Του Γ. Παπαδόπουλου-Τετράδη
Μια πασιφανώς στοχευμένη διαρροή τα τελευταία 24ωρα προσπαθεί να περάσει την εντύπωση ότι οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί που είναι αιχμάλωτοι στην Αδριανούπολη, έπεσαν θύματα τουρκικού τεχνάσματος στη γραμμή των συνόρων. Στην πραγματικότητα επιτείνουν την εντύπωση ότι ο ελληνικός στρατός εφησυχάζει, με εντολές της πολιτικής του ηγεσίας.
Η διαρροή υποστηρίζει ότι οι Τούρκοι, για μέρες πριν αιχμαλωτιστούν οι δύο Έλληνες, άλλαζαν τους πασσάλους που επισημαίνουν ακριβώς τα 2,5 μέτρα (!) του μονοπατιού που χωρίζει τις δύο χώρες στη συγκεκριμένη δασώδη περιοχή. Στόχος τους, η αρπαγή ελλήνων συνοριοφυλάκων, που θα έμπαιναν μπερδεμένοι στον τουρκικό τομέα!
Η διαρροή πιθανολογεί ότι οι δύο Έλληνες έλεγχαν ακριβώς την εξαφάνιση των πασάλων από τα νενομισμένα σημεία τους όταν έπεσαν στην ενέδρα.
Η διαρροή, που ενισχύεται και από άλλη σε δημοσίευμα καθημερινής εφημερίδας, αφήνει δύο κενά. Το πρώτο είναι η ευκολία με την οποία οι Έλληνες στρατιωτικοί παραδόθηκαν ένοπλοι χωρίς αντίσταση. Αποδεχόμενοι στην πράξη ότι βρίσκονται σε ξένο έδαφος. Από πού συνήγαγαν αυτή τη βεβαιότητα σε μια περιοχή όπου οι επισημάνσεις είναι έωλες, και μάλιστα σε βαρυχιονισμένο περιβάλλον! Ακόμα και αν τα συνοριακά σήματα είναι στη θέση τους. Πολύ περισσότερο μάλιστα αν, όπως θέλει η διαρροή, η εξαφάνιση των πασσάλων ήταν το αντικείμενο της έρευνάς τους! Άρα η αμφισβήτηση της συνοριακής γραμμής εκείνες τις μέρες.
Πώς γίνεται στρατιωτικοί συνοριοφύλακες, που θα έπρεπε να ξέρουν μέχρι σπιθαμής τα σήματα και τα σύνορα, να χάνονται; Γιατί, δηλαδή, δεν θεώρησαν ότι ήταν οι Τούρκοι χαμένοι; Μήπως πήραν εντολή από ελληνικά χείλη να παραδοθούν, για να μην προκληθεί ένοπλο επεισόδιο; Με την ελαφρότητα της πεποίθησης ότι θα αφεθούν ελεύθεροι σύντομα, όπως γινόταν μέχρι τότε; Με δεδομένη τη νοοτροπία της ελληνικής πολιτικής από το 1996 και μετά να τρέμει κάθε αναμέτρηση;
Το δεύτερο ερώτημα που εγείρεται από τη διαρροή για το τουρκικό στρατήγημα με τους πασσάλους είναι ακόμα σοβαρότερο. Η Τουρκία έχει μια πάγια εξωτερική πολιτική έναντι της Ελλάδας και όλων της των γειτόνων εδώ και 7 δεκαετίες τουλάχιστον. Την οποία φροντίζει να θυμίζει σε κάθε ευκαιρία. Είναι πολιτική επιθετική, ιμπεριαλιστική, περιφρονητική στο διεθνές δίκαιο και λυκοφιλική.
Αυτά τα δεδομένα δεν αμφισβητούνται και επιβεβαιώνονται στις πράξεις της Άγκυρας. Μ αυτά τα δεδομένα εγείρεται το ερώτημα με ποια συλλογιστική η ελληνική πολιτική ηγεσία δεν θωρακίζει τη χώρα πολιτικά και στρατιωτικά απέναντι σ αυτή τη γειτονία. Όχι σήμερα. Εδώ και 25 χρόνια. Και, αν η πολιτική ηγεσία δεν τη θωρακίζει, τι κάνει η στρατιωτική ηγεσία; Απλώς διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση και γυαλίζει τα αστέρια της; Δεν έχει άποψη; Γνώση; Μηχανισμούς προστασίας και επιφυλακής;
Στην περίπτωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών τι έκανε η στρατιωτική ηγεσία; Ας υποθέσουμε ότι οι πολιτικοί κοιμούνται (και κοιμούνται) και δεν θέλουν μπελάδες. Ας υποθέσουμε ότι είναι δειλοί, ανόητοι, αμόρφωτοι. Το Γενικό Επιτελείο δεν είναι υποχρεωμένο να ξέρει τις αντικειμενικές συνθήκες και να εκδίδει τις αντίστοιχες διαταγές επαγρύπνησης και διαρκούς επιφυλακής στα σύνορα με μια χώρα που είναι επίβουλος, αφερέγγυος και τραμπούκος γείτονας; Διαρκώς, όχι τώρα.
Οι μυστικές υπηρεσίες της ΕΥΠ και του στρατού πώς προστάτεψαν τους δύο στρατιωτικούς για να μην πέσουν σε παγίδες. Πώς προστατεύουν τα σύνορα; Όχι τώρα. Διαχρονικά. Επειδή το τώρα είναι αποτέλεσμα του χτες. Πώς δηλαδή οι Τούρκοι σουλατσάριζαν ανενόχλητοι και άλλαζαν τα σύνορα χωρίς κανείς από τις μυστικές (!) υπηρεσίες, τους λόχους, το τάγμα, το σύνταγμα, την ταξιαρχία, τη μεραρχία να πάρει χαμπάρι; Κοιμόντουσαν τον ύπνο του εφησυχασμού; Με την Τουρκία; Δεν περιπολούσαν καθημερινά οι Έλληνες στρατιώτες; Μηχανικά όργανα παρακολούθησης δεν υπάρχουν στα σύνορα; Μόνο τηλεσκόπια α λα κάπταιν Κουκ;
Τέλος, η πολιτική ηγεσία του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών, δηλαδή και ο πρωθυπουργός, αλλά και του υπουργείου Εξωτερικών, πώς πιάνονται στον ύπνο ότι τα σύνορα στον Έβρο και τους παραποτάμους του είναι μπάτε σκύλοι αλέστε;
Ακόμα και αν η διαρροή για την αλλαγή των πασσάλων αποτυπώνει πραγματικό γεγονός, η ευθύνη δεν πέφτει στην Τουρκία. Αντίθετα. Αν οι Τούρκοι συνοριοφύλακες έχουν τόσο πιο ευφυείς και ξύπνιους αξιωματικούς από όσο οι Έλληνες, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Κι αν οι Τούρκοι απεργάζονται προβλήματα για την Ελλάδα, αλλά η Ελλάδα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Πρόβλημα πολιτικό, διπλωματικό, στρατιωτικό.
Κι όλο αυτό προστίθεται στο εξ ίσου άλυτο και επαναλαμβανόμενο οικονομικό και πολιτισμικό δράμα, που διαρκώς οξύνεται και που όλο και πιο πολύ το συνηθίζουμε. Σε έναν μιθριδατισμό χωρίς τέλος.
Αυτές τις μέρες κάθε χρόνο αναβιώνεται ο κύκλος δράση- σταύρωση- ανάσταση. Είτε αφορά στη θρησκεία, είτε αφορά στον κύκλο της φύσης. Το δράμα είναι ότι στον κύκλο της Ελλάδας, εδώ και πολλά χρόνια δεν υπάρχει ολοκλήρωση. Υπάρχει Γολγοθάς χωρίς ανάσταση. Αλλά, μόνο οι πολίτες που σταυρώνονται μπορούν να φέρουν την ανάσταση. Κανείς έξω απ αυτούς.
Καλή Ανάσταση.
