαστάσεις που έχει ένα παγόβουνο… Ελάχιστα διακριτό αλλά με τεράστιο όγκο… Οι δυνάμεις που διαφεντεύουν πλέον την ανθρωπότητα βρίσκονται κάτω από αυτό που μπορούμε να δούμε, άλλα η ισχύς τους είναι απείρως μεγαλύτερη από αυτό που μέχρι τώρα φαίνεται… Κοιτάμε γύρω μας και εφόσον διαθέτουμε ένα στοιχειώδες κοινωνικό βάσανο , μπορούμε να δούμε τα σημάδια της έλευσης ενός φοβερά δομημένου συστήματος… Αξίες και αντιλήψεις που μέχρι τώρα κρατούσαν ισχυρό
τον λεγόμενο κοινωνικό ιστό βρέθηκαν έξω από το «εγχειρίδιο του καλού πολίτη »… Πάρτε τις παραδοσιακές αξίες ενός κοινοβουλευτικού συστήματος που είχαν να κάνουν, για παράδειγμα, με τις ελευθερίες του ατόμου.. Και κάντε μία σύγκριση με τις ελευθερίες, τις πραγματικές ελευθερίες, που έχει ένας πολίτης σήμερα… Εξακολουθούμε φυσικά να λειτουργούμε με βάση την κοινοβουλευτική δημοκρατία… Ποιες όμως είναι οι επιλογές μας κάτω από ένα σύστημα που βίαια μας συρρικνώνει σαν λαό και μας οδηγεί σε ασφυξία καθημερινή ; Σχεδόν μηδενικές… Και όταν έλθει η ώρα των εκλογών, θα επιλέξουμε ίσως πάλι ανάμεσα σε πολιτικούς που ασέλγησαν επάνω μας και μάλιστα ατιμωριτί… Θα εξακολουθήσουμε να σκεφτόμαστε με βάση το ατομικό μας περιστασιακό συμφέρον… Θα επιδιώκουμε τον προσωπικό πλουτισμό ακόμη και αν αυτός στηρίζεται σε δανεικά πόδια… Θα υποθηκεύσουμε το μέλλον των παιδιών μας με το απατηλό επιχείρημα ότι κοπιάζουμε γι αυτά… Θα αφήνουμε τα πολιτικά λαμόγια να λειτουργούν γύρω μας ανεχόμενοι τη βρωμερή τους δράση…
Όχι… Δεν έχουμε πια την ελευθερία των επιλογών μας… Το ότι δεν μπορεί κανείς να κυκλοφορήσει στους δρόμους η να ζήσει στον χώρο του με ασφάλεια, αυτό είναι η πιο ισχυρή απόδειξη της ανελευθερίας του… Το ότι δεν μπορεί κανείς να απολαύσει τις πιο μικρές ομορφιές της ζωής γιατί τον πιέζουν οι λογαριασμοί της ΔΕΗ, του ΟΤΕ ή η ακρίβεια του επισιτισμού του, αυτό είναι ο ορισμός της ανελευθερίας του… Το ότι δεν μπορεί κανείς να προσφέρει στην οικογένεια του τα προς το ζην, αυτό είναι μια τρομακτική πίεση, τρομακτικότερη ακόμη κι από τις πιέσεις που επιφέρει μια δικτατορία στον λαό της…
Ο κάθε υπαλληλάκος των διεθνών οργανισμών στον οποίο είναι απλώς συσσωρευμένος ο παγκόσμιος πλούτος, μπορεί να μας κουνάει το δάχτυλο… Να μας απειλεί ότι θα μας πάρει την περιουσία, τη ζωή, την αναπνοή μας…Να μας καθηλώνει στην γωνία του ανήμπορου, του καταφρονημένου… Να μας εξευτελίζει και να μας κλέβει την υπερηφάνεια μας… Μια αξία που δεν λείπει ούτε από τους ανήμπορους, ούτε από τους καταφρονημένους… Αν αυτό δεν είναι αφαίρεση του πιο ιερού κεκτημένου, τότε τι είναι;
