Εδώ και πολλά χρόνια ισχυρίζομαι ότι οι τράπεζες και οι τραπεζίτες αντιλαμβάνονται την κατάσταση στην πραγματική οικονομία με διαφορά φάσης. Τελευταίοι αντιλαμβάνονται την αρνητική κατάσταση μιας επιχείρησης και φυσικά τελευταίοι την πορεία της προς ανάκαμψη. Λογικό είναι. Στηρίζονται στους αριθμούς και οι αριθμοί διαμορφώνονται δυναμικά, αλλά αποτυπώνονται λογιστικά μετά από ορισμένο χρόνο (ισολογισμοί, ισοζύγια κλπ).Λογικό είναι επίσης οι αποφάσεις τους να έχουν και αυτές κάποια χρονική υστέρηση.
Στην ίδια κατηγορία περίπου ανήκουν και τα υπουργεία οικονομικών σε όλο τον κόσμο. Δεν θα μπορούσε, βέβαια, να είναι διαφορετικά. «Διοικούν» πολλούς κλάδους της οικονομίας. Έχουν την ευθύνη διαχείρισης οικονομικών συμφωνιών και συμμετοχών σε διεθνείς οργανισμούς. Γνωρίζουν πολύ καλά τα δημοσιονομικά περιθώρια και τις νομισματικές πολιτικές. Παίρνουν, λοιπόν, αποφάσεις μετά από μεγάλη περίσκεψη και αφού πάρουν υπόψη πολλούς παράγοντες.
Εδώ, λοιπόν, είναι κρίσιμος ο ρόλος των βουλευτών, αλλά και των ΜΜΕ. Αμφότερες οι κατηγορίες αφουγκράζονται σε πραγματικό χρόνο, «real time», τις ανάγκες της επιχειρηματικότητας και της εργασίας.
Τα ΜΜΕ είναι φυσιολογικό να μην τις επεξεργάζονται σε βάθος.
Οι βουλευτές, όμως, οφείλουν να το κάνουν χωρίς να ρουσφετολογούν αλόγιστα, αλλά και χωρίς να αυτολογοκρίνονται. Δουλειά τους είναι να μεταφέρουν τα αιτήματα και τις αγωνίες των πολιτών στα υπουργεία οικονομικών, αλλά και να μετριάζουν παράλογες απαιτήσεις. Δουλειά τους είναι να πιέζουν και να προσπαθούν να σμικρύνουν το χρονικό χάσμα ανάμεσα στην πραγματικότητα και τους αριθμούς.
Από την άλλη τα υπουργεία οικονομικών ας παίζουν το ρόλο τους. Με τα πραγματικά μεγέθη και τους αριθμούς.
Το ζητούμενο είναι πάντα η χρυσή ισορροπία.
