Tης Μαρίας Dawkinson
Μέσα στα πλαίσια της διπολικότητας και των δύο μέτρων και δύο σταθμών, που αποτελούν πλέον modus vivendi και modus operandi των ημερών μας παγκοσμίως (ως γαρνιτούρα για στην περιρρέουσα παράνοια και παραλογισμό), αυτό με τις ελευθερίες, τα δικαιώματα που τις καταπατούν και οι θεματοφύλακές τους είναι η επιτομή του φαινομένου και δεν μπορεί παρά να αποσκοπεί σε κάτι πέρα από αγνότητα των προθέσεων. Γιατί αν οι διάφοροι φορείς που ο λόγος ύπαρξής τους είναι η προστασία, απλά θα τα προστάτευαν, μέχρι που ένα δικαίωμα θα καταργούσε ένα άλλο δια της βίας και θα παράβαινε το νόμο. Εκεί, θα επενέβαιναν οι αρμόδιοι για την επαναφορά της έννομης τάξης.
Στη διπολική όμως πραγματικότητα που ζούμε τελευταία, ειδικά με την επιλεκτική απουσία της παρουσίας των οργάνων της τάξης και την φαινομενικά εντεταλμένη υπηρεσία τους ως απλού παρατηρητή σε κάποια τεκταινόμενα, τα δικαιώματα και οι ελευθερίες έχουν χωριστεί σε αντίπαλα στρατεύματα. Έγινε και αυτό.
Έχουμε τις ελευθερίες που ασκούν βία στους άλλους και αγνοούν κατάφορα τους νόμους, οι οποίες επιτρέπονται, σχεδόν υποθάλπτονται, γίνονται καθημερινότητα και το τέλος γίνονται και καθεστικυϊα τάξη. Σαν το Μιθριδάτη που συνήθισε το δηλητήριο, ή σαν το βάτραχο που βράζει αργά και σταθερά στο ζουμί του νομίζοντας ότι κάνει τζακούζι, σιγά σιγά και μέρα με τη μέρα, τα δικαιώματα κάποιων ξεριζώνουν στοιχειώδεις ελευθερίες μας και συνηθίζουμε σε αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων, επειδή απλά δεν είναι δική μας δουλειά να εφαρμόσουμε το νόμο που καταπατούν άλλοι και σερνόμαστε από την κατάθλιψη μη έχοντας ενέργεια για άλλου είδους σαρβάιβορ, πέρα από τηλεοπτικό. Ο άνθρωπος είναι εξαιρετικά ευπροσάρμοστος ιός.
Από την άλλη, κάποιοι που ασκούν το δικαίωμα τους στην ελεύθερη έκφραση, χωρίς να παραβαίνουν κανένα νόμο κρίνονται επικίνδυνοι για κάποιους μόνο και μόνο επειδή καταθέτουν απόψεις οι οποίες θεωρούνται εν δυνάμει επικίνδυνες, και έτσι αντιμετωπίζονται οι απόψεις εκ των προτέρων ως ποινικό αδίκημα.
Και το σενάριο γίνεται ακόμα πιο δυσνόητο και δυστοπικό, όταν οι άνθρωποι αυτοί που στοχοποιούνται και φιμώνονται, επιλέγονται με ειδικά κριτήρια, εφόσον υπάρχουν και πολλοί άλλοι που κάνουν ακριβώς το ίδιο -μιλάνε ανοιχτά και δημόσια δηλαδή- αλλά δε γίνονται ποτέ στόχος, αντίθετα, μπορεί και να προστατεύονται. Σα να βάζεις ένα κιλό στη μία πλάστιγγα, ένα κιλό στην άλλη και να μπατάρει η ζυγαριά...
Η διαφορά των δύο ομάδων που κάνουν το ίδιο, αλλά μόνο η μία γίνεται στόχος και καταδιώκεται, έγκειται στο είδος της γνώμης και την πολιτική των αντιλήψεών τους. Όταν συμφωνούν με τη ''γραμμή'' είναι φορείς της αλήθειας. Κάποιες γνώμες είναι καλύτερες από άλλες. Όταν διαφωνούν με την εξουσία είναι fake news, και εκπροσωπούν ακραίες αντικοινωνικές ομάδες που αποσκοπούν στην ανατροπή και πρέπει να διώκονται (τι Αριστείδης, τι Σολτσενίτσιν, τι Ροντόλφο Γκονζάλες). Η υποκειμενικότητα και η αυθαιρεσία στην άνιση αντιμετώπιση των πολιτών είναι η κεντρική ιδέα στη ''Φάρμα των ζώων'' του Όργουελ, όπου κάποια ζωντανά είναι πιο ίσα από άλλα. Το φανταστικό διήγημα είναι πολύ επίκαιρο σήμερα, και μαζί με το ''1984'' μας επιβεβαιώνει ότι διαχρονικά κάποια ζωντανά είναι a priori ένοχα μέχρις αποδείξεως (υποκειμενικής και αυθαίρετης πάντα) του εναντίου και η καταστολή της αντίθετης γνώμης, απαραίτητη για την επιβολή της εξουσίας. Έτσι και τώρα, η παράδοση συνεχίζεται στα δημοκρατικά και λαϊκά καθεστώτα του πλανήτη, όπου διατηρούν το όνομα για τα μάτια του κόσμου και γράφουν τη χάρη εκεί που δεν πιάνει μελάνι.
Y.Γ. 1: Δυστυχώς οι μικρές αναλαμπές της ιστορίας με τους διαφωτισμούς και τις περιόδους δημοκρατικής ευημερίας είναι εκεί, για να μας κάνουν ακόμα πιο αβίωτο το βίο στις ατέλειωτες περιόδους ανισότητας και αδικίας. Μας θυμίζουν ότι ο άνθρωπος μπορεί, αλλά απλά δε θέλει. Ότι γίνεται, αλλά απλά δεν εξυπηρετεί. Ό,τι η ανθρώπινη φύση έχει τους λίγους που καταπατούν και κατακτούν δια της βίας και τους πολλούς που αποδέχονται παθητικά τη μοίρα τους, απενεργοποιημένοι από το όπιο του λαού, που μπορεί να είναι η οποιαδήποτε είδους λατρεία και οπαδοποίηση.
Υ.Γ. 2 : Ένας μετεωρίτης στον τρίτο, παρακαλώ.
