Του Θανάση Χειμωνά
Πως τα φέρνει λοιπόν η μοίρα, αγαπητοί φίλοι. Την ίδια ώρα που δημοσιευόταν το χθεσινό κείμενό μου για τα συριζοτρόλ επληροφορήθην πως γνωστή (αλλά όχι ιδιαιτέρως πολυδιαβασμένη) νεοϊδρυθείσα φιλοσυριζαίικη εφημερίδα αφιέρωσε το «σαλόνι» της στην αφεντομουτσουνάρα μου, περνώντας με γενεές 14. Βασικά η μοναδική κατηγορία ήταν το ότι βρίζω τους συριζαίους και τον ΣΥΡΙΖΑ αν και ο αρθρογράφος (λέμε τώρα, πανελίστας σε μεσημεριανάδικα είναι) μας διαβεβαίωνε κάθε τρεις γραμμές πως ο ίδιος δεν είναι ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ. Σκέψου και να ήταν δηλαδή…
Anyway, δεν θα το πάω στο προσωπικό. Αν και χοντροκομμένος λίβελος το εν λόγω κείμενο δεν μπαίνει καν στο Τοπ 20 των χυδαιοτήτων που έχουν γραφτεί για μένα. Πιθανότατα δεν θα φιγούραρε καν στην άτυπη λίστα με τα χίλια πιο άθλια σκουπιδοκείμενα που έχουν γραφτεί αφορώντας εμένα αλλά και πολλούς άλλους ομότεχνούς μου συγγραφείς.
Πράγματι, αν γκουγκλάρεις το όνομά μου, εκείνο του Τατσόπουλου, του Χωμενίδη, της Σώτης, του Πέτρου Μάρκαρη της Λένας Διβάνη, του Τάκη Θεοδωρόπουλου και αρκετών άλλων θα ανακαλύψεις εκατοντάδες υβριστικές και προσβλητικές δημοσιεύεις από έμμισθα συριζοτρόλ και wannabe δημοσιογράφους οι οποίες αναπαράγονται στα γνωστά δυο-τρία συριζοsite σε διάφορα άλλα site της πλάκας ή και σε προσωπικά «μπλογκς» (sic). Εξυπακούεται πως η συντριπτική πλειοψηφία των «άρθρων» αυτών είτε υπογράφονται από διάφορα ψευδώνυμα του τύπου «Ο Κόκκινος» ή είναι παντελώς ανώνυμα. Τα κείμενα αυτού του είδους συνήθως δεν διαθέτουν κανέναν ειρμό. Απλώς αναλώνονται σε ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο κατά του εκάστοτε «οργανικού διανοούμενου» (sic ξανά). Επιχειρήματα και τέτοια φλώρικα πράγματα δεν υπάρχουν. Μόνο «ατάκες» του στυλ: «Δηλαδή ο τάδε περνιέται για συγγραφέας;», «Κάποτε είχαμε τον Ελύτη και τον Σεφέρη, τώρα έχουμε τον τάδε και τον δείνα», «Αυτοί οι κύριοι των Βου Που δεν έχουν κάτι να πουν για τις 40.000 αυτοκτονίες του Μνημονίου;». Όλα αυτά συνοδεία απαξιωτικών χαρακτηρισμών ή, κοινότοπων και μη, μπινελικίων.
Δε λέω. Τις αφορμές μας τις δώσαμε (εγώ ειδικά…) Ας μη γελιόμαστε όμως. Το πρόβλημα όλων αυτών των συριζογραφιάδων δεν είναι τα μπινελίκια μου στο Facebook, το τι έκανε ο Τατσόπουλος με τη μισή Αθήνα ή ένα-δυο τουίτ του Χωμενίδη πριν έξι χρόνια. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ γενικότερα είναι ο λόγος που άρθρωσε η συντριπτική πλειοψηφία των συγγραφέων της χώρας εναντίον του. Και επειδή μετά από δύο χρόνια καταστροφής της Ελλάδας από τον Αλέξη Τσίπρα ο λόγος αυτός είναι ακατόρθωτο να αποδομηθεί, οι συριζογραφιάδες χρησιμοποιούν πιο «δοκιμασμένες» μεθόδους. Ένα πριντ σκριν, μια «λάθος» απάντηση σε κάποια συνέντευξη - ακόμα και ένα καλαμπούρι ή ένα σαρδάμ σου εξασφαλίζουν μια θέση στη χυδαία αιωνιότητα των συριζαίων κάφρων.
Ποια είναι η αιτία για όλο αυτό το μένος του ΣΥΡΙΖΑ για τη διανόηση της χώρας; Εξηγώ: Παραδοσιακά στις χώρες του Δυτικού Κόσμου η διανόηση ήταν πάντα πλάι στην Αριστερά. Η Ελλάδα δεν αποτέλεσε εξαίρεση με πολλούς κορυφαίους συγγραφείς και ποιητές να τάσσονται στο πλευρό της. Αυτό συνέβαινε άλλωστε και μέχρι να ξεσπάσει η κρίση με σχεδόν όλη την «αφρόκρεμα» της ελληνικής λογοτεχνίας να βλέπουν με συμπάθεια τον –πάλαι ποτέ- Συνασπισμό. Όταν όμως ήρθαν τα μνημόνια και ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχθηκε στο τέρας που γνωρίζουμε όλοι, οι συγγραφείς του γύρισαν την πλάτη. Ο Τσίπρας κατόρθωσε να εξασφαλίσει στο πλευρό του μόνο δύο-τρεις από τις αξιόλογες σύγχρονες «πένες» που διαθέτει η χώρα, οι οποίες απλώς αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα. Βλέπετε, οι περισσότεροι συριζαίοι συγγραφείς είναι παντελώς αποτυχημένοι και άγνωστοι οι οποίοι είτε κατέφευγαν σε αυτοεκδόσεις ή -στην καλύτερη- είχαν κάποτε ευτυχίσει να δουν κάποιο βιβλίο τους να εκδίδεται σε στοιχειωδώς γνωστό εκδοτικό οίκο πριν καταλήξει άκλαφτο στην πολτοποίηση και τη λήθη. Άλλωστε, πολλά από τα ανώνυμα συριζοτρόλ είναι ακριβώς τέτοιου είδους «συγγραφείς», κάτι που εξηγεί γλαφυρότατα το μένος τους εναντίον του κάθε Χωμενίδη και κάθε Τατσόπουλου.
Με άλλα λόγια, ο συγγραφικός κόσμος της χώρας αποτέλεσε ένα είδος «γαλατικού χωριού» το οποίο αντιστάθηκε στη συριζαίικη λαίλαπα η οποία άλωσε με χαρακτηριστική άνεση πολλούς άλλους καλλιτεχνικούς χώρους όπως π.χ. εκείνον του τραγουδιού ή του θεάτρου. Αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να το συγχωρήσει. Έτσι ξεκίνησε μια εκστρατεία αποδόμησης και προσωπικών επιθέσεων σε βάρος των ανθρώπων αυτών. Την ίδια άλλωστε τύχη είχαν και όσοι ηθοποιοί και τραγουδιστές τόλμησαν να αμφισβητήσουν το αλάνθαστο του Τσίπρα φθάνοντας σε σημείο να απολογούνται επειδή θα κάθονταν σε ένα παγκάκι με την αγαπημένη τους αντί «να είναι στους δρόμους».
Τα συριζοτρόλ και οι συριζογραφιάδες προωθούν βασικά την εικόνα που για αιώνες είχαν οι συντηρητικοί για τους συγγραφείς. Ότι πρόκειται δηλαδή για «λαπάδες» (που θα 'λεγε και ο Κούβελας) που κολυμπάνε στο χρήμα. Για ελιτιστές που περιφρονούν την «πλέμπα» (δηλαδή τους συριζαίους) για αργόσχολους τεμπέληδες που αντί να δουλεύουν στη «φάμπρικα» κάθονται και γράφουν αρλούμπες. Και φυσικά για «παιδιά του συστήματος» που τόσο θέλει να γκρεμίσει ο αξιοκρατικός κ. Τσίπρας. Καθόλου παράξενο μιας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μακράν το πιο συντηρητικό κόμμα που έχει κυβερνήσει την Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης.
Μιλήσαμε για την καλή σχέση ανάμεσα στους διανοούμενους και την Αριστερά στις χώρες του Δυτικού Κόσμου. Συμβαίνει ωστόσο και κάτι άλλο. Διαχρονικά και σε όλη την Υφήλιο: Τα απολυταρχικά καθεστώτα μισούν τους συγγραφείς. Μισούν το προοδευτικό και ρηξικέλευθο πνεύμα τους. Την αιχμηρή ματιά τους. Το καθεστώς του Τσίπρα και της παρέας του δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.
