Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Φαντάσου η τράπεζα ή ο ιδιώτης που μεσολαβεί για την πληρωμή του λογαριασμού της ΔΕΗ να μην τα απέδιδε γιατί έχει ταμειακές δυσκολίες! Φαντάσου επίσης, να δήλωνε στην συνέχεια ότι δεν ευθύνεται ως ενδιάμεσος φορέας αλλά φταίει η κεφαλαιακή του ανεπάρκεια... Και ταυτόχρονα η ίδια η ΔΕΗ να αποκάλυπτε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που της συμβαίνει και πως αναγκάστηκε, μέσα στο 2017, να στείλει εξώδικο για να εισπράξει τα χρήματά της.
Θα είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν με το σκάνδαλο. Ο εισαγγελέας θα επενέβαινε και όλοι θα θεωρούσαν κατάπτυστο απατεώνα και κλέφτη τον διαμεσολαβητή.
Όταν όμως ο ληστής δεν είναι ο ιδιώτης αλλά μία κρατική ΔΕΚΟ, τότε είναι απλά «μείζον πρόβλημα» και λύνεται με καλή διάθεση... στους κόλπους του Δημοσίου.
Σύμφωνα με την Καθημερινή, τον τελευταίο μήνα, στα καταστήματα της ΔΕΗ, καταφθάνουν χιλιάδες καταναλωτές ζητώντας εξηγήσεις και τακτοποίηση των λογαριασμών τους, γιατί τα ΕΛΤΑ, προκειμένου να καλύψουν το δικό τους πρόβλημα ρευστότητας, δεν αποδίδουν τα χρήματα που εισπράττουν για τους λογαριασμούς του ρεύματος!
Η πρόκληση δεν αφορά μόνο την ταλαιπωρία πολλών πελατών που μένουν έκθετοι και με απλήρωτους λογαριασμούς αλλά και η υπενθύμιση για το πως λειτουργεί το ελληνικό κράτος με τους φορείς και τις επιχειρήσεις του.
Το αξιοπερίεργο είναι επίσης ότι κανείς από το διοικητικό συμβούλιο των ΕΛΤΑ δεν αισθάνθηκε κάποιο φόβο ή ανασφάλεια για το ενδεχόμενο να ασχοληθεί η Δικαιοσύνη με την «υπεξαίρεση» χρημάτων των πελατών του. Ούτε και έχει επέμβει ακόμα κάποιος από την κυβέρνηση να ελέγξει την πρόεδρο Ευφροσύνη Σταυράκη ή τον διευθύνοντα σύμβουλο Ιωάννη Ζαρολιάγκη για την απάτη.
Το συμπέρασμα είναι ότι το κράτος μπορεί να λειτουργεί κάτω από το πλέγμα μιας διαφορετικής ηθικής από αυτή του ιδιωτικού τομέα. Κι αυτό φαίνεται όχι μόνο στο διαφορετικό «δίκαιο» που απολαμβάνει από τους θεσμούς αλλά και από την ασυλία των ίδιων των πολιτών. Είτε γιατί δεν μπορούν να διανοηθούν τρόπο αντίδρασης είτε γιατί έχουν υποστεί την διαχρονική προπαγάνδα που αποκαλύπτει το «ιδιωτικό έγκλημα» ενώ ταυτόχρονα νομιμοποιεί το κρατικό.
Από την άλλη, ο πλημμελής εσωτερικός θεσμικός έλεγχος των ΔΕΚΟ αποτελεί έναν ακόμα παράγοντα διευκόλυνσης για την εγκληματική επιπολαιότητα που ασκείται το management και λαμβάνονται οι αποφάσεις. Όπως επίσης και η αμοιβαιότητα στην μεταφορά κεφαλαίων μεταξύ φορέων του Δημοσίου. Πάντα εις βάρος της τσέπης του καταναλωτή και του Έλληνα φορολογούμενου που βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα αδιέξοδο καθεστώς κακών και πανάκριβων υπηρεσιών, στην ενέργεια, στην υγεία και στην παιδεία. Τη στιγμή μάλιστα που λειτουργούν παράλληλα ιδιώτες οι οποίοι δεν επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό.
Από όλους τους προβληματισμούς επιμένω στο τεράστιο έλλειμμα ηθικής που επιτρέπει να συνεχίζουν ανεξέλεγκτες οι παραβατικές συνθήκες λειτουργίας του Δημοσίου. Και το τεράστιο κοντράστ αντίδρασης για τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά που αντιμετωπίζονται κράτος και ιδιώτες σ'' αυτή τη χώρα.
