Του Σάκη Μουμτζή
«Η ... κατάφερε να μεγαλουργήσει στην Ελληνική και διεθνή αγορά διότι ακολούθησε μια πορεία στην οποία η κερδοφορία δεν αποτελεί αυτοσκοπό.» Αυτά τα πρωτοφανή, για έναν εχέφρονα άνθρωπο, τα είπε χθες ένας πρωθυπουργός.
Για κακή μας τύχη είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδος. Ένας άνθρωπος που διαπαιδαγωγήθηκε με τον μαρξισμό-λενινισμό στην πιο χυδαία και απλοϊκή εκδοχή του, μέσα από τα κείμενα Σοβιετικών, κυρίως, συγγραφέων. Και βέβαια από αυτά που τους δίδασκαν στα κομματικά φροντιστήρια της ΚΝΕ.
Είναι απολύτως φυσιολογικό λοιπόν, στα 42 χρόνια του, χωρίς να έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή του, να θεωρεί πως το κέρδος δεν είναι απαραίτητο για την επιβίωση των επιχειρήσεων. Εμποτισμένος με την ρηχή θεωρία της υπεραξίας, το θεωρεί ηθικά απαξιωμένο, γιατί προκύπτει – όπως του έχουν πει-από την εκμετάλλευση των εργαζομένων.
Ο Α.Τσίπρας, δεν διαθέτει τις στοιχειώδεις προσλαμβάνουσες οικονομικές παραστάσεις, ώστε να αναρωτηθεί, από πού πληρώνονται οι μισθοί των εργαζομένων, από πού καταβάλλονται οι ασφαλιστικές εισφορές, από πού γίνονται οι επενδύσεις.
Δεν αναρωτήθηκε ο Α.Τσίπρας, γιατί το παλιό του κόμμα αναγκάσθηκε να κλείσει την εκδοτική εταιρεία του, γιατί αναγκάσθηκε να πουλήσει τον ραδιοφωνικό σταθμό του και γιατί το κομματικό έντυπο του ΣΥΡΙΖΑ έχει απλήρωτους τους εργαζομένους του;
Φυσικά γιατί υπάρχει πτώση τζίρου, με άμεση συνέπεια την ανυπαρξία κερδών και την εμφάνιση ζημιών. Αν η οικονομία λειτουργούσε όπως την φαντάζεται ο πρωθυπουργός μας, ούτε ανεργία θα υπήρχε, ούτε ελλείμματα στα ασφαλιστικά ταμεία, ούτε πτωχευμένες επιχειρήσεις.
Θα ζούσαμε σε μια ειδυλλιακή κοινωνία, όπως περίπου την οραματίσθηκαν πολλοί φιλόσοφοι. Δυστυχώς ή ευτυχώς, τα οράματα συντρίβονται και καταρρέουν, μπροστά στην πραγματικότητα. Κανένας εργαζόμενος δεν τρέφεται με το όραμα.
Χρειάζεται η επιχείρηση στην οποίαν εργάζεται να παρουσιάζει κέρδη, μέρος των οποίων θα καρπωθεί αυτός, ένα σημαντικό μερίδιο θα λάβει το Κράτος και το υπόλοιπο θα το διαθέσει ο ιδιοκτήτης της, όπως νομίζει.
Απλά πράγματα, που είναι αδιανόητο να μην τα καταλαβαίνει ένας πρωθυπουργός. Κάποιος έπρεπε να του πει, πως η επιχείρηση την οποίαν επισκέφτηκε επειδή είχε ζημίες, και επειδή οι ζημίες δημιούργησαν χρέη, τελικά εξαγοράσθηκε από έναν πολυεθνικό όμιλο και διασώθηκε.
Δυστυχώς, οι περισσότερες ζημιογόνες επιχειρήσεις, δεν έχουν αυτήν την ευτυχή κατάληξη για εργαζομένους και εργοδότες. Αναγκαστικά πτωχεύουν, με την ουσιαστική ή την τυπική μορφή της πτώχευσης.
Η λειτουργία μιας επιχείρησης –στην μικροκλίμακα της—έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την λειτουργία του Δημοσίου. Οταν οι δαπάνες είναι παραπάνω από τα έσοδα, οι κυβερνήσεις αναγκάζονται είτε να βάλουν πρόσθετους φόρους είτε να καταφύγουν σε δανεισμό, για την κάλυψη των ελλειμμάτων. Τα έχουμε ζήσει και τα ζούμε ακόμα.
Συνεπώς, όταν ένας πρωθυπουργός αδυνατεί να καταλάβει τι χρειάζεται για να αναπτυχθεί μια επιχείρηση, αγνοεί και τι πρέπει να κάνει για να αναπτυχθεί η χώρα.
Ούτε αυτά που γίνονται στις Σκουριές, ούτε αυτά που δεν γίνονται στο Ελληνικό είναι τυχαία. Ο Μαρξισμός τους έχει αποβλακώσει.
