Συζητάμε ό,τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ

Αναρωτιόμαστε πόσοι γνώριζαν ότι ο νέος εργασιακός νόμος ρυθμίζει τις εργασιακές σχέσεις προς όφελος των εργαζομένων στα delivery, πριν ξεσπάσει ο σάλος με την e-food. 

Πρέπει να είναι ελάχιστοι, εμείς έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι δεν το ήξεραν ούτε οι βουλευτές της ΝΔ που τον ψήφισαν. Κι αυτό γιατί όταν ο νόμος είχε έρθει στη Βουλή προς συζήτηση, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ασχοληθεί με το θέμα ώστε η κυβέρνηση να εξαναγκαστεί να περάσει στην αντεπίθεση εξηγώντας τις ευεργετικές διατάξεις.

Θυμίζουμε ότι κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αποφασίσει να ανεβάσει το θέμα του οκταώρου και των υπερωριών, γι' αυτό και η κυβέρνηση είχε υπερασπιστεί εκείνες τις διατάξεις.

Έτσι γίνεται συνεχώς: Η κυβέρνηση συζητάει και εξηγεί μόνο ό,τι αποφασίσει κάθε φορά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό εννοούμε όταν γράφουμε κατ' επανάληψη ότι ενώ η κυβέρνηση παράγει έργο, δεν ενδιαφέρεται να το νοηματοδοτήσει με όρους πολιτικούς, να εξηγήσει τον τρόπο που κάθε πρωτοβουλία της θα αλλάξει τη ζωή των πολιτών προς το καλύτερο και πως κάθε νόμος που ψηφίζει υλοποιεί τη βασική προεκλογική υπόσχεση της Νέας Δημοκρατίας να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί γιατί οι Έλληνες αξίζουμε καλύτερα.

Αυτό έγινε με το Εργασιακό, που περιλαμβάνει μια ρύθμιση η οποία στην Κομισιόν καταγράφηκε ως προοδευτική και υπέρ των εργαζομένων, και έχει βρεθεί να απολογείται τώρα στην κοινωνία αφού ψήφισε το νόμο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ άδραξε μια ευκαιρία να λαϊκίσει ανέξοδα.

Τα ίδια έγιναν και με το Ασφαλιστικό που, πέραν μιας καλής τεχνοκρατικής τεκμηρίωσης, δεν ακούσαμε μια πολιτική κουβέντα για τα ζητήματα που εφάπτονται κάθε ασφαλιστικής μεταρρύθμισης: τη μαζική εισαγωγή των γυναικών στην εργασία και την ενσωμάτωση μεταναστών. 

Φοβόμαστε ότι τα ίδια θα συμβούν και με το νομοσχέδιο για την ενίσχυση της κοινωνικής προστασίας, το Εθνικό Σχέδιο για την Ισότητα και πάει λέγοντας.

Είναι εντυπωσιακό, σ' ένα πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα, όπου όλα ξεκινούν και καταλήγουν στο γραφείο του Πρωθυπουργού, την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης να την ορίζει μια Αντιπολίτευση που παραπαίει, αδυνατεί να ανασυγκροτηθεί στοιχειωδώς και σπαράσσεται εσωκομματικά προσφέροντας θέαμα αρένας στην κοινή γνώμη.

Ήρθε η ώρα για την κυβέρνηση να αντιμετωπίσει την αδυναμία της να περιβάλλει το έργο της με ένα πολιτικό αφήγημα, αν δεν θέλει να βρίσκεται διαρκώς στη θέση να κυνηγάει τα γεγονότα αντί να τα ορίζει.