Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Ο φασισμός έχει πολλά ποδάρια. Και ίσως αξίζει εδώ να κάνουμε μία μικρή ιστορική διαδρομή για να δούμε κάποια πράγματα.
Τέλη Ιουνίου τού 1931, λοιπόν, οι Τριεψελίτες στην πόλη μου, οι Χρυσαυγίτες της εποχής, συμμορίτες ελεεινοί και βάρβαροι, αμόρφωτοι και αποβλακωμένοι νυκτόβιοι όλοι τους —πλην καναδυό αφεντικών—, βάλαν φωτιά και έκαψαν το Κάμπελ, τον πιο φτωχικό εβραϊκό συνοικισμό της Θεσσαλονίκης: μια παραγκούπολη. Ήταν κοντά στους δυο χιλιάδες, κουβάλαγαν πιστόλια και δοχεία γεμάτα βενζίνη. Όχλος συντεταγμένος και έτοιμος για όλα. Κάψανε πολλά ξύλινα παραπήγματα, ρήμαξαν το σχολείο, το φαρμακείο και τη συναγωγή, ξεσπίτωσαν εκατοντάδες ανθρώπους, έστειλαν στο νοσοκομείο Βαρόνου Χιρς δεκάδες τραυματίες, σκότωσαν δύο ανθρώπους. Όλη την προηγούμενη εβδομάδα αυτοί οι φασίστες με τα χαρακτηριστικά κράνη είχαν ξεσπαθώσει χωρίς να φοβούνται κανέναν, πετροβολώντας συναγωγές, χτυπώντας κόσμο, γράφοντας εμπρηστικά, απειλητικά μηνύματα στους τοίχους, και δείχνοντας τα σάπια δόντια τους.
Όλα ξεκίνησαν από ένα ψεύτικο δημοσίευμα κοντά ένα χρόνο παλιό, που αναπαρήγε τακτικά ο τοπικός Τύπος, σύμφωνα με το οποίο ο εκπρόσωπος της Μακαμπή Θεσσαλονίκης, της μεγάλης και ιστορικής αυτής ομάδας και εβραϊκής οργάνωσης, δήλωσε τάχα σε μία εκδήλωση του Μακεδονικού Κομιτάτου στη Σόφια της Βουλγαρίας ότι «θα σταθεί στο πλευρό τους μέχρις ότου η μακεδονική σημαία κυματίσει νικηφόρα στον Λευκό Πύργο».
Με την είδηση αυτή, οι χριστιανοί της πόλης ξεσηκώθηκαν, άρχισαν τα μποϊκοτάζ στα εβραϊκά μαγαζιά, παρέες νεαρών απομόνωναν και μαύριζαν στο ξύλο Εβραίους εν μέση οδώ, ενώ έσπασαν και πάνω από μία φορά τα γραφεία και τις εγκαταστάσεις της Μακαμπή. Ο Ισαάκ Κοέν, ο εκπρόσωπος της ομάδας, μολονότι πράγματι παρέστη στην εκδήλωση της Σόφιας, όχι απλώς δεν προχώρησε ποτέ σε εκείνη τη δήλωση, αλλά δεν ήξερε καν βουλγάρικα για να την κάνει, ή και για να παρακολουθεί καν τα όσα διαμείβονταν. Το διαβεβαίωσε μάλιστα και ο Γενικός Διοικητής της Μακεδονίας. Το διαβεβαίωσε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Μπα. Αυτά δεν ένοιαζαν τους έξαλλους Έλληνες εθνικιστές. Οι Εβραίοι κατηγορήθηκαν σαν ανθέλληνες, και πλέον δεν σήκωναν κουβέντα. Και το πάνω χέρι το πήραν οι κρανοφόροι φασίστες: τα Τρία Έψιλον (Εθνική Ένωσις Ελλάς) και άλλες αντίστοιχες σπείρες κακοποιών.
Και έτσι, επίθεση την επίθεση, λάδι στο λάδι στη φωτιά, έφτασε και η νύχτα που ρημάχτηκε το Κάμπελ, συνοικισμός ανθρώπων που είχαν ήδη χάσει μια φορά τα σπίτια τους στην πυρκαγιά τού '17, και που έπρεπε τώρα να βρουν αλλού για να μείνουν. Προσφυγιά στην προσφυγιά δηλαδή, μέσα στον ίδιο τους τον τόπο.
Και το πράγμα δεν έμεινε εδώ. Στη δίκη που ακολούθησε την επόμενη χρονιά, όλοι οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν πανηγυρικά! Και όχι μόνο: ακριβώς χάρη στο επιτυχημένο αυτό χτύπημα των συμμοριτών, τα φτηνά γραφεία τους και οι καφενέδες όπου σύχναζαν για να σχεδιάζουν τα επόμενα χτυπήματά τους και να λιμάρουν τα νύχια τους, πολλαπλασιάστηκαν και διευρύνθηκαν. Και τα μέλη τους αυγάτισαν. Γιατί; Γιατί ο αδύνατος και ο δειλός ξεθαρρεύει με τη βία και το κράτος του άλλου, αυτού που επιδεικνύει πυγμή, και τρέχει κοντά του να συμπορευτεί: γιατί του αρέσει το αίμα, και γιατί είναι θρασίμι και κουνάβι. Έτσι έγινε λοιπόν και στην «προς τας Αθήνας πορεία», μία επονείδιστη κατάβαση των συμμοριτών προς την πρωτεύουσα με το τρένο (αλά Μουσολίνι), μαζεύτηκαν πάνω από τρεις χιλιάδες από δαύτους, με τα χαλύβδινα κράνη τους και την όλη στρατιωτική εξάρτυση… Περιττό δε να πούμε τι ρόλο έπαιξαν επί Κατοχής και πόσο κόσμο έφαγαν — και πόσες περιουσίες διαγούμισαν.
Πού τα θυμήθηκα αυτά; Είχα δύο λόγους. Ο ένας είναι ο πιο προφανής, ο άλλος είναι για εμένα ο πιο ύπουλος και ισότιμα επικίνδυνος.
Ο προφανής είναι η επίθεση στον Μπουτάρη. Έχει τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά: fake news, στοχευμένες επιθέσεις εδώ κι εκεί, μηνύματα και προσκλητήρια μίσους (ρίξτε μια ματιά στο Facebook αν το αντέχει το στομάχι σας και δεν έχετε φάει: τα ψηφιακά παραρτήματα της συμμορίας των Χρυσαυγιτών είναι απλωμένα παντού χύνοντας μίσος, χολή και δηλητήριο), συγκρότηση ομάδων κρούσης, ακροβολισμός εμπροσθοφυλακής, τελική επίθεση. Και φυσικά πάντα και παντού το Μακεδονικό, πάντα και παντού οι προαιώνιοι εχθροί του έθνους, πάντα και παντού οι ανθέλληνες Εβραίοι, πάντα και παντού τα ίδια (συμπαθάτε με) σκατά.
Ο άλλος λόγος, ο πιο ύπουλος και ισότιμα επικίνδυνος, είναι ο Ρουβίκωνας. Και, ατυχής συγκυρία, το εμετικό βίντεο από την πιο πρόσφατη επίθεσή του, στο Συμβούλιο της Επικρατείας. (Η επόμενη θα είναι στην ίδια τη Βουλή, να μου το θυμηθείτε). Ίδια συμμορία και αυτή, ίδια κράνη, ίδιος στρατηγικός υπολογισμός, ίδιες μεθοδεύσεις, ίδια στελεχιακή γιγάντωση, ίδιος αντισημιτισμός. Και ίδια (χίλια συγγνώμη) σκατά με τους άλλους.
Ο φασισμός έχει πολλά ποδάρια. Και η Δημοκρατία κινδυνεύει. Όχι να χαθεί — δεν θα χαθεί. Κινδυνεύει να τραυματιστεί κι άλλο. Και μια τραυματισμένη Δημοκρατία είναι μια Δημοκρατία που κάποια στιγμή θα αγριέψει το μάτι της, και θα σηκωθεί για να πάρει το αίμα της πίσω. Διά της βίας των όπλων της.
