Του Δημήτρη Καμπουράκη
Εγώ λοιπόν το αποφάσισα. Δεν πα να λένε οι φίλοι μου και οι συνάδελφοι μου ότι αυτοί δίχως σκληρό αγώνα και συστράτευση δεν πρόκειται να μετακινηθούν από την εξουσία; Δεν πα να φωνάζει ο Κυριάκος, η Φώφη, ο Αλαβάνος κι η Κωνσταντοπούλου; Εγώ θα κάτσω σε μια γωνιά αραχτός και θα τους παρακολουθώ, μέχρι να διαπιστώσω ως ποιο σημείο ξεφτίλας μπορούν να φτάσουν.
Θα την αράξω σαν θεατής κάποιου αγώνα μπάσκετ ή τένις (που είναι στην μόδα εσχάτως) και πλήρως αποστασιοποιημένος από τα τεκταινόμενα, θα ρουφήξω ως τελευταία σταγόνα την απόλαυση του θεάματος που μας προσφέρουν. Έχετε αντιληφθεί αναγνώστες μου ότι ζούμε ιστορικές στιγμές, ανεπανάληπτες ώρες, συγκλονιστικά εικοσιτετράωρα και ότι η συναισθηματική μας φόρτιση δεν μας αφήνει να τα χαρούμε; Που θα τα ξαναβρούμε αυτά; Η ζωή είναι μικρή.
Όμως η διασκέδαση χρειάζεται ηρεμία και χαλαρότητα. Δεν γίνεται να συνταράσσεται το νευρικό μας σύστημα από άκρου εις άκρον μ' αυτά που βλέπουμε και παραλλήλως να γελάμε. Ή το ένα θα κάνουμε ή το άλλο. Δεν γίνεται να κοκκινίζουμε από αγανάκτηση μ' αυτά που ακούμε και παραλλήλως να νιώθουμε εντός μας την εσωτερική αγαλλίαση που προσφέρει μια σπουδαία κωμική παράσταση. Και τα δυο μαζί είναι ασύμβατα.
Η ζωή αναγνώστες μου, είναι γεμάτη διλήμματα. Τα θυμάστε φυσικά: Μνημόνιο η αντιμνημόνιο; Μενουμευρώπηδες ή Φευγουμευρώπηδες; Τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν; Ε λοιπόν, το καινούριο δίλημμα των ημερών μας είναι ''θα μας πεθάνουν μ' αυτά που κάνουν ή θα επιμηκύνουμε τη ζωή μας χρησιμοποιώντας ως όπλο μας το γέλιο και τον καγχασμό;'' Δεν υπάρχει μέση λύση αγαπητοί μου. Ήταν ή επί τας. Είτε με τα χάχανα μας θα νικήσουμε τον Παπαχριστόπουλο ή θα μας κουβαλήσουν άπνοες και ξαπλωτούς πάνω στην ασπίδα της Μεγαλοοικονόμου. Τελεία και παύλα.
Μην δυσπιστείτε με την καινούρια στρατηγική μου. Έχετε επίγνωση πόση ζημιά μας κάνουν καθημερινά οι Συριζανελέοι μ' αυτά που μας πετάνε στην μάπα; Ακούς την Τασία και εκτοξεύεται το ζάχαρο στο 600. Κάνει μια δήλωση η Θοδώρα και ανατινάζεται ολόκληρο το κυκλοφορικό μας. Λέει-ξελέει ο Βούτσης και φτάνει η μεγάλη πίεση στο 22. Βγάζει έναν δεκάρικο ο Αλέξης και γυρίζουν αυτομάτως τα νύχια των ποδιών μας και μας καρφώνουν. Βγαίνει το συνεταιράκι ο Καμένος σ' ένα πρωινάδικο και στρατιές θρόμβων αρχίζουν να ταξιδεύουν προς τον εγκέφαλο μας. Αν κρατήσει αυτό άλλους τρεις μήνες, δεν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο. Θα χρειαζόμαστε όλοι εντατική, πάει να πει θα πέσουμε στα χέρια του κυρίου ''σας έχω''. Χαιρετίσματα δηλαδή…
Όχι αγαπητοί μου. Ας κάνουν τον καλό αγώνα ο Κυριάκος, η Φώφη, ο Πρόεδρος Λεβέντης, η Σπυράκη, ο Χριστίδης κι οι υπόλοιποι αγωνιστές που αντέχουν. Εγώ θα κάτσω ψηλά στην εξέδρα και θα γελάω, αποθαυμάζοντας τους για την φαντασία που διαθέτουν και για τους ενδοιασμούς που δεν διαθέτουν. Και θα υψώνω θριαμβευτικά τα χέρια μου κάθε φορά που (υπερβαίνοντας τον εαυτό τους) θα πετυχαίνουν μια ακόμα εκτροπή και θα παραβιάζουν ένα ακόμα άρθρο του Συντάγματος ή του κανονισμού της Βουλής. Θα φτιάξω μάλιστα και εξέδρα που θα τους παροτρύνει να συνεχίσουν, βάζοντας τους μαξιμαλιστικούς στόχους. Για παράδειγμα:
«Πόσους βουλευτές εξαγοράσατε; Έξι; Κακώς! Εμείς απαιτούμε δώδεκα. Τι να μας κάνουν οι έξι, κάντε τους τριάντα έξι.» Άλλο αίτημα της εξέδρας: «Σε πόσα κόμματα μπορεί να ανήκει ένας βουλευτής σας; Σε δύο; Κακώς! Να επιτραπεί να ανήκει σε τρία. Σ' ένα της συμπολίτευσης, σ' ένα της αντιπολίτευσης και σ' ένα εξωκοινοβουλευτικό.» Μπορώ επίσης από κει ψηλά να τους παροτρύνω σε θεσμικά ζητήματα ή σε θέματα γλώσσας και αισθητικής. Για παράδειγμα: «Γιατί βάλατε στην πολιτική μας ορολογία μόνο την γκαζόζα, τους κουραμπιέδες, τις κουράδες και τις σχισμένες κουκούλες των γκάμπριο; Δεν μας φτάνουν αυτά, θέλουμε κι άλλα. Βάλτε την δημιουργική σας φαντασία και την μαρξιστική κεντροαριστερή σας συνείδηση να γεννήσει κι άλλη ξεφτίλα του δημοσίου λόγου. Μην είστε τσιγκούνηδες. Ανοίξτε το στόμα σας, πείτε κι άλλα!»
Όπως καταλάβατε, δεν θα στέκομαι απέναντι τους, αλλά σαν τους μαχητές του τζούντο θα χρησιμοποιήσω την δική τους φόρα προς όφελος μου. Ο καγχασμός μου θα με σώσει απ' τις παγίδες τους. Εγώ είμαι αποφασισμένος αγαπητοί μου, να φτάσω στις εκλογές όρθιος και υγιής. Δεν θα τους κάνω τη χάρη να είμαι με εγκεφαλικό εκείνη την κορυφαία βραδιά, ώστε να μην χαρώ που θα τους βλέπω (για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια) με κατεβασμένο το κεφάλι και χαμηλωμένο το δάκτυλο.
