Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα Rafale αλλάζουν τις ισορροπίες στο Αιγαίο. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάμε να… πάρουμε την Πόλη. Στην Ελλάδα χανόμαστε συνήθως στη μέθη του καυγά. Άλλοτε είμαστε έτοιμοι να γίνουμε Μεγαλέξανδροι και να φτάσουμε στον Γάγγη Ποταμό και άλλοτε να παραχωρήσουμε τα πάντα και να φύγουμε μετανάστες στην Αυστραλία. Δεν χρειάζονται ακρότητες. Χρειάζεται, όμως, να καταλάβουν οι απέναντι ότι δεν υποχωρούμε. Για να φτάσουμε στο τέλος σε μία τίμια συμφωνία.
Οι τίμιες συμφωνίες θέλουν έντιμους συνομιλητές και ένα πλαίσιο που να κινείται εντός των ορίων της διεθνούς νομιμότητας. Και αυτές οι προϋποθέσεις δεν τηρούνται σε αυτή τη φάση. Η ρητορική που χρησιμοποιεί η Τουρκία είναι άκρως επιθετική και δεν μας προϊδεάζει ότι το κλίμα είναι κατάλληλο για μια τέτοια προσπάθεια. Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι πολλοί, αλλά οι κυριότεροι θα πρέπει να αναζητηθούν στην υπερβολική υποχωρητικότητα που επέδειξε η Αθήνα τα προηγούμενα χρόνια. Όσο η Αθήνα υποχωρούσε, τόσο η Άγκυρα απαιτούσε περισσότερα.
Τα Rafale δεν θα αναγκάσουν την Τουρκία να αλλάξει στρατηγική σε μία νύκτα. Δεν έχουμε τελειώσει με την επιθετικότητα των γειτόνων, όπως αυτή εκφράστηκε με ένταση στον Έβρο και στη συνέχεια σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο. Οι Τούρκοι, όμως, ξέρουν τώρα ότι μια «εμπλοκή τους στο πεδίο», όπως τους αρέσει να λένε, θα έχει στο τέλος κόστος. Όταν δεν κατάφεραν το παραμικρό την ώρα που η Ελλάδα ήταν για αντικειμενικούς λόγους με την πλάτη στον τοίχο (να είναι καλά οι φίλοι μας οι Γερμανοί με την εμμονή τους να εγκαταλείψουμε τις αμυντικές μας δαπάνες), πώς είναι βέβαιοι ότι θα τα καταφέρουν τώρα; Η Ελλάδα έχει αποδείξει στο πεδίο ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσει σε παράλογες αξιώσεις. Κι επιπλέον, δεν είμαστε στο σημείο που ήμασταν. Ούτε από πλευράς ισχύος, ούτε από πλευράς συμμαχιών με άλλες χώρες.
Είναι πολύ πιθανό η Τουρκία να αναβαθμίσει τη δράση της και να εντείνει την πίεσή της στο επόμενο διάστημα. Αλλά οι πιθανότητες σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι να καθίσει στο τέλος με δυσμενέστερους όρους στο τραπέζι. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύουμε ότι συμβαίνει στον πλανήτη, τα συμφέροντα στην περιοχή είναι πολλά για να αφεθεί αυτή στην τύχη της. Θα καθίσουμε στο τραπέζι. Το ερώτημα είναι αν η Τουρκία θα ρισκάρει να βρεθεί σε δυσμενέστερη θέση απ' αυτή που βρίσκεται σήμερα. Τουλάχιστον θα το σκεφτεί.
Η ελληνική κυβέρνηση ακολουθεί σώφρονα πολιτική. Χωρίς ακραίες ρητορικές, χωρίς πρωτοβουλίες για εσωτερική και μόνο κατανάλωση. Δεν παρασύρεται από τους υπερπατριώτες, αλλά ούτε και από τις φωνές εκείνων που βρίσκονται μόνιμα στο μπλοκ του συμβιβασμού και της υποχώρησης. Είναι σαφές ότι με την Τουρκία δεν έχουμε τελειώσει. Και όπως είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε σε οποιαδήποτε πρόκληση, το ίδιο έτοιμοι θα πρέπει να είμαστε να συζητήσουμε για το κοινό μας μέλλον σε αυτή τη γειτονιά του κόσμου.
Θανάσης Μαυρίδης
