Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Πέρασαν δύο μήνες από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου. Κι όμως, στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν καταλάβει ακόμα γιατί ηττήθηκαν. Ούτε τα στελέχη του ούτε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Έχει σημασία να το καταλάβουν; Πολύ μεγάλη, δεδομένου πως υφίσταται ανάγκη να πάψει ο κόσμος να «διαπαιδαγωγείται» με λαϊκίστικες κορώνες και άχρωμα μηδενιστικά συνθήματα.
Εύκολα μπορεί κανείς να διακρίνει τους ολοκληρωτισμούς του ΣΥΡΙΖΑ που τον οδήγησαν στην ήττα. Και που δεν πήρε ακόμα χαμπάρι στην Κουμουνδούρου.
Αν συγκεντρώσει κανείς αυτά τα χαρακτηριστικά, μπορεί να έχει μπροστά του όλες τις αιτίες. Το πρώτο είναι η λατρεία της παράδοσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ αρκέστηκε στην επίκληση κάποιων παραδοσιακών «αρχών» τις οποίες χρησιμοποίησε χωρίς καμία διάθεση να προτείνει τον εκσυγχρονισμό τους. Επέμενε σε μια αρχέγονη αλήθεια που έχει ήδη καταγραφεί αλλά δεν μπήκε στον κόπο να την εξελίξει
Ένα άλλο είναι η απόρριψη του σύγχρονου κόσμου, μεταμφιεσμένη σαν αντίκρουση του καπιταλιστικού τρόπου ζωής. Στην «ιδεοαντίληψη» της Αριστεράς, ο σύγχρονος κόσμος διοικείται από ένα βρώμικο καπιταλιστικό σύστημα με το οποίο συμπορευόμαστε μόνο από ανάγκη. Και επομένως, δεν δημιουργούμε και δεν παράγουμε, μέχρι που να ανατραπεί.
Ένα επιπλέον στοιχείο ήττας είναι ο φυσικός φόβος του διαφορετικού. Για τους «Αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ, κάθε «μη αριστερή τάση» είναι απορριπτέα και εναντίον του «λαού».
Στη ρίζα της ολοκληρωτικής ψυχολογίας υπάρχει μια εμμονή με τις συνωμοσίες, ιδιαίτερα τις διεθνείς. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν πολιορκημένοι. Ο πιο εύκολος τρόπος να πολεμήσεις μια συνωμοσία είναι η επίκληση στην ξενοφοβία (οι ξένοι και ειδικά οι Γερμανοί θέλουν το κακό μας).
Ο Αλέξης Τσίπρας αναζήτησε οπαδούς που πρέπει να νιώθουν ταπεινωμένοι από τον επιδεικτικό πλούτο των εχθρών τους (όλοι έχουν πιο πολλά χρήματα από μας και σίγουρα τα έχουν κλέψει).
Μία άλλη διαβρωτική αρρώστια ήταν το ηθικό πλεονέκτημα. Τα μέλη του κόμματος είναι οι καλύτεροι πολίτες και μόνο δια μέσου του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να υπάρχει αντιπροσώπευση του λαού στην εξουσία
Ο ηρωισμός είναι πάντα ο κανόνας για τους «καλούς αριστερούς». Αυτή η λατρεία του ηρωισμού συνδέεται στενά με τη λατρεία της ήττας και της ταπείνωσης. Ανέκαθεν άλλωστε, η ήττα υπήρξε η σημαία της Αριστεράς
Ο Αλέξης ήταν ο ηγέτης «διερμηνεάς» του λαού. Δίνοντας πρώτος το παράδειγμα, όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, επέλεγαν ως συνομιλητή τον ημιμαθή και αδύναμο γλωσσικά άνθρωπο, προκειμένου να συμπληρώσουν το δίδυμο «εξουσία-πολίτης». Ίσως έτσι εξηγείται ο πανικός να ελεγχθούν τα τηλεοπτικά δίκτυα που αποτελούν, κατά κανόνα, την ενημέρωση των χαμηλών μορφωτικά, στρωμάτων.
Και το σημαντικότερο, η στρατηγική επέλεξε να τα βάλει με την αστική τάξη. Το αθώο χαμόγελο του Αλέξη Τσίπρα, το «ροκ» στιλ του Βαρουφάκη και η αρχέγονη μορφή του Πολάκη είναι δείγματα μιας «ολοκληρωτικής αθωότητας» που ξεγέλασε αρχικά, τους πάντες αλλά στο τέλος οδήγησε στην κατακραυγή τους.
Όλα τα παραπάνω οδήγησαν την «πεφωτισμένη» Αριστερά σε μία ήττα η οποία θα οδηγούσε σε κατάρρευση, αν το εκλογικό σώμα, δεν ταύτιζε το κόμμα με το κράτος, ως την τελευταία στιγμή.
Από δω και πέρα, όμως, η αδυναμία κατανόησης της ήττας, από την αντιπολίτευση, παγιδεύει ακόμα περισσότερο, ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας σε αδιέξοδο. Σε κενό πολιτικής σκέψης και σε αντιπαραγωγικό τρόπο αντίληψης των πραγμάτων. Μια χώρα για να διοικηθεί σωστά, δεν χρειάζεται μόνο καλή κυβέρνηση αλλά και μία στοιχειωδώς ευφυή αντιπολίτευση.
