Του Δημήτρη Χριστοδουλάκη
Σε χθεσινό άρθρο του πρωθυπουργού μας, που δημοσιεύτηκε στους New York Times, αναφέρεται πως το πολιτικό κατεστημένο έπεσε σε μια παγίδα, άφησε τη χάραξη πολιτικής και τη λήψη των αποφάσεων στα χέρια των τεχνοκρατών και των κακοήθων οργάνων μη εκλεγμένων συμβούλων. Ο κύριος Καρανίκας για παράδειγμα είναι μία τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση μη εκλεγμένου κακοήθους συμβούλου του πρωθυπουργού που οι προηγούμενες κυβερνήσεις και όχι η σημερινή τοποθέτησαν στην θέση του συμβούλου Στρατηγικού Σχεδιασμού του πρωθυπουργού.
Σε ένα άλλο άρθρο του, που δημοσιεύτηκε πριν δύο εβδομάδες στο περιοδικό European Business Review, ο κύριος Τσίπρας αναφέρει πως ήταν δύσκολη πολιτική απόφαση η υψηλή φορολογία, ωστόσο αυτές οι συνθήκες υψηλής φορολόγησης δεν μπορεί να είναι μόνιμες αλλά προσωρινές. Ίσος αυτή η απόφαση να προωθήθηκε από τον κύριο Καρανίκα που όπως αναφέρει στο χθεσινό του άρθρο ο πρωθυπουργός, του δόθηκε η εξουσία χάραξης πολιτικής ενώ δεν ήταν εκλεγμένος από τον λαό.
Ο Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, είχε πει πως τα αισιόδοξα ψέματα έχουν τόσο τεράστια θεραπευτική αξία, ώστε ο γιατρός που δεν ξέρει να τα λέει με πειστικό τρόπο, έχει διαλέξει λάθος επάγγελμα. Φοβάμαι πολύ πως ο Αλέξης Τσίπρας, θα μπορούσε να γίνει υπό αυτό το πρίσμα ένας εξαίρετος γιατρός.
Ήταν όμως πράγματι μία δύσκολη και πρόσκαιρη απόφαση η υψηλή φορολογία όπως ανέφερε ο πρωθυπουργός; Ψαρεύοντας στο διαδίκτυο, βρήκα ένα εκτενέστατο άρθρο του Ευκλείδη Τσακαλώτου, που δημοσιεύτηκε στην Αυγή, λίγο πριν τις Ευρωεκλογές του 2014 και παρουσιάζονται οι θέσεις της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης στο θέμα της φορολογίας. Στο συγκεκριμένο λοιπόν άρθρο του, ο σημερινός υπουργός οικονομικών, αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Η μείωση της φορολογίας στη διάρκεια των δύο δεκαετιών που προηγήθηκαν της κρίσης, στις περισσότερες χώρες του ΟΟΣΑ συνεισέφερε καθοριστικά στην αύξηση του δημόσιου χρέους και την όξυνση των δημοσιονομικών προβλημάτων»… «Η άποψη πως η μείωση της φορολογίας και/ή η εφαρμογή λιγότερο προοδευτικής φορολογίας θα βοηθούσε στη βελτίωση της παραγωγικότητας δεν υποστηρίζεται, κατά κανένα τρόπο, τόσο στην θεωρία όσο και από τα αντικειμενικά δεδομένα»… «Τα μικροοικονομικά οφέλη από τη μείωση των φόρων είναι συνήθως εντελώς δεύτερης τάξης»… «Η μείωση της φορολογίας έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην ραγδαία άνοδο των ανισοτήτων»… «Η περικοπή φόρων αποτελεί ένα εντελώς αναποτελεσματικό εργαλείο πολιτικής κατά τη διάρκεια μιας ύφεσης».
Είναι λοιπόν δυνατό να ήταν μία δύσκολη ή έστω πρόσκαιρη απόφαση η αύξηση των φόρων για τον Αλέξη Τσίπρα; Ή μήπως ήταν η μοναδική πολιτική του απόφαση από την οποία ποτέ δεν παρέκκλινε;
Το τρίτο, καθώς και το τέταρτο «προληπτικό» μνημόνιο που έχει θεσμοθετήσει αυτή η κυβέρνηση, προβλέπουν την επιβολή μίας καθαρά φορομπηχτικής πολιτικής. Μίας πολιτικής για την οποία, όπως ακριβώς αναφέρει και στο άρθρο του ο άνθρωπος που συνέταξε και υπέγραψε αυτά τα μνημόνια: «Οποιαδήποτε υπαναχώρηση, το μόνο που θα φέρει θα είναι η διασπορά έντονων –και δίκαιων- αμφιβολιών για τη συνολική μας σοβαρότητα».
Το σύνολο της αντιπολίτευσης, ισχυρίζεται πως στην προσπάθεια του να γαντζωθεί στην εξουσία, ο Αλέξης Τσίπρας, είναι ικανός να υπογράψει όσα μνημόνια του σερβίρει η τρόικα. Εγώ ωστόσο έχω άλλη άποψη. Πιστεύω πως δεν είναι ο Τσίπρας που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της τρόικας αλλά η τρόικα που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της εφαρμογής της προαποφασισμένης οικονομικής πολιτικής του Τσίπρα και της παρέας του.
Τα μνημόνια δεν είναι τίποτε άλλο από μία συμφωνία ανάμεσα στους δανειστές μας και σε εμάς, σύμφωνα με την οποία, οι δανειστές δεσμεύονται να συνεχίσουν να μας δανείζουν με εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια και εμείς δεσμευόμαστε να εφαρμόσουμε κάποια μέτρα τα οποία θα εξασφαλίζουν την δυνατότητα του κράτους να συγκεντρώσει τα απαραίτητα χρήματα ώστε να αποπληρωθούν τα δάνεια. Η κυβέρνηση εξασφάλισε την συνέχιση του χαμηλότοκου δανεισμού, δεσμευόμενη ότι θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα υψηλής φορολόγησης που έτσι κι αλλιώς είχε σκοπό να εφαρμόσει. Οι δανειστές που προφανώς δεν πίστεψαν πως θα καταφέρει να αποδώσει αυτή η φορομπηχτική πολιτική, ζήτησαν να δεσμεύσουν την περιουσία του κράτους για έναν αιώνα και η κυβέρνηση το έκανε χωρίς δισταγμό.
Αν δεν υπήρχε το μνημόνιο, θα έπρεπε να το εφεύρουμε, είχε δηλώσει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Χρήστος Σιμορέλης, επαναλαμβάνοντας την θέση που είχε παρουσιάσει στην Πολιτική Γραμματεία του κόμματος ο πρωθυπουργός από τον Οκτώβριο του 2015. Δεν είναι λοιπόν ο πρωθυπουργός που κάνει τα χατίρια της Μέρκελ αλλά η Μέρκελ που εξυπηρετεί τους σκοπούς του.
Το μεγαλύτερο κατόρθωμα του διαβόλου ήταν να πείσει τον κόσμο, ότι δεν υπάρχει. Αντίστοιχα το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Τσίπρα ήταν να πείσει τον κόσμο, ότι δεν επιθυμούσε τα μνημόνια. Γιατί τα μνημόνια που υπέγραψε ο Τσίπρας, δεν είναι τίποτε άλλο από τα μέσα που υπηρετούν ένα συγκεκριμένο σκοπό. Την διάλυση της αστικής τάξης μέσω αύξηση της φορολογίας. Ο σκοπός λοιπόν αγιάζει τα μέσα, αν και πολύ αμφιβάλω για το ποιος ακριβώς αγιάζει αυτόν το σκοπό.
Διαβάζοντας αυτό το άρθρο αγαπητέ αναγνώστη, φαντάζομαι πως δυσπιστείς σχετικά με το εάν είναι δυνατό ο Αλέξης Τσίπρας να έστησε μία τόσο μεγάλη πλεκτάνη, να είπε ένα τόσο μεγάλο ψέμα, σχετικά με τον εξαναγκασμό του από τους ευρωπαίους εταίρους σε συμβιβασμό, για να εξυπηρετήσει τα ιδεοληπτικά του σχέδια. Η αλήθεια είναι πως κι εγώ ακόμα, δυσπιστώ. Δεν ξέρω τι να πιστέψω με αυτόν τον άνθρωπο. Αυτοί που αποφασίσαμε να μας κυβερνήσουν, είναι τόσο ψεύτες που δεν μπορεί κανείς να πιστέψει ούτε το αντίθετο από αυτά που λένε.
Ίσως τελικά αυτό που ζούμε τα τελευταία τρία χρόνια, να μην είναι το αποτέλεσμα της αποτυχημένης πολιτικής ενός ανίκανου αλλά η εφαρμογή μίας καλοστημένης πολιτικής εξαπάτησης από ένα πανέξυπνο άνθρωπο. Ένα μεγάλο ψέμα δηλαδή. Χρειάζεται να είσαι πανέξυπνος για να χειριστείς ένα μεγάλο ψέμα. Χρειάζεσαι βέβαια και τον πρόθυμο βλάκα που θα το πιστέψει.
Ο Γκουστάβ Λε Μπον, είχε πει πως οι μάζες δεν διψούν για αλήθεια. Όποιος μπορεί να τις προμηθεύσει με ψευδαισθήσεις γίνεται εύκολα ο κυρίαρχός τους. Όποιος προσπαθήσει να διαλύσει τις ψευδαισθήσεις τους γίνεται εύκολα θύμα τους.
*Ο κ. Δημήτρης Χριστοδουλάκης είναι Μαθηματικός, MSc Information Systems.
