Του Χαράλαμπου Στέρτσου
Η δημοσιότητα στις μέρες μας αποτελεί βασικό πολιτικό διακύβευμα. Η ηγεμονία στον χώρο των media επιτρέπει σε κάθε κυβέρνηση να προσδιορίζει προνομιακά την πληροφορία αλλά και να ελέγχει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική ατζέντα θέτοντας γι' αυτήν ευνοϊκά θέματα. Στην προσπάθειά της η κυβέρνηση να ελέγξει την πολιτική δημοσιότητα και τα διακυβεύματά της αναπτύσσει στρατηγικές υπέρ – και υπό - πληροφόρησης επιδιώκοντας να διαχειριστεί την επικοινωνία μέσω της επιλεκτικής εστίασης ή της απόκρυψης πληροφοριών.
Η κυβέρνηση διακινεί θέματα ευνοϊκά προς αυτήν, ενώ παράλληλα λειτουργεί αποτρεπτικά ως προς την παραγωγή και διάθεση πληροφοριών με μη ευνοϊκά ή δυνητικά, μη ευνοϊκά, θέματα προς αυτήν. Οι πυρκαγιές από την πρώτη στιγμή αντιμετωπίσθηκαν πρωτίστως επικοινωνιακά δημιουργώντας υπο-πληροφόρηση και όχι πολιτικά, ως όφειλαν,θέτοντας ως προτεραιότητα το δημόσιο συμφέρον (ήτοι πληροφόρηση, καθοδήγηση, συντονισμός δυνάμεων, αποτελεσματική υποστήριξη των τοπικών πληθυσμών, ανάληψη πολιτικής βούλησης για τη διαχείριση της κρίσης με αποφάσεις κόντρα σε μια καθηλωτική πολυδαίδαλη νομοθεσία που παράγει αναποφασιστικότητα).
Οι τακτικές συγκρότησης ή απόκρυψης πληροφοριών τέθηκαν σε εφαρμογή από την πρώτη στιγμή αναδιαμορφώνοντας το πλαίσιο ροής των ειδήσεων σε δευτερεύοντα ζητήματα. (βλ. ΕΡΤ) ταυτόχρονα επιλέχθηκαν τακτικές διαχείρισης της πλαισίωσης των πολιτικών διακυβευμάτων με επικοινωνιακά τρικ όπως η επιλεκτική διαχείριση ροών πληροφορίας, ο καταλογισμός αλλού της ευθύνης (βλ. ΣΚΑΪ), η ισοδυναμία, η επίκληση εθνικής αναγκαιότητας ή ζητημάτων που σχετίζονται τις ένοπλες δυνάμεις..
Αναδιαμορφώνοντας την πλαισίωση της είδησης οι πυρκαγιές παρουσιάζονται ως απρόβλεπτο φαινόμενο ή ως πρόβλημα κρατικής κινητοποίησης ή ως άλλου είδους ευφάνταστης επινόησης «ο στρατηγός άνεμος» στο παρελθόν ή η «ασύμμετρη απειλή» σήμερα κλπ. Όλα αυτά αποτελούν ένα τέχνασμα προκειμένου το κόμμα που κυβερνά να αποσείσει ή να μετριάσει τις ευθύνες του.
Οι διαβαθμίσεις των στρατηγημάτων επικοινωνίας εξαρτώνται κάθε φορά από το κόμμα που βρίσκεται στη κυβέρνηση, τους στρατηγικούς του στόχους και κατά πόσο ανεκτικό ή δημοκρατικό είναι απέναντι στη διαφορετική άποψη. Η κοινωνική ορατότητα ενός κόμματος δεν εξαρτάται μόνο από την ανάδειξη ευνοϊκών θεμάτων γι'' αυτό αλλά και από την απόκρυψη πολιτικών ζημιογόνων που το θέτουν έξω από μια «ευθυγραμμισμένη» με τις διαθέσεις του πλειοψηφικού κοινού πολιτικής ατζέντας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Οι επικοινωνιακές του ανάγκες μοιάζουν να έχουν καταπιεί τις πολιτικές του. Αδύναμος να συνάψει πολιτικές κάτω από την ομπρέλα μιας εξωχώριας εποπτείας, την οποία ο ίδιος προκάλεσε και επεξέτεινε, έχει την ψευδαίσθηση ότι μια ωφελιμιστική διαχείριση της μηντιακής πραγματικότητας θα του δώσει ζωτικό πολιτικό χρόνο για αυτά που ξέρει πολύ καλά να κάνει. «Kolotoubes» και κοροϊδίες υποτιμώντας τους ψηφοφόρους του και τον ελληνικό λαό βλάπτοντας τα μακροπρόθεσμα εθνικά συμφέροντα.
