Του Νίκου Δενδρή*
Η μητέρα με τη μικρή της κόρη στάθηκαν πάνω στην άμμο, χέρι με χέρι. Κοίταζαν ευχαριστημένες το κάστρο που είχαν φτιάξει με το φτυαράκι και το κουβαδάκι της μικρής.
Παραδίπλα μας ήταν ένα αγοράκι. Κοίταζε περίεργα το έργο μαμάς και κόρης. Κι άξαφνα, μόλις αυτές σταμάτησαν, χωρίς λόγο κι αιτία, το βλέπω να προχωρεί και με μανία να πατά και να ισοπεδώνει ένα προς ένα τα μικρά πυργάκια...
Άρπαξα την κάμερα, πρόλαβα να βγάλω το πόδι του να χοροπηδά πάνω στο τελευταίο από αυτά.
Η μικρή άρχισε να κλαίει. Η μαμά της έμεινε να κοιτάζει, αποσβολωμένη. Το ίδιο κι εγώ. Το αγοράκι ήταν σα να μη συνέβαινε τίποτε, απλά με ένα περίεργο χαμόγελο στο πρόσωπό του.
Από τους γονείς του, δεν άκουσε ούτε μία παρατήρηση. Ούτε μία λέξη.
Χαμένοι και οι δύο στα κινητά τους, με κλεφτές ματιές μόνο, να έχουν σιγουριά ότι το καμάρι
τους είναι ολόγυρα. Λέξη για το μικρό βανδαλισμό.
Άραγε, τι ώθησε τον μικρό να ορμήσει πάνω στα κάστρα και να τα καταστρέψει με τέτοια μανία; Η έκφραση της ασυδοσίας του "αφού μπορώ, το κάνω"; Η έκφραση μίας εκδίκησης του "αφού δεν μπορώ να φτιάξω το ίδιο κι εγώ, το χαλάω"; Η μορφή μίας απόγνωσης του "εγώ δεν έκανα ποτέ με τη μαμά και το μπαμπά κάτι τέτοιο"; Στο κάτωκάτω, μπορεί ένα μικρό παιδί να νοιώσει μίσος; Ή απλά δεν έμαθε ποτέ να χαίρεται και να συμμετέχει; Άραγε να έχει παίξει ποτέ με τους γονείς του, να έχει φτιάξει κι αυτός κάτι μαζί τους;
Για κάποιο λόγο δυσκολεύομαι να το φανταστώ να δουλεύει και να κοπιάζει σαν ενήλικας.
Μπορώ να το φανταστώ όμως να βρίζει και να εκφοβίζει. Μπορώ να το φανταστώ να βρωμίζει τους τοίχους και τις πινακίδες με σπρέι, να πετά σκουπίδια ολόγυρα, και να σπάει τις πλάκες στο πεζοδρόμιο. Μπορώ να φανταστώ πολλά πράγματα, όλα άσχημα. Δυστυχώς ήταν όλα μέσα στο βλέμμα του, αυτό το άσχημο βλέμμα, το δίχως ενσυναίσθηση, που μου έριξε περνώντας μπροστά μου.
Ναι. Είναι σημαντικό να αρχίσεις από μικρός την προσπάθεια, με τα δικά σου μικρά καστράκια στην άμμο.
Κι ακόμη περισσότερο, είναι σημαντικό να επιμένεις. Να μην τα παρατάς. Να μην αφήνεις κανένα και τίποτα να σε καταβάλλει.
Αν ενδιαφέρεστε για τη συνέχεια: Το αγοράκι ξαναγύρισε προς τη μεριά της μαμάς και του κοριτσιού. Οι δυό τους είχαν ξαναρχίσει να χτίζουν.
Έκανε μία κίνηση να τις πλησιάσει.
Το βλέμμα της μαμάς της μικρής το σταμάτησε.
Το βλέμμα που έπρεπε να του έχει ρίξει η δική του μαμά.
Δεν είδα την έκφραση του αγοριού... όμως σαν να το χτύπησε ρεύμα έκανε αμέσως πίσω, κι από απόσταση έμεινε να καραδοκεί.
Η μικρή γέλασε όταν το πρώτο νέο πυργάκι στάθηκε στη βρεγμένη άμμο. Με το φτυαράκι και το κουβαδάκι της, και τη μαμά πάντα δίπλα, συνέχισε.
Η μικρή και η μαμά της, ο φωτεινός αντίλογος στο πάθος για καταστροφή.
Η μικρή και η μαμά της, η ελπίδα ότι κάποιοι τελικά προσπαθούν, δημιουργούν, αντιστέκονται, και προοδεύουν.
Και στην αντίπερα όχθη, κάποιοι άλλοι γίνονται ακόμα και πρωθυπουργοί...
*Ο Νίκος Δενδρής είναι Software Unit Manager στη Unisystems, στο International Dept.
