Του Άγη Βερούτη
Τα 3+1 μνημόνια που επεβλήθησαν στην Ελλάδα από τους δανειστές συν την καταστροφή που επέφερε η «περήφανη διαπραγμάτευση» του ΣΥΡΙΖΑ οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην απαξίωση των ελληνικών παγίων περιουσιακών στοιχείων, Δημοσίου και ιδιωτών, και κατόπιν στην αναγκαστική εκποίησή τους σε απαξιωμένες τιμές.
Η αρχική διάγνωση του προβλήματος ήταν τεχνοκρατικά λανθασμένη, καθώς το πρόβλημα που εμφανιζόταν ως ελλειμματικοί προϋπολογισμοί, επιχειρήθηκε να λυθεί λογιστικά, δηλαδή με μικρή μείωση των δαπανών και σημαντικά μεγαλύτερη αύξηση της φορολογίας.
Αυτό το λάθος άφησε επί της ουσίας ανέπαφες τις στρεβλώσεις του συστήματος και τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, η οποία οφείλεται στο στρεβλό, αντιπαραγωγικό, κρατικοδίαιτο μοντέλο ανάπτυξης που εξακολουθεί σταθερά να μην είναι βιώσιμο.
Η φαρμακευτική αγωγή που αποτελούσαν τα 3+1 μνημόνια, δηλαδή η εσωτερική υποτίμηση, που ήταν ως τότε και παραμένει ως σήμερα χωρίς προηγούμενο, χωρίς ταυτόχρονα άμεσα μέτρα απελευθέρωσης της οικονομικής δραστηριότητας στη χώρα και πραγματικά βιώσιμα αναπτυξιακά αντίμετρα οδήγησαν στη μείωση της οικονομικής ελευθερίας στη χώρα μας. Αντί για την απελευθέρωση της ανάπτυξης, δημιούργησαν ένα οικονομικό Νταχάου για οποιονδήποτε δραστηριοποιείται στην ιδιωτική οικονομία, ενώ αντίθετα διατήρησαν σχεδόν αμετάβλητες τις αντι-αναπτυξιακές στρεβλώσεις του κρατικού μηχανισμού. Ειδικότερα μετά το PSI η πλήρης έλλειψη αντισταθμιστικών αναπτυξιακών μέτρων από την Ε.Ε. τουλάχιστον προς τα ασφαλιστικά ταμεία τα κατέστησε απολύτως εξαρτώμενα από την κρατική επιχορήγηση, και με την κατακόρυφη αύξηση των εισφορών με τον νόμο Κατρούγκαλου, εμπόδισε την επιστροφή στην εργασία εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων, που με τη σειρά του οδήγησε τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία σε κατάσταση νεκροζώντανων: Ζόμπι.
Η δοσολογία της υπερφορολόγησης, δηλαδή η μονόπλευρη λιτότητα σε μεγάλη δόση, με την καταστροφική ελληνική επιλογή υπερφορολόγησης σε όλα τα μνημόνια (με διπλάσιας αξίας μέτρα λόγω της 50% μέσης εισπραξιμότητας των υπερ-φόρων σε βάθος χρόνου, αντί περικοπών δαπανών και ιδιωτικοποιήσεων που έχουν 100% άμεση απόδοση) επέτειναν την κρίση.
Η απώλεια ΑΕΠ λόγω σκληρά αντιαναπτυξιακής αντιπολίτευσης από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ενάντια στα διαρθρωτικά μέτρα που θα έπρεπε να είχαμε πάρει ως χώρα από το 2012-2015, που υπολογίζεται στο 8% του ΑΕΠ ετησίως, συν το επώδυνο και κοστοβόρο αποτέλεσμα της «περήφανης διαπραγμάτευσης» του ΣΥΡΙΖΑ, που κόστισε 100 δισ. ευρώ, συν πολλά δισεκατομμύρια μελλοντικά κόστη από τη μείωση δυνητικής ανάπτυξης, απαξίωσαν τα ελληνικά ακίνητα στο μέγεθος των 2,200 δισ., από τα 3 τρισ. περίπου προ κρίσης, στα σημερινά 800 δισ. ευρώ περίπου.
Σαν να μην έφτανε αυτό, αντί ως αποτέλεσμα των 3+1 μνημονίων η ελληνική οικονομία να απελευθερωθεί, μειώθηκε η οικονομική ελευθερία και οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες σε αναγκαστική οικονομική μετανάστευση, και εκατομμύρια Έλληνες σε διαβίωση κάτω από το όριο της φτώχειας και σε αδυναμία να εξυπηρετήσουν τις προ κρίσης οφειλές τους, και χωρίς πραγματικό τραπεζικό σύστημα λόγω του διογκούμενου ιδιωτικού χρέους που οφείλεται στην προηγούμενη φτωχοποίηση.
Με το πρώτο αναμενόμενο φύσημα του ανέμου στις αγορές θα ξεσκεπαστούν και πάλι τα σκουπίδια κάτω από το χαλί. Τόσο τα ελληνικά όσο και τα ευρωπαϊκά.
Μια τελευταία ευκαιρία θα έχει η Ελλάδα να διορθώσει τα παραπάνω με την επερχόμενη διακυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Αν οι Έλληνες κάνουμε το λάθος να μην του δώσουμε αυτοδυναμία και μια ισχυρή παρουσία στα ευρωπαϊκά όπου θα μπορεί να περάσει τις πραγματικές διαστάσεις των παθογενειών στην Ελλάδα, ώστε να έχει την απαιτούμενη στήριξη από την Ευρώπη για να ξαναχτίσει τους θεσμούς της χώρας σε υγιή βάση, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Οψόμεθα.
