Της Λίνας Παπαδάκη*
Η συμβίωση των δύο κυβερνητικών εταίρων μου θυμίζει μια παλιά γελοιογραφία του Κυρ που έλεγε ότι γάμος είναι η συνένωση δυο ανθρώπων με σκοπό να αντιμετωπίσουν μαζί τα προβλήματα που δεν θα είχαν αν δεν παντρευόντουσαν. Έτσι και τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης, μολονότι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, αποφάσισαν να συζήσουν προκειμένου να πετύχει η χώρα το μεγάλο στόχο, να βγει δηλαδή από το μνημόνιο, στο οποίο όμως δεν θα είχαμε μπει αν αυτοί οι δύο δεν είχαν συνεργαστεί.
Αυτός ο μεγάλος στόχος είχε γίνει για τον καθένα τους η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τις αμαρτίες του άλλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανεχόταν σιωπηρά την ακροδεξιά ατζέντα των εταίρων του και οι ΑΝΕΛ τις «κομμουνιστικές τρέλες των Φίληδων». Μάλιστα η κολυμβήθρα έπαιζε και τον παραδοσιακό της ρόλο, της βάπτισης - ο έξαλλος ακροδεξιός ονομάστηκε πατριωτική κεντροδεξιά και ο τυχοδιώκτης αριστερός, σοσιαλδημοκράτης. Τα άκρα της πολιτικής ύβρεως της συνένωσης είχαν πάρει το δρόμο να συναντηθούν. Συγκολλητική ουσία ο μισαλλόδοξος λαϊκισμός, η εξουσία και η Εκκλησία.
Στην αρχή τηρούντο τα προσχήματα. Χωρίς ποτέ να κινδυνεύσει η κυβερνητική συνοχή, η ευστάθεια της καρέκλας δηλαδή, κάποιες σκιαμαχίες για την τιμή των όπλων δίνονταν. Όταν οι πιο ασυγκράτητοι από τους ΑΝΕΛίτες δεν μπορούσαν να τιθασεύσουν τα ομοφοβικά, ρατσιστικά, σεξιστικά τους ένστικτα, όλο και κάποιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν να πάρει αποστάσεις.Τον Νικολόπουλο δεν τον είχαν κάνει υπουργό εξ αιτίας της χυδαίας ομοφοβικής επίθεσης στον Πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου, τον Κατσίκη τον παρέπεμψαν γιατί είχε εξισώσει την ομοφυλοφιλία με την παιδεραστία.
Όπως συμβαίνει σε πολλά ζευγάρια όμως, στο τέλος ο ένας αρχίζει να παίρνει τα κουσούρια του άλλου - η δήλωση του Κυβερνητικού Εκπρόσωπου που δικαιολογούσε την τερατώδη ανάρτηση του Υπουργού Άμυνας αποτέλεσε την καταστατική πράξη της πλήρους ταύτισης των δύο εταίρων. Η αριστερά των δικαιωμάτων, του κοινωνικού φιλελευθερισμού, της ευρυχωρίας, της ευπρέπειας, των ευγενών κοινωνικών αγώνων, του σεβασμού της διαφορετικότητας και της υπεράσπισης του ιδιωτικού χώρου ανήκει οριστικά και με τη βούλα του Μαξίμου στο παρελθόν. Τη ρούφηξε ο βουλιμικός, ακροδεξιός συγκάτοικος και την παραδίδει στους οπαδούς της μεταλλαγμένη. Τίποτα πια δεν είναι το ίδιο.
Όταν στο μέλλον οι αριστερές οργανώσεις για την ισότητα των φύλων θα βγάζουν ανακοινώσεις για ψύλλου πήδημα, γιατί ας πούμε ένας δεξιός χρησιμοποίησε τη φράση «εγώ φορώ παντελόνια», εμείς θα είμαστε εδώ να τους θυμίζουμε ότι το κόμμα τους υπεραπίστηκε έναν υπουργό που διέσυρε χυδαία μια γυναίκα μόνο γιατί ήταν σύζυγος αντίπαλου βουλευτή. Όταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα τρέχουν στα gay parade εμείς θα τους θυμίζουμε ότι στήριξαν επισήμως το ομοφοβικό παραλήρημα του συνεταίρου τους και χρεώνονται όλο το κρίμα. Όταν θα μας μιλούν για τα δικαιώματα του Κουφοντίνα εμείς θα θυμόμαστε ότι υπάρχουν και άλλα δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στη διαφύλαξη της ιδιωτικής σφαίρας, το δικαίωμα του προσωπικού απορρήτου, το δικαίωμα στο τεκμήριο της αθωότητας, που ο συγκάτοικός τους στην εξουσία τα πέταξε μαζί με το μπουγαδόνερο και αυτοί χειροκροτούσαν.
Η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, δηλαδή η δήλωση Μαξίμου, επισημοποίησε ανεπιστρεπτί κάτι που πολλοί υποψιαζόμασταν. Ότι όχι μόνο η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή τον κατεξοχήν θεματοφύλακα των ανθρώπινων δικαιωμάτων και του κοινωνικού φιλελευθερισμού, είναι πολιτικό ανέκδοτο, αλλά και η παραμόρφωση που έχει υποστεί από την συνύπαρξη με τους ακροδεξιούς είναι τόσο προχωρημένη που μοιάζει με ομογενοποίηση. Σαν τα ζευγάρια που στο τέλος της κοινής τους ζωής είναι ίδια και στο πρόσωπο.
*Η κ. Λίνα Παπαδάκη είναι διευθύντρια του Γραφείου Τύπου στο Ποτάμι.
