Του Γαβριήλ Χ. Σερέτη
Τα «σφάλματα» για τα οποία κάνει λόγο ο κ. Ιερώνυμος στην προσπάθειά του να καταλαγιάσει τα πάθη και να αμβλύνει τις εντονότατες, πολυεπίπεδες αντιδράσεις που προκάλεσε στους κόλπους της Εκκλησίας το «deal» του με τον Α. Τσίπρα, μάλλον επιβεβαιώνουν τη ρήση «από λάθος σε λάθος, ανακαλύπτει κανείς ολόκληρη την αλήθεια».
Πιστοποιούν, λένε, μια όχι και τόσο ποιμαντική, μιαν «υστερόβουλη» προσπάθειά του «να κερδίσει χρόνο», ενόψει και της συνεδρίασης της Ιεραρχίας. Στην οποία, πάντως, αναμένεται τα πράγματα να τεθούν, από τους πολλούς αντιδρώντες, «υπό τον τύπον των ήλων», σε μια ευθεία αμφισβήτηση όχι μόνο της συμφωνίας αλλά και της ίδιας της πρωτοκαθεδρίας του Αρχιεπισκόπου. Τόσο εξαιτίας των χειρισμών του όσο και εξαιτίας των πραγματικών του προθέσεων. Ιερώνυμου, ο οποίος, όπως αποκαλύπτεται και δεν διαψεύδεται, επί χρόνια, προτιμούσε το «σφάλμα» να μιλά για τα κορυφαία, χαίνοντα προβλήματα της Εκκλησίας με τον Πρωθυπουργό σε κρυφά «ραντεβού». Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, όχι μόνο εξαιτίας του ευαίσθητου των θεμάτων. Το «σφάλμα» να διαπραγματεύεται πάντα εν αγνοία των θεσμικών οργάνων, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, της ίδιας της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Όπως και ο «σφάλων» συνεταίρος του που κρυβόταν ακόμα και από την κομματική νομενκλατούρα του ΣΥΡΙΖΑ. Προτιμώντας, οι δύο, να έχουν δίπλα τους, ο καθένας, στενούς συνεργάτες με «ελάχιστο θεσμικό βάρος», για την Εκκλησία και την Πολιτεία. Όπως ο Κ. Δήμτσας και ο Πρωτοσύγκελος Συμεών. Όταν, για παράδειγμα, ο δεύτερος τη τάξει στην Ιεραρχία Θεσσαλονίκης Άνθιμος έμαθε τα «μαντάτα» της συναλλαγής- όπως τη χαρακτήρισε- από τηλεοράσεως.
Τώρα, ο κ. Ιερώνυμος, όπως όλα δείχνουν, μιλώντας για «σφάλματα», πέφτει, ο ίδιος, σε ένα δεύτερο σφάλμα. Διότι, «αδειάζει» εκ νέου, ιεράρχες, όπως ο Άνθιμος, ο Μεσσηνίας, ή ο Αμβρόσιος, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, οι οποίοι, εκτός από την πολυετή εμπειρία τους, επίσης έχουν μελετήσει το επίμαχο κείμενο, και επιμένουν να κάνουν λόγο για «διχαστική συμφωνία» που «φτιάχτηκε στο πόδι». Για «προσωπική συμφωνία Αρχιεπισκόπου και Πρωθυπουργού», και όχι για συμφωνία Εκκλησίας και Πολιτείας. Αφήνοντας ελάχιστα περιθώρια παρερμηνειών τόσο για τις προθέσεις τους όσο και γι αυτές του Ιερωνύμου. Και, σε κάθε περίπτωση, ενισχύοντας, κατά τους ίδιους, το επιχείρημα ότι όποιος αμφισβητήσει την ερμηνεία τους, εν προκειμένω ο Αρχιεπίσκοπος, συνιστά τον «συνήγορο μιας επαίσχυντης συμφωνίας». Τον εκπρόσωπο ενός «μυστικού, προσωπικού συνεταιρισμού δύο εταίρων» που «πούλησε την Ορθοδοξία με δικαιολογία και επικάλυμμα τη θρησκευτική ουδετερότητα». Με εργαλείο ένα Ταμείο, που, εξ ορισμού, «καθιστά την Εκκλησία σωματείο, αν όχι Εταιρεία». Μακριά από τον θρησκευτικό και ιστορικό της ρόλο.
Είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί, θεολογικά, ιδεολογικά ή άλλως πως με τέτοια επιχειρήματα ή αιτιάσεις, δύσκολα μπορεί να κάνει λόγο για «σφάλματα». Για «σφάλματα» προς διόρθωση. Ούτε για σημεία ερμηνευτικού περιεχομένου. Πολύ περισσότερο όταν οι ίδιοι οι ιεράρχες, όπως ο Φθιώτιδος κ. Νικόλαος, υπενθυμίζουν πως ήταν ο Μακαριώτατος, ο οποίος, κατά το παρελθόν, στο ανώτατο όργανο, την Ιεραρχία, τόνιζε «δεν έχω εμπιστοσύνη στην Πολιτεία. Άρπαξε εκκλησιαστική περιουσία.... και τα φάγανε οι πολιτικάντηδες». Τώρα, μιλώντας για 11 «σφάλματα», κατά ένα περισσότερα από τις εντολές, «προσπαθεί να μας πείσει ότι ο Τσίπρας δεν είναι σαν τους άλλους, δεν είναι πολιτικάντης;», αναρωτιούνται. Θυμούνται δε, με θρησκευτικό δέος, της «κυβισθήσεις» και τις «αυταπάτες» του «πρώτη φορά Αριστερά» Πρωθυπουργού, και τις προσθέτουν στα «σφάλματα» Ιερώνυμου. Υπογραμμίζοντας πως «εδώ κάτι άλλο βρίσκεται σε εξέλιξη,κάτι άλλο συμβαίνει».
Στα έντεκα «σφάλματα» Ιερώνυμου, κατ ουσίαν, δεν γίνεται σχεδόν καμία αναφορά στα λεπτά, σκοτεινά κατ άλλους, σημεία που αφορούν την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Όταν, παρά τις αρχικές διαρροές, αυτή τη φορά του νυν Υπουργού Εσωτερικών κ. Χαρίτση, τα πράγματα δεν θα γίνουν και τόσο γρήγορα. Και θα κοστίσουν πολλά εκατομμύρια ευρώ. Με πρόδηλες τις ενστάσεις για το αδιάβλητο της διαδικασίας, γιατί «είναι πολλά τα λεφτά». Με ανεξακρίβωτα αποτελέσματα, αφού η καταγραφή και μόνο, θα διαρκέσει χρόνια. Μεταλλάσσοντας το επιχείρημα της «άμεσης και χειροπιαστής αξιοποίησης» σε «κουτοπόνηρο εμπαιγμό». Κι αυτά, λένε, «δεν συνάδουν με αγνές, χριστιανικές προθέσεις, αλλά με καιροσκοπικές υστεροβουλίες». Πολύ περισσότερο επειδή η αξιοποίηση περνά μέσα από ...πορτοφόλια και τσέπες πολυπραγμόνων παραγόντων, κρατικών, αυτοδιοικητικών και ιδιωτικών, οι οποίοι, όπως έκαναν τόσα χρόνια, δεν θα αποστούν από τα δικά τους (μικρο- μεγάλα) συμφέροντα. Δεν θα παραιτηθούν από τις διεκδικήσεις τους,προκειμένου οι επίμαχες εκτάσεις και λοιπά περιουσιακά στοιχεία, να καταστούν εκμεταλλεύσιμα από άλλα Ταμεία, όπως το υπό σύσταση ανάμεσα στην Εκκλησία και το Κράτος. Κι αυτό είναι ένα «σφάλμα» που αποσιωπάται.
Εντύπωση εξάλλου, προκαλεί το γεγονός ότι ο κ Ιερώνυμος, επί της ουσίας, «πουλά» στο χριστεπώνυμο πλήθος και την παραίτηση του Δημοσίου από τις αξιώσεις του έναντι των διαφιλονικούμενων περιουσιακών στοιχείων, την αναγνώριση εκ των προτέρων και άνευ καταγραφής αξιώσεων που θα μπορούσαν να ολοκληρωθούν με άλλες διαδικασίες, όπως το Εθνικό Κτηματολόγιο και, σε κάθε περίπτωση, υπέρ του Κράτους. Αυτό δεν αποτελεί «σφάλμα»; Αυτό, θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος ''κακοπροαίρετος» σαν τον Ν. Φίλη- άλλο «σφάλμα»- ότι αποτελεί «περαίωση», «church statistics». Πολλώ δε μάλλον όταν εξ αρχής είναι καταφανώς προβληματικό το σημείο εκείνο της συμφωνίας που εμφανίζει το κράτος να αποδέχεται ότι οφείλει στην Εκκλησία έναντι της περιουσίας που αυτή κατά καιρούς «παραχώρησε» στην πολιτεία. Αυτή η διατύπωση, που αλλάζει τη θέση που επί δεκαετίες υποστήριζαν οι ελληνικές κυβερνήσεις στον διάλογό τους με την Εκκλησία, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή αβασάνιστα. Συνιστά ένα «σφάλμα» που δεν είναι ορατό από τον Μακαριώτατο. «Μόνο επί τη βάσει αδιαμφισβήτητων τεκμηρίων και έγκυρων μελετών πιστοποιημένων από τα αρμόδια κρατικά όργανα (Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, Τράπεζα της Ελλάδος, υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, ΕΛΣΤΑΤ κ.λπ.) μπορεί να συναχθεί ένα τέτοιο συμπέρασμα, όλα τα άλλα είναι αέρας κοπανιστός με άρωμα λιβάνι». «Σφάλματα», άλλως ειπείν. Οι ίδιοι κακοπροαίρετοι, αναρωτιούνται γιατί ο Ιερώνυμος δεν λέει λέξη για το ποιοι είναι οι λόγοι δημοσίου συμφέροντος που επιβάλλουν σήμερα, λίγο πριν από τη ολοκλήρωση του Κτηματολογίου, μια βιαστική παραίτηση του Δημοσίου από τις διεκδικήσεις του επί ακινήτων που η Εκκλησία ισχυρίζεται ότι κατέχει επικαλούμενη αυτοκρατορικά χρυσόβουλα ή οθωμανικά φιρμάνια, λες και δεν μεσολάβησε ποτέ η απελευθέρωση και η δημιουργία του νεοελληνικού κράτους. Και γιατί τα κέρδη από αυτό που εύστοχα αποκαλείται «εκκλησιαστική περαίωση» να μοιράζονται 50-50; Αυτά δεν είναι «σφάλματα»;
Όλα τα ανωτέρω, λένε οι ''αντίπαλοι» του Αρχιεπισκόπου, έρχονται να προστεθούν σε κάποια ακόμα δικά του «σφάλματα» κατά το πρόσφατο παρελθόν. Όπως το γεγονός ότι « δεν ήθελε να συγκρουστεί, με κανέναν. Ότι έλεγε «εντάξει προχώρα το», αλλά, «από πίσω γίνονταν άλλα». «Μην τα χαλάσουμε με κανέναν, δεν γίνεται όμως έτσι. Τόσα χρόνια μηδέν, δεν αξιοποιήθηκε ούτε ένα ακίνητο. Η περιουσία είναι κάρβουνο γιατί θέλουν να την έχουν κάρβουνο, να «κάθεται», να δίνεται προς μίσθωση στο ένα 8ο της εκτίμησης». Αυτά, λένε, είναι τα πραγματικά «σφάλματα, τα ιερά βαρίδια». Στη ίδια κατεύθυνση, προσθέτουν και τα απανωτά ¨ευχαριστώ» Ιερώνυμου στον πολιτικό με τον οποίο έχει κάθε δικαίωμα να έχει προσωπική σχέση, αλλά κανένα δικαίωμα, εξαιτίας της, να υπερβαίνουν από κοινού, μαζί με στρεβλώσεις αιώνων, θεσμούς και κανόνες, επίσης αιωνόβιους. Επί των οποίων «ουδέν σφάλμα αναγνωρίζεται». Είτε μετά από την απομάκρυνση από το Ταμείο, είτε πριν από αυτή.
Όλα αυτά τα 11 «σφάλματα», υπογραμμίζεται, σε κάθε περίπτωση, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το πρώτο πισωγύρισμα Ιερώνυμου, σύμφωνα με το οποίο, το κοινό ανακοινωθέν του Μαξίμου «αποτελεί μόνο καταγραφή προθέσεων». Η χθεσινή διαρροή, τονίζεται, πιστοποιεί πως πρόκειται για «μεθοδευμένο σχέδιο», για συμμετοχή του Αθηνών και Πάσης Ελλάδος σε μια άλλη «αξιοποίηση», αυτή του πολιτικού παιγνίου από τον Α. Τσίπρα. Και ότι, στο πλαίσιο αυτό, στη συνέχεια, ο Ιερωνυμος θα ζητήσει από την Ιεραρχία «μετάθεση» της συζήτησης, «διενέργεια διαλόγου», ακόμα και μετά από τις εκλογές. Κι αυτό, σημειώνεται με νόημα, αποτελεί ένα ακόμα «σφάλμα», καθώς καθιστά την Εκκλησία «συνεταίρο προεκλογικών ελιγμών». Με ότι αυτό συνεπάγεται..
Τα «σφάλματα» αυτά ενισχύουν τον αφορισμό σύμφωνα με τον οποίο, ένα λάθος που επαναλαμβάνεται περισσότερο από μια φορά, είναι μια απόφαση. Μια απόφαση που ελήφθη σε επίπεδο κορυφής. Η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης....
Διαβάστε ακόμα:
- Θεολόγοι για συμφωνία Τσίπρα - Ιερώνυμου: Απαξιωτική η συμπεριφορά του Κράτους
