Της Μελίνας Δασκαλάκη*
Υπάρχουν παρατηρώ κάποιοι ανάμεσά μας που πάντοτε χαίρονται όταν αθωώνεται ένας υπόδικος για τρομοκρατική ενέργεια. Για κάποιο λόγο, που δεν μας τον λένε, είναι πάντα με το μέρος του υπόδικου. Ξέρουν πάντα ότι είναι αθώος, ότι πρόκειται για δικαστική πλάνη, και ξέρουν επίσης πάντα αρκετά για να αμφισβητήσουν την δικαστική ετυμηγορία. Οι υπόλοιποι πάλι από εμάς δεν είμαστε τόσο κατηγορηματικά σίγουροι, και ούτε χαιρόμαστε, ούτε λυπόμαστε. Άνθρωποι φυλακίζονται κάθε μέρα, καταδικάζονται κάθε μέρα, αθωώνονται κάθε μέρα. Παρακολουθούμε ενίοτε τις σημαντικές δικαστικές υποθέσεις, και ευχόμαστε πάντα, να αποδοθεί δικαιοσύνη. Δηλαδή να βρεθεί ο ένοχος και να τιμωρηθεί. Αλλά για κάποιους, ειδικά στην περίπτωση των υποδίκων για τρομοκρατική ενέργεια, ποτέ δεν υπάρχει κανένας ένοχος, ποτέ δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία, ποτέ δεν έχει κάνει η αστυνομία τίποτα σωστό, πάντα τα στοιχεία είναι φυτεμένα ή αναξιόπιστα, η δε δικαιοσύνη, η ίδια δικαιοσύνη που δικάζει σήμερα την Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση, έχει στις περιπτώσεις υποδίκων για τρομοκρατικές ενέργειες πάντα καταδικάσει χωρίς κανένα στοιχείο έναν αθώο άνθρωπο.
Έτσι ο υπόδικος γίνεται λ.χ. η Ηριάννα, την μαθαίνουμε με το μικρό της όνομα, ή ο Ρωμανός, τον ξέρουμε όλοι με το ρομαντικό επίθετο, η Ηριάννα που είναι ξαφνικά ένα οικείο μας πρόσωπο, κι ας μην ξέρουμε τίποτα γι' αυτήν, ή μάλλον μαθαίνουμε μόνο όσα θα μας κάνουν να την συμπονέσουμε, ποτέ τα υπόλοιπα στοιχεία της δικογραφίας, η Ηριάννα, μια ρομαντική ηρωίδα, που ξέρουμε εμείς καλύτερα από τις συνθέσεις των ποινικών Δικαστηρίων ότι είναι αθώα, καλύτερα από δικαστές και εισαγγελείς που εξέδωσαν βουλεύματα, καταδικαστικές αποφάσεις, απέρριψαν, έστω κατά πλειοψηφία, αιτήσεις αναστολής, ή ο Θεοφίλου, που δεν έχει πιασάρικο όνομα ή επίθετο αλλά εντούτοις πανηγυρίζουμε για την αθώωσή του, για την οποία εξ αρχής ήμασταν βέβαιοι, καθώς δεν αποδείχθηκε η συμμετοχή του στην ένοπλη ληστεία και ανθρωποκτονία για την οποία κατηγορείτο. Χαιρόμαστε δε γι'' αυτόν, γιατί είμαστε πολύ καλοί άνθρωποι, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η απολογία του ήταν μανιφέστο αντιεξουσιαστικής δράσης, κι ανεξάρτητα από τον λόγο της απαλλαγής του.
Άνθρωποι σαν αυτούς που χαίρονται δεν βρίσκουν σημαντικό το γεγονός της ρίψης μιάς μολότωφ. Δεν βρίσκουν ποτέ, μα ποτέ, δυό λόγια συμπαράστασης σε αυτούς που τις τρώνε. Αντίθετα, τι κακό έχει μιά μολότωφ ρωτούν, και την ίδια στιγμή γελούν με το αστειάκι ότι η μολότωφ είναι κακή μόνο αν είσαι από την πλευρά εκείνου που την τρώει. Πράγματι είναι κάπως ανθυγιεινή η μολότωφ αν είσαι ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης ή η Αγγελική Παπαθανασοπούλου ή η Παρασκευή Ζούλια. Αν πάλι είσαι από την πλευρά αυτών που την πετάνε, τότε όχι μόνο δεν παθαίνεις κάτι, αλλά πολλοί άνθρωποι είναι πρόθυμοι να χαρούν που δεν έπαθες κάτι, που δεν συνελήφθης από τους μηχανισμούς καταστολής (παρατσούκλι για την αστυνομία) και ο ίδιος σου ο Πρωθυπουργός είναι πρόθυμος να αστειευτεί με αυτό.
Αν πάλι σε συλλάβουν για την μολότωφ, αυτή που απεδείχθη μοιραία για κάποιους, εμείς είμαστε από την πρώτη στιγμή βέβαιοι για την αθωότητά σου, είμαστε αλληλέγγυοι και κινητοποιούμαστε αμέσως για την λευτεριά σου. Ενδιαμέσως σπάμε την Ερμού από την πολλή αλληλεγγύη. Για κάποιο μυστήριο λόγο, που αποκλείω κατηγορηματικά να σχετίζεται με την κοινή ιδεολογική μήτρα της αριστεράς με την τρομοκρατία, οι αριστεροί περιέργως έχουν μια αναστολή να την πω, μια δυσκολία να καταδικάσουν αυτές τις ενέργειες. Συνήθως σιωπούν και συνεχίζουν την εκδήλωση αλληλεγγύης προς τους υποδίκους ή κατ' ελάχιστον εμφανίζουν ένα σκεπτικισμό, μια φιλοσοφική διάθεση. Δεν είδα ποτέ αυτούς τους ανθρώπους να εξοργίζονται με τους θανάτους στην Μαρφίν ή του Αξαρλιάν, όσο εξοργίζονται με την δικαστική περιπέτεια ενός δηλωμένου αντιεξουσιαστή. Δεν τους είδα αλληλέγγυους με αυτά τα θύματα, τα τελειωμένα θύματα, τα αναμφισβήτητα. Τα απολύτως, κατηγορηματικά και ως τον θάνατο αθώα. Θυμάμαι μάλιστα καλούτσικα ότι το ίδιο βέβαιοι ήσαν προοδευτικοί δημοσιογράφοι και ευαισθητοποιημένοι πολίτες για την αθωότητα μερικών από τους συμμετέχοντες στην 17Ν που εν τέλει μάλιστα ομολόγησαν την εμπλοκή τους.
Καμιά φορά μάλιστα αν δεν έμεινες στον τόπο από την μολότωφ, το γκαζάκι ή το μπαζούκα, αν απλώς τραυματίστηκες ας πούμε, ή κινδύνεψες, δεν είναι κανείς από αυτούς τους καλούς και πραγματικά ευαίσθητους ανθρώπους πρόθυμος να σε λυπηθεί, αντίθετα σου εύχεται να ψοφήσεις, ή στην καλύτερη περίπτωση πάλι φιλοσοφεί και αναρωτιέται πού βαδίζει η κοινωνία όταν ένας πρώην πρωθυπουργός μπαίνει κατά προτεραιότητα σε Δημόσιο νοσοκομείο, και αν είναι και ο ίδιος νυν πρωθυπουργός δεν μπαίνει καν στον κόπο να επισκεφτεί στο Νοσοκομείο τηρώντας κάπως τα προσχήματα.
Αυτοί οι άνθρωποι, οι κάπως επιλεκτικά ευαίσθητοι, είναι περιέργως όλοι αριστεροί. Κι αν δεν θέλετε να θεωρείται η αριστερά μήτρα της τρομοκρατίας, μια ιδέα θα ήταν να μην σπεύδετε από μόνοι σας να υιοθετείτε σύντροφοι κάθε τέκνο του αντάρτικου πόλεων και της ένοπλης πάλης.
*Η κ. Μελίνα Δασκαλάκη είναι δικηγόρος, Δημοτική Σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων και Αντιπρόεδρος της Δράσης.
Φωτογραφία: SOOC
