Αν πιστεύετε ότι ένας φρικτός πόλεμος που μαίνεται, ένας λαός που θρηνεί χιλιάδες νεκρούς και αντιστέκεται με μαρτυρικό τρόπο, μπορεί να συγκινήσει την αριστερά, όπως τη συγκινεί η βασανισμένη ύπαρξη του Κουφοντίνα, είστε εκτός τόπου και χρόνου. Ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα που εκφράζει και εκφράζεται από τη θέση της Ν. Μποφίλιου «πάντα με τον άνθρωπο» παρασύρεσαι σε ένα άλλο σύμπαν.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν έχει πρόσωπο. Δεν έχει σκοτωμένους, δεν έχει θηριώδεις καταστροφές, δεν έχει προσφυγιά που να αναδεικνύεται με σπαρακτικές φωτογραφίες και εκκλήσεις για αλληλεγγύη και… «Αθρωπιά». Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία είναι ένα «Σφυροκόπημα σε πέντε άξονες» είναι «μάχη μέχρις εσχάτων». Μια μικρούτσικη φωτογραφία ενός κρατήρα στο έδαφος δείχνει τον πόλεμο. Μια μεγαλούτσικη κείμενο - λεζάντα τον επεξηγεί.
«Η Ρωσία μπορεί να χάνει τον πόλεμο στον τομέα της επικοινωνίας, κερδίζει όμως τις μάχες επί του πεδίου» με προσθήκη ότι «οι δυνάμεις του Πούτιν σφίγγουν τον κλοιό γύρω από το Κίεβο και το Χάρκοβο και επελαύνουν στα μέτωπα της Ανατολής και του Νότου». Ένα μεγάλο γράφημα για να εμπεδώσουν οι αναγνώστες ότι οι ευρωπαϊκές χώρες πουλούσαν όπλα στον Πούτιν παρά το εμπάργκο που επεβλήθη μετά την προσάρτηση της Κριμαίας.
Αν έμπαινε κειμενο- λεζάντα θα έγραφε: «Οι δυνάμεις του Πούτιν εξαναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν στην Ουκρανία τα όπλα τα οποία τους πούλησαν οι ευρωπαϊκές χώρες». Αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα πως Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία σκοτώνουν αμάχους και παιδιά στην Ουκρανία. Το δράμα των Ουκρανών που χάνουν εστίες και βωμούς περιγράφεται υπό τον ποιητικό τίτλο «Ξεριζωμένοι μια…Ελλάδα» η ταυτότητα της αντίστασης των Ουκρανών με τον τίτλο «Οι συναγωνιστές του Τάγματος του Αζόφ».
Ο σύντροφος Βλαντιμίρ Πούτιν, σαρώνει ανελέητα μια ανεξάρτητη χώρα για να γκρεμίσει το ευρωπαϊκό μας σύμπαν. Οι συνεταιριστές της… «αθρωπιάς» μένουν άγρυπνοι τη νύχτα για τον κορονοϊό που σαρώνει τις φυλακές Δομοκού. Στις υπόλοιπες φυλακές της χώρας ας κάνει ο κορονοϊός και οι υπεύθυνοι ό,τι καταλαβαίνουν. Αλλά όχι και στο Δομοκό. Εκεί βρίσκονται οι μη αναλώσιμοι κρατούμενοι, του συστήματος που τάσσεται πάντα με τον άνθρωπο. Αρκεί ο «άνθρωπος» να ονομάζεται Κουφοντίνας.
Ένα κείμενο χτισμένο γύρω από τα ανύπαρκτα τεστ και τα μέτρα για την υγεία και τη ζωή των κρατουμένων και των σωφρονιστικών και στην καρδιά, το πραγματικό ερώτημα. Θα τύχει ο Κουφοντίνας της προβλεπόμενης από το Υπουργείο Υγείας ειδικής φαρμακευτικής αγωγής;
Μην πάει άδοξα, η δολοφονική σημαία του συστήματος…
