Του Νίκου Σμαραγδή *
Ο πρωθυπουργός κος Α. Τσίπρας ζήτησε από τους Έλληνες σε πρόσφατη ομιλία του στα Καλάβρυτα «να σηκώσουν ανάστημα απέναντι σε αυτούς που θέλουν να σπείρουν ξανά το μίσος, τη διχόνοια, τον ρατσισμό». Με μια πρώτη ανάγνωση κανείς σώφρων άνθρωπος δεν μπορεί να διαφωνήσει με αυτή του την προτροπή.
Είναι όμως απόλυτα ειλικρινής; Για όποιον θυμάται τις δηλώσεις που έκανε ο κος Α. Τσίπρας στο παρελθόν η δήλωσή του αυτή απλά προστίθεται στην λίστα των αντιφατικών δηλώσεων που έχει κάνει ο ίδιος και μέλη του συμπλέγματος ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ σε διαφορετικές στιγμές της περιπετειώδους πολιτικής τους σταδιοδρομίας.
Ο κος Τσίπρας καιροσκοπικά εγκαλεί το μίσος μόνο όταν τον εξυπηρετεί – ενώ ταυτόχρονα το τροφοδοτεί και το αναπαραγάγει σε κάθε ευκαιρία που αυτό θα του δώσει πόντους στο πολιτικό του ακροατήριο.
Σε πρόσφατο tweet από τον επίσημο λογαριασμό του, μας είπε «ακροδεξιοί & εθνικιστές έχουν το δικό τους σχέδιο που είναι σαφές και διαχρονικό.Διαίρεση της κοινωνίας, στοχοποίηση συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, καλλιέργεια του φόβου, επίκληση ενός εθνικού μεγαλείου, το οποίο δε χωράει κανέναν άλλο πέρα από τους εκλεκτούς» Μα καλά τι μας θυμίζουν όλα αυτά αν όχι τον ίδιο και τα πεπραγμένα του;
Πραγματικά χρειάζεται τρομερό πολιτικό θράσος και μια κοινωνία η οποία εκπαιδεύτηκε μεθοδικά στην ανοχή στον παραλογισμό, το μίσος και την παραβατικότητα για να γίνει πιστευτός ο λόγος του. Πώς άλλωστε να γίνει όταν ο ίδιος και το κόμμα του επί σειρά ετών δίχασαν με τις ενέργειες και δηλώσεις τους και έσπειραν το σπόρο του «ταξικού μίσους» σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής δραστηριότητας;
Δεν γίνεται να πάρει κανείς στα σοβαρά τον κο Τσίπρα όταν ο ίδιος ανέχεται τον τραμπουκισμό ως μέσο πολιτικής αντιπαράθεσης, είτε τον λόγο της μισαλλοδοξίας και του καφενειακού μίσους όπως εκφράζεται στα σχόλια που κάνει συστηματικά κορυφαίος του υπουργός o κος Πολάκης.
Όταν ανέχεται o υπουργός Οικονομικών να λέει από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων και απευθυνόμενος στην αξιωματική αντιπολίτευση «Από τη μεταπολίτευση κλείνατε το μάτι σε μεγάλους και όχι και τόσο μεγάλους εργολάβους και βιομήχανους, αυτό ήταν ταξική αγάπη;
Και όταν κάνουμε αναδιανομή είναι ταξικό μίσος;» Και όποιος δεν το κατάλαβε καλά τι εννοούσε ο σύντροφος Ευκλείδης το ξεκαθάρισε ο Γιώργος Κυρίτσης βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, με άρθρο του στην «Αυγή» όπου και υποστήριξε πως το κόμμα του ψηφίστηκε για να μετακυλήσει τα οικονομικά βάρη στους «μενουμευρωπαίους». Είναι πασιφανές πως το αριστερό «ταξικό» μίσος τυγχάνει διαφορετικής ερμηνείας από το δεξιό μίσος για τον κο πρωθυπουργό.
Η μεγάλη βέβαια αποτυχία του κου Τσίπρα δεν είναι πως πλέον δεν πείθει ούτε τους δικούς του, αλλά πως ακόμα και στην περίπτωση της λαϊκίστικης παροχολογίας που χειρίζεται με μαεστρία, τα επίσημα στατιστικά τον εκθέτουν ανεπανόρθωτα. Συγκεκριμένα η μείωση στους μισθούς των χαμηλόμισθων στην περίοδο της διακυβέρνησης του είναι από τα 913 στα 717 ευρώ (-27%).
Η περιβόητη ευκλείδεια αναδιανομή πήγε περίπατο μαζί με όλες τις φαντασιώσεις περί της επανάστασης που θα έκανε τις αγορές να χορεύουν και την Ευρώπη να αλλάζει. Το μόνο που μας άφησαν ως παρακαταθήκη οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι η φτωχοποίηση μεγάλου μέρους της μεσαίας τάξης, ένα τεράστιο χρέος και μια κοινωνία έτοιμη να εκραγεί. Αυτό ίσως και να εξηγεί την προσφυγή τους στις διχαστικές πρακτικές σε μια τελευταία προσπάθεια δημιουργίας εμφύλιο-πολεμικού κλίματος που θα αποτρέψει την επερχόμενη εκλογική τους συντριβή.
Και μπορεί οι σύμβουλοι του κου Τσίπρα να τον έπεισαν για την ορθότητα του επιχειρήματος του Χένρυ Άνταμς πως «Η πολιτική στην πράξη, άσχετα με το πού ασκείται, είναι πάντα η συστηματική οργάνωση του μίσους». Αλλά αν είχε διαβάσει Ονορέ ντε Μπαλζάκ θα γνώριζε πως «Το μίσος είναι η κακία των μικρών ανθρώπων» και στην δική του περίπτωση το ταξικό του μίσος δεν μπορεί παρά να είναι μια ακόμα ήττα της αριστερής ιδεολογικής του ουτοπίας..
* Ο Νίκος Σμαραγδής είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
