Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Είναι ολοφάνερο- ιστορικά, πολιτικά, οικονομικά- πως τα μέρη του πλανήτη όπου οι κοινωνίες συνεχίζουν να πιστεύουν στο κρατισμό είναι πλέον ελάχιστα. Και μάλιστα, μιλάμε είτε για στυγνές δικτατορίες, τύπου Β. Κορέας είτε για διαλυμένες «μπανανίες» της Λατινικής Αμερικής ή του Τρίτου Κόσμου.
Σε ό τι μας αφορά, είμαστε η μόνη χώρα του Δυτικού Κόσμου που εκλέξαμε μία κυβέρνηση η οποία, πρώτα εκλέχτηκε με τη σημαία του κρατισμού και στη συνέχεια, διατήρησε σε κρίσιμα υπουργεία σκληροπυρηνικούς κρατιστές υπουργούς!
Το αποτέλεσμα είναι να διοικείται η κοινωνία από ηγεσίες «τραβεστί», με στελέχη και πρόσωπα-κλειδιά, σταθερά προσανατολισμένα στον αναχρονισμό παλιών δεκαετιών. Από τα υπουργεία μέχρι τις διοικήσεις φορέων και νοσοκομείων, παντού υπάρχουν άνθρωποι που οραματίζονται έναν παρωχημένο «σοσιαλισμό» βγαλμένο από τις θεωρίες των βιβλίων που διάβασαν ή των οραμάτων που είχαν στο παρελθόν. Μια γενικότερη τάση «αριστερισμού» που για πολλούς φτάνει στην εξιδανίκευση του καθεστώτος της Κούβας και τον «ιδεαλισμό» του Φιντέλ Κάστρο.
Έλα όμως, που όλα αλλάζουν και στην Κούβα. Για να αποδειχθεί, μακροπρόθεσμα, πως το μόνο «σταλινικό υβρίδιο» που δεν εξελίσσεται στον πλανήτη, είναι το ελληνικό!
Ο Ραούλ Κάστρο και η κυβέρνησή του αποφάσισαν να αναθέσουν στον γαλλικό όμιλο Aeroports de Paris (ADP) την διαχείριση του αεροδρομίου «Χοσέ Μαρτί», ενώ την επέκταση και ανακαίνιση των εγκαταστάσεων ανέλαβε η γαλλική κατασκευαστική εταιρία Bouygues Batiment International! Σημαίνον στέλεχος της κουβανικής κυβέρνησης δήλωνε πως ήταν αδύνατον να αντιμετωπιστεί η τεράστια αύξηση της τουριστικής κίνησης των τελευταίων μηνών μεταξύ ΗΠΑ και Κούβας. Το έργο αναμένεται να τελειώσει το 2020 και το αεροδρόμιο της Αβάνας θα μπορεί να δέχεται πάνω από 10 εκ. επιβάτες, το χρόνο.
Είναι ολοφάνερο ότι μια τέτοια κίνηση προοιωνίζεται περισσότερες εξελίξεις στο μέλλον και την απαρχή μιας περιόδου οικονομικής ανάπτυξης της χώρας με ανοίγματα στην ελεύθερη αγορά. Ήδη ξένες εταιρίες αναλαμβάνουν την διαχείριση ξενοδοχειακών μονάδων και ετοιμάζουν σχέδια για νέες εγκαταστάσεις, όταν δοθεί το πράσινο φως.
Τον περυσινό Μάιο, ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ ήταν ο πρώτος δυτικοευρωπαίους αρχηγός κράτους που επισκέπτονταν την Αβάνα μέσα σε 29 χρόνια. Αυτό δείχνει ότι η Γαλλία, ως παραδοσιακός εταίρος της Κούβας, θα μοιραστεί το μεγαλύτερο κομμάτι της κουβανέζικης πίτας, με τους Αμερικανούς, όταν έρθει η ώρα.
Προφανώς, όλα θα πάρουν μια άλλη τροπή στην Κούβα, μετά τον θάνατο του Φιντέλ, ο οποίος ακόμα λειτουργεί ως θεματοφύλακας ενός «μουσειακού ρομαντισμού». Κι εδώ ακριβώς, αναρωτιέται κανείς ποιος είναι ο αντίστοιχος «Φιντέλ» στην Ελλάδα που δεν επιτρέπει σε διάφορους θερμοκέφαλους να απαρνηθούν τα φαντάσματα του παρελθόντος. Ποια είναι αυτή η «πνευματική ναφθαλίνη» που συντηρεί ιδέες, σκέψεις, αντιλήψεις και έναν σκληρό κρατισμό στις συνειδήσεις τόσων ανθρώπων. Λες και η πραγματικότητα, εντός συνόρων, δεν ακολουθεί τους νόμους της «ηρακλείτειας» εξέλιξης και κάποιοι δεν κατανοούν την φυσική ροπή της ανθρώπινης φύσης προς το «εύδαιμον» και «ελεύθερον»…
Και να πεις ότι όλα αυτά που επαγγέλλονται, κάπου, τα είδαν να συμβαίνουν- η γραφικότητα της Κούβας είναι η ίδια η εξαθλίωσή της- να το καταλάβω.
Ας υπομένουμε ακόμα λίγο τον πρωτογονισμό μας, μέχρι που να βρεθούμε κι εμείς στον κατάλληλο χρόνο «ανάνηψης». Το κακό θα είχε συμβεί σίγουρα, αν δεν ήμασταν στην Ευρώπη. Από τη στιγμή όμως, που το εγχώριο «σανό» προσφέρεται μόνο ως προπαγάνδα, σε αφελείς και καιροσκόπους, ε, δεν μπορεί, κάποια στιγμή, θα περάσουμε κι εμείς το ποτάμι. Βρεγμένοι μεν, απαλλαγμένοι δε από την νοσηρότητα της κρατικής καθυστέρησης…
