Του Σάκη Μουμτζή
Προσπερνώ το γεγονός πως αυτός, ένας υπουργός, παρέκαμψε τα capital controls. Μπορεί να είχε λεφτά στο εξωτερικό ή να του πλήρωσε το ξενοδοχείο κάποιος επιχειρηματίας. Δεν ασχολούμαι με το αν η συγκεκριμένη δαπάνη καταχωρήθηκε στους λογαριασμούς του υπουργείου του.
Αυτά είναι θέματα, που σε μια στοιχειωδώς ευνομούμενη χώρα, όπως η Σιέρα Λεόνε ή η Ουγκάντα, θα τα είχε διερευνήσει η Δικαιοσύνη. Επειδή εμείς αποτελούμε τον Τέταρτο Κόσμο, τέτοιες απαιτήσεις δεν πρέπει να τις έχουμε. Φροντίζει γι΄αυτό το σύστημα Παυλόπουλου-Παπαγγελόπουλου.
Θα σταθώ στο πολιτικό μέρος της υπόθεσης, που εντοπίζεται στην αναλγησία με την οποία ένας κορυφαίος υπουργός και κυβερνητικός εταίρος, λέει ψέμματα, ενώ γνωρίζει ότι μέσα σε λίγες μέρες θα αποκαλυφθούν.
Προφανώς, έχει την αίσθηση του ακαταδίωκτου, καθώς γνωρίζει πως τον περιβάλλει ένα δίχτυ προστασίας που έχουν απλώσει γύρω του οι συνεταίροι του στην εξουσία.
Γνωρίζει πως ό,τι και να πει και ό,τι και να κάνει, είναι πολιτικά καλυμμένος. Δεν είναι μόνον το γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ τον έχει απόλυτη ανάγκη. Το κυριότερο είναι πως και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ίδια με τον Π. Καμμένο.
Δεν διαπιστώνουν στην συμπεριφορά του τίποτα το μεμπτό, γιατί και αυτοί δεν έχουν έναν κώδικα αρχών και αξιών, που ο υπουργός Αμύνης τον παραβίασε. Είναι ίδιοι κι όμοιοι. Ή, «κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι.»
Ετσι εξηγείται η ευκολία με την οποίαν ο Α.Τσίπρας και ο Π. Καμμένος συνεταιρίστηκαν. Δεν ήταν η ταυτότητα ή η σύγκλιση των πολιτικών θέσεων τους που έφερε αγκαλιά τον έναν με τον άλλον—υπάρχει και η σχετική φωτογραφία-αλλά η κοινή αντίληψη πως στην νομή της εξουσίας δεν τίθενται ηθικοί περιορισμοί. Δεν χωρούν ηθικές αναστολές.
Κι έτσι πορεύονται. Εχοντας τσιμεντώσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και έχοντας την κάλυψη της Δικαιοσύνης, αισθάνονται άτρωτοι. Μπορούν να κάνουν και να λένε, ό,τι θέλουν.
Οι «προηγούμενοι», αυτοί που διέθεταν το «ανήθικο μειονέκτημα,» είχαν την ευαισθησία κάπου-κάπου να παραιτούνται. «Ηθικό πλεονέκτημα» σημαίνει την άνευ αρχών και ορίων, άσκηση της εξουσίας. Σημαίνει την αντίληψη, πως η ευθιξία είναι ένα αστικό κατάλοιπο.
Και η αντιπολίτευση τι κάνει; Προσπαθεί, στο μέτρο των δυνατοτήτων που έχει, να αποκαλύπτει τα ψέμματα και τις απάτες των δύο συνεταίρων. Αλλες φορές επιτυχημένα, άλλες όχι. Οπως προχθές, στην συζήτηση που έγινε στην Βουλή για τις παρεμβάσεις του Π. Καμμένου στο έργο της Δικαιοσύνης.
Μόνον ο Κυριάκος Μητσοτάκης επικεντρώθηκε αποκλειστικά στο θέμα και ανέδειξε τις συγκεκριμένες ευθύνες του υπουργού Αμύνης. Ολοι οι υπόλοιποι ομιλητές «χάθηκαν» στην γενικότερη πολιτεία του Π. Καμμένου, καταφεύγοντας μάλιστα και σε κουτσομπολίστικες αναφορές.
Το θέμα ήταν και είναι βαθύτατα πολιτικό κι έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Τα πυρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να είναι αποτελεσματικά, πρέπει να είναι συγκεντρωμένα στην συγκεκριμένη, κάθε φορά, υπόθεση.
Η διασπορά πυρός καθιστά την αντιπολίτευση αναποτελεσματική, πολύ δε περισσότερο όταν έχει απέναντι της ανθρώπους που δεν γνωρίζουν ηθικούς φραγμούς. Που τους φτύνεις και δεν λένε καν πως βρέχει. Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν πως η συμπεριφορά του Π. Καμμένου θα δημιουργήσει ρήγμα στην συγκυβέρνηση.
Οι Συριζαίοι, για να μην πω ότι είναι χειρότεροι, δεν διαφέρουν σε τίποτα από τον συνεταίρο τους. Την μόνη λύση στα αμέτρητα ψέμματα του Πάνου θα την δώσει ο λαός, που τον βλέπει για δύο διανυκτερεύσεις και μόνον, να ξοδεύει ένα ποσό με το οποίο χιλιάδες οικογένειες θα ζούσαν για δύο μήνες τουλάχιστον.
