Της Έφης Λαμπροπούλου*
23/5/2018, «Αναρχικοί – αναρχικές» εισβάλουν σε συμβολαιογραφείο της Αθήνας αφού έσπασαν την πόρτα και στη συνέχεια πέταξαν τρικάκια κατά των πλειστηριασμών.
19/12/2018, Εκρήγνυται ισχυρή βόμβα στον ΣΚΑΪ.
26/2/2019, Ο Ρουβίκωνας χαστουκίζει γιατρό απειλώντας τον ότι θα τον «πετάξει από παράθυρο» επειδή «έπαιρνε φακελάκια».
16/3/2019, Ο Ρουβίκωνας κάνει έφοδο στο My market.
5/4/2019, 50 άτομα επιτίθενται σε λιμενικούς στα Εξάρχεια.
9/5/2019, Γίνεται καταδρομική επίθεση 30 ατόμων στην Βουκουρεστίου και στην Βαλαωρίτου με σφυριά, λοστούς και άλλα αντικείμενα σπάζοντας τις βιτρίνες σε καταστήματα
12/5/2019, Πραγματοποιείται επίθεση στα ΜΑΤ στην οδό Μπουμπουλίνας (και στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην Κουμουνδούρου).
12/5/2019, Πραγματοποιείται επίθεση 20-30 ατόμων στην ομάδα Δίας στα Εξάρχεια
14/5/2019, Πραγματοποιείται επίθεση με 40 μολότοφ στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στη Χαρ. Τρικούπη.
15/5/2019, Γίνεται επίθεση κουκουλοφόρων σε συγκεντρώσεις της ΝΔ στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
15/5/2019, Ρίχνονται καπνογόνα και μπογιές στην κατοικία του πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα.
16/5/2019, Γίνεται κατάληψη της ραδιοτηλεόρασης ΕΤ3.
Είναι μερικά μόνο παραδείγματα επιθέσεων, απειλών, εκφοβισμών και καταστροφών που ζούμε στη Χώρα τα τελευταία χρόνια μαζί με το ανά τριήμερο-τετραήμερο «παιχνίδι» των «κουκουλοφόρων», «μπαχαλάκηδων», «αντιεξουσιαστών» κλπ εναντίον των αστυνομικών δυνάμεων στην Τοσίτσα και Πατησίων.
Είναι κάποιες από αυτές τις πράξεις τρομοκρατικές; Ή μήπως είναι εκφράσεις ενός βίαιου εξτρεμισμού;
Η τρομοκρατία , αν και δεν υπάρχει διεθνώς συμφωνημένος ορισμός, θεωρείται ως η «συστηματική» χρήση ή η απειλή χρήσης βίας η οποία εκφράζεται ως αντίδραση, ή άσκηση πίεσης από οργανωμένες ομάδες με πολιτικά, θρησκευτικά ή άλλα ιδεολογικά κίνητρα. αλλά ακόμη και από ολόκληρους κρατικούς μηχανισμούς, εναντίον ατόμων και ομάδων με απώτερο στόχο τις κυβερνήσεις από τις οποίες προσδοκούν κάποια αντίστοιχα (των κινήτρων) οφέλη.
Η τρομοκρατία και ο βίαιος εξτρεμισμός αν και είναι αλληλεξαρτώμενες έννοιες, είναι ξεχωριστές και δεν συνδέονται πάντοτε. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο βίαιος εξτρεμισμός είναι η ιδεολογία και η τρομοκρατία είναι η πράξη και σίγουρα έχει προηγηθεί μια διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης.
Η ύπαρξη ριζοσπαστικών ιδεών δεν αποτελεί παραβίαση του νόμου. Γίνεται πρόβλημα όταν οι ριζοσπαστικές ιδέες οδηγούν σε βίαιη συμπεριφορά ή τρομοκρατικές ενέργειες. Ωστόσο, μια διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης θα μπορούσε να οδηγήσει σε βίαιο εξτρεμισμό ή / και τρομοκρατία. Δηλαδή, η ριζοσπαστικοποίηση είναι η διαδικασία, ενώ ο βίαιος εξτρεμισμός είναι η ιδεολογία επί της οποίας καλλιεργείται η τρομοκρατία.
Μια συσχέτιση των πράξεων που αναφέραμε με τον ορισμό της τρομοκρατίας καθιστά σαφές ότι κάποιες από αυτές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τρομοκρατικές.
Τότε γιατί δεν αντιμετωπίζονται αναλόγως από την Πολιτεία; Γιατί ουδέποτε η τρομοκρατία ή οι εξτρεμιστικές πράξεις βίας στα μοντέρνα κράτη δεν μπόρεσε να λειτουργήσει χωρίς τη βοήθεια ή και την ανοχή ποικίλων ή μεμονωμένων εξωτερικών δυνάμεων. Η τρομοκρατία δηλ. και ο εξτρεμισμός δεν ήταν ποτέ συνέπεια δράσης μόνο κάποιων εσωτερικών κινητήριων δυνάμεων.
Πώς μπορεί να σταματήσει αυτός ο κύκλος του εκφοβισμού; Με ένα ειρηνικό κίνημα αντίδρασης των πολιτών για την εξουδετέρωση αυτών των ομάδων και την πίεση των κυβερνήσεων.
*Η κ. Έφη Λαμπροπούλου είναι καθηγήτρια Εγκληματολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
