Οι δηλώσεις του πρώην προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση, σε πρωινή εκπομπή, για τον Έβρο και τα μέτρα για την οικονομική ανόρθωση της χώρας, άφησαν μια μικτή γεύση. Για τον Έβρο ανέφερε ότι πρέπει να κτισθεί ο φράκτης, ανατρέποντας τις πάγιες θέσεις του Σύριζα για ανοικτά σύνορα και λοιπά φαιδρά.
Και ενώ φαίνεται, ότι στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής και του μεταναστευτικού, αναγκαστικά ο Σύριζα σέρνεται πίσω από την ατζέντα της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, στα οικονομικά θέματα, ο Σύριζα απέχει πολύ από την προσγείωση στην πραγματικότητα.
Έτσι ακούσαμε το μέχρι πρότινος ηγετικό στέλεχος του Σύριζα να υποστηρίζει ότι "μπορεί να μειωθεί το ωράριο εργασίας, χωρίς μείωση μισθών, αξιοποιώντας τα τρις των αγορών που λιμνάζουν". Τι ακριβώς να ήθελε άραγε να μας πει, μέσα από αυτήν την πρόταση; Σε ποιο παράλληλο σύμπαν η μείωση του ωραρίου εργασίας, που αναπόφευκτα οδηγεί στην μείωση της παραγωγής, μπορεί να συνοδεύεται από σταθερότητα στις αμοιβές; Διότι φυσικά, δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι μέρος του ωραρίου θα καλύπτεται μέσω τηλεργασίας, η οποία είναι σχεδόν ποινικά κολάσιμη, στα γλαρωμένα και φοβισμένα μάτια τόσο της αριστεράς όσο και της ακροδεξιάς.
Αλλά και “τα τρις των αγορών που λιμνάζουν”, τί να είναι άραγε; Μήπως είναι κάτι σαν τα 600 δισ. που κατά τον Σύριζα ήταν κρυμμένα στην Ελβετία και στην Λίστα Λαγκάρντ; Ή μήπως είναι κάτι σαν το περιεχόμενο των τραπεζικών θυρίδων, που εποφθαλμιούσε η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου κατά την διάρκεια του 2015, όπως παραδέχθηκε προ ημερών πρώην υπουργός στην Βουλή;
Που βρίσκονται λοιπόν αυτά τα τρις; Ποιοι τα έχουν στην κατοχή τους; Και πως θεωρεί το πρώην ηγετικό στέλεχος του Σύριζα, ότι θα μπορέσει να τα αξιοποιήσει; Μέσω ποιων οδών, θα βρει πρόσβαση, σε αυτό το χρήμα; Και γιατί δεν το έχει σκεφτεί κανένας άλλος, στο διαπλανητικό στερέωμα;
Η εμμονή με το λεφτόδενδρο είναι διαχρονική, ειδικά ανάμεσα σε αυτούς, που δεν έχουν κοπιάσει ποτέ τους, για να αποκτήσουν το παραμικρό και είναι συνηθισμένοι στις αργομισθίες και στον παρασιτισμό.
Στο ίδιο πλαίσιο κινήθηκε και το νεκραναστημένο “Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης”, που πλέον φέρει τον τίτλο, “Μένουμε Όρθιοι”. Και όπως αναφέραμε και χθες, η χρήση της έννοιας του “εμπροσθοβαρούς” προγράμματος, διατρέχει όλο το κείμενο, από άκρη σε άκρη. Το πρόγραμμα υπόσχεται στους πάντες τα πάντα και μάλιστα τώρα, σα να μην υπάρχει αύριο. Σα να έχει ξεπεραστεί πλήρως οι υγειονομικός κίνδυνος, σα να έχουν αποτυπωθεί πλήρως οι ζημίες, σα να γνωρίζουμε το μέλλον και σαν όλα να εξελίσσονται μέσα σε ένα κλειστό κουτί, σε ένα δοκιμαστικό σωλήνα, χωρίς να επηρεάζονται από εξωγενείς παράγοντες. Διότι δυστυχώς, αυτά είναι τα περιθώρια σκέψης, ανάλυσης και προβληματισμού της ηγετικής ομάδας του Σύριζα.
Ήδη η χθεσινή πρόταση της Κομισιόν για ένα πακέτο δημοσιονομικής τόνωσης ύψους 750 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 500 δισ. ευρώ θα διανεμηθούν με τη μορφή επιχορηγήσεων στα κράτη μέλη και τα 250 δισ. ευρώ σε δάνεια, ανατρέπει, όλο το σκηνικό επί το θετικότερο. Με βάση, την πρόταση αυτή της Κομισιόν, η Ελλάδα θα λάβει 22,5 δισ. ευρώ σε επιχορηγήσεις και 9,4 δισ. ευρώ σε δάνεια.
Είναι σίγουρο ότι τώρα, ο Σύριζα θα κάνει ρελάνς, με ένα νέο πρόγραμμα ακόμα πιο εμπροσθοβαρές και γαλαντόμο, το οποίο ίσως να φέρει την ονομασία “Δώσε κι εμένα Μπάρμπα”. Φαντάζομαι ότι θα στηριχθεί πάνω στις πάγιες πηγές ενισχύσεων και βοήθειας που υπόσχονταν και το 2015. Δηλαδή στη Ρωσία, στην Κίνα, στο Ιράν και στη Βενεζουέλα, αποφεύγοντας την ξεπουλημένη νομενκλατούρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
