Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Οι αστοί κατεβαίνουν και πάλι στους δρόμους. Όπως και το προηγούμενο καλοκαίρι, το Σύνταγμα θα γεμίσει από ανθρώπους που δεν είναι ούτε «Αριστεροί» ούτε «Δεξιοί» ούτε έχουν χαραγμένο στο στήθος τους σφυροδρέπανα και μαύρες σημαίες.
Δεν είναι όλοι έτσι; E, ναι, προφανώς δεν είναι. Όμως, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων δεν χρησιμοποιεί τα «σινιάλα» καμιάς ιδεολογίας για να φτιάξει ταυτότητα. Αν αρκετοί δηλώνουν πια κάπως νεοδημοκράτες, είναι γιατί ελπίζουν – δεν είναι σίγουροι, ελπίζουν- ότι ο Μητσοτάκης είναι φιλελεύθερος και σέβεται την μεσαία τάξη. Αν κάποιοι άλλοι προσδιορίζονται ως κεντροαριστεροί είναι γιατί θέλουν μεταρρυθμίσεις, σε μια κοινωνία που σαπίζει από τον νοσηρό κρατισμό της.
Μια άλλη κατηγορία, η πιο κρίσιμη ίσως, είναι οι άνεργοι πτυχιούχοι νέοι. Αυτοί που δεν έχουν πρόσβαση στις κλειστές κοινότητες των «αντισυστημικών» γκρινιάρηδων και θα ήθελαν να πιάσουν δουλειά. Είναι τα παιδιά της μεσαίας τάξης που μπορεί να συντηρούνται – όπως και οι άλλοι(!)- από την οικογένεια αλλά ταυτόχρονα, ετοιμάζονται να φύγουν, για μακριά.
Αυτό συμβαίνει: Διαμαρτύρονται οι αστοί! Βγαίνουν στους δρόμους οι κοινωνικές τάξεις που παραμένουν αποκλεισμένες από την διοίκηση μιας δημιουργικής Ελλάδας, για πολλές δεκαετίες.
Φαίνεται οξύμωρο αλλά δεν είναι. Η αστική τάξη στην Ελλάδα, κυβέρνησε πολύ λίγες φορές την χώρα. Κι αυτές υπό την δαμόκλειο σπάθη ιδιαίτερων «λαϊκών απαιτήσεων». Μπορεί να εκμεταλλεύτηκε την καθυστέρηση και τον λαϊκισμό των πολιτικών συστημάτων, μπορεί ένα μέρος της να πλούτισε στα υπόγεια της εξουσίας αλλά στην ουσία, ποτέ δεν μπόρεσε να βρεθεί στο προσκήνιο και να οδηγήσει απερίσπαστη την κοινωνία στον εκσυγχρονισμό.
Η αστική τάξη φαίνεται να ξυπνάει για πολλούς λόγους. O βασικότερος είναι κυνικός και δείχνει ότι για πρώτη φορά, αισθάνεται την απειλή της αφαίμαξης από την φορολογία του κρατισμού. Ως τώρα, απολάμβανε κι εκείνη, μαζί με τους υπόλοιπους, τα προνόμια της ήπιας φοροδοτικής εισφοράς και της χαλαρότητας ενός απαθέστατου κράτους. Τώρα όμως, καλείται να σηκώσει απότομα όλα τα βάρη της οικονομίας, χωρίς καμία εγγύηση ότι θα έχει την δυνατότητα να το κάνει και στο μέλλον. Επίσης, βλέπει ότι γίνεται στόχος μιας αφελέστατης κυβέρνησης η οποία της επιτίθεται με χυδαίο τρόπο, αγνοώντας ότι είναι η μόνη τάξη που μπορεί να συντηρήσει την οικονομία της χώρας.
Οι αστοί απειλούνται και βγήκαν στους δρόμους. Και όσο η διαχείριση του κρατισμού γίνεται από θολωμένους, με ταξικό μίσος, εξουσιομανείς, τόσο θα εξεγείρονται και θα διεκδικούν. Ακόμα είναι στη φάση της αντίδρασης και της άμυνας. Πολύ γρήγορα όμως, αν δεν υπάρξει ένας δίαυλος συνεννόησης και συναίνεσης με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, η διαμαρτυρία θα πάρει απίστευτες διαστάσεις και δεν θα μαζεύεται από πουθενά.
Η ελληνική κοινωνία πορεύεται με καθυστέρηση εκατό χρόνων, έναντι της υπόλοιπης Ευρώπης εξαιτίας του αποκλεισμού των αστών. Ας το πάρουμε επιτέλους απόφαση ότι δεν μπορεί να κυβερνηθεί μια αστική δημοκρατία, χωρίς τους αστούς στην εξουσία. Αυτοί εμπνέονται, αυτοί σχεδιάζουν, αυτοί δημιουργούν και παράγουν τον πλούτο της χώρας. Ακριβώς αυτοί μπορούν να συντηρήσουν το Δημόσιο και το κράτος πρόνοιας που όλοι επικαλούνται ως αγαθό.
Οι αστοί δεν είναι ούτε τα πρόσωπα που διοργανώνουν τις συγκεντρώσεις ούτε αυτοί που γράφουν, μιλούν και συμμετέχουν στη δημόσια σφαίρα. Είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι δημιουργικοί δημόσιοι υπάλληλοι, οι επιχειρηματίες, οι επιστήμονες, οι βιοτέχνες, οι εξαγωγείς, οι καθηγητές, οι ερευνητές και οι παραγωγοί της χώρας που μεταποιούν το προϊόν τους. Είναι όλοι αυτοί που αν πάρεις μολύβι και χαρτί, θα βρεις τι δίνουν στο ΑΕΠ, με το μυαλό, το κεφάλαιο και τον κόπο τους.
Όλους αυτούς τους οικτίρει,τους σιχαίνεται και τους υβρίζει ο κάθε απίθανος ιδεοληπτικός κρατιστής, που από σπόντα και μίσος, πήρε την εξουσία. Και είναι, πραγματικά, τόσο αφελής που δεν μπορεί να καταλάβει ότι η καταστροφή της μεσαίας τάξης θα βάλει και στον ίδιο, την ταφόπλακα της πολιτικής αφάνειας.
Μην υποτιμάτε επομένως τους αστούς, σύντροφοι. Η σημερινή συγκέντρωση είναι μόνο η αρχή. Συνεννοηθείτε μαζί τους και σεβαστείτε τους, πριν οδηγήσετε την χώρα σε νέο κοινωνικό διχασμό με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον της.
