Του Σάκη Μουμτζή
Θα δεχτώ πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με οδηγό την μαρξιστική θεωρία.
Θα δεχτώ επίσης πως οραματίζεται μια σοσιαλιστική κοινωνία, που θα μας οδηγήσει στην αταξική κοινωνία. Τι πιο ωραίο πράγμα από τον «επίγειο Παράδεισο»! Ο Πανάγαθος τον υποσχέθηκε στους πιστούς στην άλλη ζωή, ο Μαρξ σε αυτήν.
Να δεχτώ επίσης, πως το καλοκαίρι του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε μια τακτική, συντεταγμένη υποχώρηση, ώστε στην συνέχεια να δώσει την τελική μάχη -εναντίον ποίων;- από καλύτερες θέσεις.
Οι παραδοχές μου όμως έχουν ένα τέλος. Η κατανόηση μου, επίσης. Γιατί το μόνο που βλέπω είναι συνεχείς υποχωρήσεις, διαρκείς παραχωρήσεις ιδεολογικών και πολιτικών θέσεων, σταδιακή εγκατάλειψη και των τελευταίων σημείων μιας αριστερής πρότασης.
Γιατί δεν θέλω να πιστέψω πως οι πλειστηριασμοί των σπιτιών των φουκαράδων, εντάσσονται στην πορεία προς τον σοσιαλισμό. Ούτε η ποινικοποίηση των δράσεων, όσων αντιδρούν σε αυτούς, οδηγεί στην αταξική κοινωνία.
Και τελικά, γιατί γίνονται όλα αυτά και πολλά άλλα, από ακραιφνείς μαρξιστές των σχολών Αλτουσέρ και Σουσλώφ; Γιατί τελικά η ώρα της σύγκρουσης δεν έρχεται; Γιατί διαρκώς αναβάλλεται η μεγάλη μάχη χάρη της οποίας έγινε η θεαματική κυβίστηση του Ιουλίου 2015;
Αυτά είναι ερωτήματα που, υποθέτω πως θέτει, όχι ένας αδίστακτος «νεοφιλελεύθερος», αλλά ένας έντιμος και ρομαντικός αριστερός, που ψήφισε σοσιαλισμό και του προέκυψε καπιταλισμός τύπου Φαρ Ουέστ.
Τα μεγάλα ψάρια καταβροχθίζουν τα μικρά. Όχι υπό τα βλέμματα του Χάγεκ ή του Φρήντμαν, αλλά του Τσακαλώτου και του Σταθάκη. Σκληρών μαρξιστών με καταθέσεις όμως εκατομμυρίων στο εξωτερικό.
Σοσιαλισμός για τους άλλους.
Τελικά αυτό το περίφημο DNA της ριζοσπαστικής Αριστεράς τι είναι; Πώς προκύπτει; Και ποιος το ορίζει;
Πολύ φοβούμαι—για να είμαι ειλικρινής γελώ σαρδονίως—πως το αριστερό DNA είναι κάτι σαν το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς. Αέρας κοπανιστός.
Απευθύνονται σε αφελείς, ρομαντικούς, αγανακτισμένους για να τους πουλήσουν την αριστερή πραμάτεια τους. Και όποιος αγοράσει. Πάντα, οι πελάτες είναι καλοδεχούμενοι.
Βέβαια, όταν ο πελάτης πάει στο σπίτι του, ανοίξει το καλαίσθητο κουτί με το εξίσου καλαίσθητο περιτύλιγμα και τον απαραίτητο κόκκινο φιόγκο, και διαπιστώσει πως το περιεχόμενο είναι σκάρτο, δεν θα ξαναγοράσει από το ίδιο κατάστημα.
Κάποιοι πιο ευέξαπτοι μπορεί να αποκαλέσουν τον καταστηματάρχη απατεώνα. Όμως του απατεώνα το αυτί δεν ιδρώνει από τέτοια. Είναι μέσα στην ζωή του.
Η αναλγησία είναι στο DNA του!
Σε μια τέτοια κατάσταση βρίσκεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Τους φτύνουν και αυτοί ανοίγουν ομπρέλα και συνεχίζουν. Λένε πως βρέχει.
Μέχρι πού θα φθάσουν; Αναρωτιέται ο κόσμος. Μέχρις εξαντλήσεως και των τελευταίων αποθεμάτων τους. Όσοι, ως νέοι χιλιαστές, αναμένουν την πτώση τους οσονούπω, δεν γνωρίζουν πως « έχει και η λάσπη ηδονή.»
Γαντζωμένοι στην εξουσία, λαμβάνουν μέτρα που ούτε ο πιο ακραίος «νεοφιλελεύθερος» δεν θα τολμούσε να λάβει. Και η αριστερή συνείδηση ας περιμένει.
Άλλωστε, την διαθέτουν πλέον μόνον οι καλοκάγαθοι ασπρομάλληδες, που δεν θέλουν να πιστέψουν πως πήραν την ζωή τους λάθος.
Ο κυνισμός των κυβερνώντων και η αλαζονεία τους δεν αποτελούν τα μέσα για την πραγμάτωση ενός ανώτερου σκοπού, αλλά υπηρετούν απλώς τον ευτελή στόχο της νομής της εξουσίας.
Η εικόνα των ΜΑΤ να δέρνουν και να συλλαμβάνουν τους πρώην συντρόφους του Τσίπρα και της υπόλοιπης παρέας—με την ψήφο των αριστερών βουλευτών--επειδή αυτοί πίστεψαν στο σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», αξίζει όσο χίλια άρθρα.
Και τα καλύτερα έρχονται!
Καλά Χριστούγεννα σύντροφοι, αν βέβαια πιστεύετε!
