Του Άρη Κωνσταντινίδη*
Ο φίλος μου ο Βαγγέλης δεν είναι πάνω από 50. Είναι δημόσιος υπάλληλος από τα 30 του και είναι απ'' αυτούς τους ανθρώπους που ζουν χωρίς πολλές σκοτούρες. Εργάζεται ένα σκάρτο 8ωρο και ένα σκάρτο 5ήμερο, είναι εξασφαλισμένος οικονομικά, μιας και εξακολουθεί να εισπράττει καθαρά 1500 ευρώ (μετά τις αλλεπάλληλες μειώσεις-σκέψου πόσα έπαιρνε πριν), ζει μιαν άνετη ζωή και περιμένει απλώς την ώρα της σύνταξης. Μέχρι πριν δύο χρόνια πίστευε ότι θα έβγαινε στα 52, τώρα μάλλον έχει απομακρυνθεί η ημερομηνία αυτή.
Μου έλεγε λοιπόν ότι έχει κανονίσει από τώρα τις δίμηνες θερινές του διακοπές. Είναι μεν δημόσιος υπάλληλος αλλά είναι και καλλιτέχνης. Αυτοί οι άνθρωποι, επειδή το θέατρο είναι κλειστό το καλοκαίρι, έχουν δύο μηνάκια διακοπές με όλες ασφαλώς τις αποδοχές τους. Άλλωστε, εκείνοι φταίνε που το θέατρο κλείνει; Ο Βαγγέλης μας λοιπόν, κάθε καλοκαίρι, αφήνει την Αθήνα αρχές Ιουλίου και επιστρέφει καλόν Σεπτέμβρη πια. Πρόκειται να περάσει έναν μήνα στη Νάξο και έναν στη Πάτμο. Είναι εκτός των άλλων και καλός Χριστιανός, οπότε η Πάτμος (που είναι και υπέροχη όπως λέει), είναι κάθε χρόνο στο πρόγραμμα. Έχει βρει από άλλες χρονιές, καλά και οικονομικά καταλύματα και τα κλείνει από τον Μάρτιο μήνα, για να είναι σίγουρος ότι δε θα του τα "φάνε" άλλοι. Μου πρότεινε μάλιστα να κλείσει και για μένα αν θέλω. (Εγώ θέλω αλλά δεν μπορώ, αυτό όμως είναι κάτι που δεν του το λέω γιατί δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει πραγματικά, τι εστί περνάω δύσκολα).
Ως εδώ καλά, δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε βέβαια ο τελευταίος δημόσιος υπάλληλος που περνάει μία χαρά ενώ άλλοι πνίγονται. Το πρόβλημα άρχισε όταν βάλθηκε να μου κάνει και πολιτική ανάλυση. Ότι φταίνε τα μνημόνια και οι Ευρωπαίοι. Ότι με την δραχμή ήταν όλα καλύτερα. Ότι το σωστό είναι να σηκωθούμε και να φύγουμε από την κωλοευρώπη τους, να δεις που θα ρημάξουν μετά. Και ότι τον πρόδωσε ο Τσίπρας που αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων. Τον ρώτησα αν καταλαβαίνει τι σημαίνει χρεοκοπία. Και μου απάντησε, τι λες; Ότι ξέρει αλλά δεν τη φοβάται γιατί "Δεν έχει τίποτα να χάσει"!
Ο άνθρωπος που ζει με αυτές τις συνθήκες νιώθει πως δεν έχει τίποτα να χάσει! Κι όμως, δεν είναι βλάκας ο Βαγγέλης, είναι νοήμων άνθρωπος, το γνωρίζω αυτό! Ούτε τρελός για δέσιμο είναι, επίσης το ξέρω καλά! Το ερώτημα μου είναι, τι ακριβώς του συμβαίνει και αυτού και όλων των άλλων καλά βολεμένων ανθρώπων που νομίζουν ότι αν πέσουν από τον γκρεμό δε θα τσακιστούν αλλά θα πετάξουν! Είναι η τρομερή άγνοια που τους κάνει τόσο επικίνδυνους; Είναι η ευκολία του βίου που τους έμαθε να μην σκέφτονται; Δεν έχω καταφέρει να το λύσω αυτό.
Το σίγουρο είναι πως μετά απ'' αυτό μου τελείωσε από φίλος Και ο Βαγγέλης! Δεν τους γουστάρω αυτούς τους ανθρώπους γιατί δεν τους αντέχω πια! Νιώθω πως δεν έχω τίποτα πια να μοιραστώ μαζί τους και εκτός αυτού τους φοβάμαι κιόλας. Γιατί επιμένουν να με πάρουν κι εμένα στον γκρεμό μαζί τους!
*Ο κ. Άρης Κωνσταντινίδης είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.