Του Θανάση Διαμαντόπουλου
Υπήρξε μια –μερική έστω- προσχώρηση στον συνταγματικό/θεσμικό λαϊκισμό της Αριστεράς, δια της υιοθέτησης της «ιδεολογίας» πως η οικονομική ανάπτυξη ή έστω η ελάχιστη υγεία της οικονομίας, στοιχειώδης ασφαλώς προϋπόθεση της διασφάλισης σε όλους ενός εγγυημένου επιπέδου ζωής, μπορεί να καταστεί εγγυημένη δια νομικών ρυθμίσεων! Στην πραγματικότητα, βέβαια, περί βολονταριστικών διακηρύξεων πρόκειται… 
Υπήρξε, επίσης, μια ευρύτερη προσχώρηση στον συνταγματικό/θεσμικό λαϊκισμό της αριστερόστροφης κοινωνίας μας, δια της εξάλειψης της ειδικής παραγραφής –της αποσβεστικής προθεσμίας του άρθρου 86- των υπουργικών αδικημάτων. Κάτι ασφαλώς απολύτως απαραίτητο για εγκλήματα του τύπου της δωροληψίας ή παθητικής δωροδοκίας, μακάρι να μην παραγράφονταν ποτέ, εξαιρετικά βλακώδες και βλαπτικό όμως –επειδή θα παραγάγει ακραία ευθυνοφοβία και απίστευτες καθυστερήσεις στην προώθηση του κυβερνητικού έργου- για πράξεις ή παραλείψεις, οι οποίες θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν «παράβαση καθήκοντος» ή «απιστία περί την υπηρεσία». (Μάλιστα επειδή η σχετική προηγούμενη διάταξη αναθεωρήθηκε, χωρίς να γίνει αυτή η αναγκαία διαφοροποίηση των εγκλημάτων, με ευρύτατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, 274 βουλευτές υπερψήφισαν, επιβεβαιώθηκε η άποψη πως οι μεγάλες βλακείες διαπράττονται ομοφώνως)…
Διευκολύνθηκε, παράλληλα, η ανάδειξη των επικεφαλής των ανεξαρτήτων αρχών, κάτι πράγματι πολύ θετικό, αλλά πάρα πολύ λίγο, για να δικαιολογεί αναθεώρηση: δεν χρησιμοποιείς το θεσμικό πυρηνικό οπλοστάσιο για να εξοντώσεις ένα κουνούπι…
Αποσυνδέθηκε τέλος –μόνον εμείς και η Αλβανία είχαμε τέτοια πρόβλεψη- η προεδρική εκλογή από την πρόωρη διάλυση του κοινοβουλίου, κάτι που νομίζω πρώτος και εκτός πάσης πολιτικής επικαιρότητας, όταν δηλαδή ουδείς μιλούσε για το θέμα, το είχα αναδείξει με βιβλία μου και το είχα προτείνει από το 2007-2008, «για να μην έχουμε προβλήματα στο μέλλον»… Σημαντική και προς τη θετική κατεύθυνση πράγματι αυτή η μεταρρύθμιση, έστω και αν δεν υιοθετήθηκε η πρότασή μου για επιμήκυνση της θητείας του υπηρετούντος προέδρου, η οποία θα διασφάλιζε ταυτόχρονα και την αποσύνδεση και τη μη ανάδειξη πολιτειακού ρυθμιστή μονοκομματικής ή μονοπαραταξιακής προτίμησης. Αυτή, όμως, την παρούσα στιγμή είναι ολοσχερώς ανεπίκαιρη: κανένα κόμμα δεν έχει συμφέρον να μπλοκάρει στην παρούσα συγκυρία την προεδρική εκλογή. Το θέμα θα μπορούσε, λοιπόν, να ρυθμιστεί στο πλαίσιο ευρύτερης αναθεώρησης στο εγγύς μέλλον.
Και έτσι η σημερινή βουλή έκαψε μια αναθεώρηση ασχολούμενη με τα ήσσονα χωρίς να θίξει τα μείζονα και τα κρείσσονα. Δηλαδή…
Πρώτον, τη συνταγματική πρόβλεψη για υποχρεωτική δημοσιονομική επίγνωση, όπως επιμόνως αναφέρει ο πρόεδρος Ευ. Βενιζέλος, η οποία μάλιστα θα έπρεπε να αφορά τη «δημοσιονομική πολιτική» τόσο των κυβερνήσεων όσο και των δικαστηρίων…
Δεύτερον, δε, τη λειτουργία της Δικαιοσύνης. Ζούμε σε μια χώρα όπου αυτή «απονέμεται» συνήθως μετά την εκδημία όσων την διεκδικούν. Πρωτίστως με ευθύνη των ίδιων των δικαστών. (Όταν οι σαμαροβενιζέλοι θεσμοθέτησαν την υποχρέωση της αναβάλλουσας σύνθεσης να εκδικάζει η ίδια την αναβαλλόμενη απόφαση, οι αναβολές έπεσαν στο 1/10. Μόλις οι τσιπροκαμμένοι κατήργησαν αυτή τη ρύθμιση, οι αναβολές πήγαν αμέσως στο προηγούμενο επίπεδο, δηλαδή δεκαπλασιάστηκαν πάλι)… Με την όποια σημασία του ζητήματος και για το επενδυτικό κλίμα της χώρας… Επίσης, δε, ζούμε σε μια χώρα όπου η διαπλοκή και η υπόγεια επικοινωνία μεταξύ της πολιτικής και της δικαστικής εξουσίας έγινε πλέον οφθαλμοφανής και τους πιο ανυποψίαστους…
Και όμως όλα αυτά έμειναν συνταγματικώς ανέγγιχτα. Αντί να σταλεί στα τάρταρα η εν εξελίξει αναθεώρηση και να δρομολογηθεί άλλη πολύ ουσιαστικότερη. Πόσο κρίμα κ. Μητσοτάκη!
*Ο κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι Ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης.
