Του Ροδιανού Αντωνακόπουλου*
Φανταστείτε έναν εμπορικό δρόμο με πολλά και διάφορα καταστήματα όπου ανακοινώνεται η απόφαση του τοπικού δημάρχου να μετατρέψει τον δρόμο σε ένα πλακόστρωτο πεζόδρομο όπου πλέον τα αυτοκίνητα δεν θα μπορούν να περάσουν. Το τι ακολουθεί, αν δεν το έχουμε ζήσει, τότε σίγουρα το έχουμε ακούσει. Ιδιοκτήτες καταστημάτων, τοπικοί επιχειρηματίες, πολίτες, αντιπολιτευόμενοι του δημάρχου και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε εξεγείρονται άμεσα αντιδρώντας εναντίον της υλοποίησης του πεζόδρομου. Ανησυχούν για την εμπορική κίνηση στα μαγαζιά τους, για την ευκολία μετακίνησης των ιδίων, των πελατών αλλά και της τροφοδότησης των μαγαζιών τους. Επικρατεί μια κατάσταση έντασης και πολεμικής διάθεσης. Αν τελικά δια πυρός και σιδήρου κατασκευαστεί ο πεζόδρομος και κάνεις μια βόλτα στον δρόμο αυτό ένα χρόνο μετά, είναι όλοι τόσο χαρούμενοι που έγινε αυτό το έργο. Πλέον σου λένε ότι η εμπορική αξία των ακινήτων ανέβηκε, ότι ο κόσμος που περνάει και κάνει την βόλτα του είναι περισσότερος, ότι η κίνηση στα μαγαζιά είναι μεγαλύτερη και το ποσό πιο όμορφα είναι που δεν περνάνε πλέον αυτοκίνητα. Αυτό είναι το σύνδρομο του «πεζόδρομου» και δυστυχώς η χώρα υποφέρει από αυτό.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις αντιδράσεις στην επένδυση της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά ή τις αντιδράσεις στην κατασκευή της Αττικής Οδού. Τα τελευταία χρόνια βιώσαμε και τις αντιδράσεις στο Ελληνικό, εκεί όπου στέκεται ένα γιαπί πάνω σε μια τεράστια τσιμεντένια αλάνα. Αντιδράσεις για την αντικατάσταση αυτού του γκρίζου τερατουργήματος με ένα πάρκο και σύγχρονα κτίρια, ξενοδοχεία, εμπορικά μαγαζιά και μια μαρίνα. Αντιδράσεις και για τις ιδιωτικοποίησης στα αεροδρόμια όπως αυτό της Σαντορίνης, ενός παγκόσμιου τουριστικού προορισμού που φτάνοντας στο αεροδρόμιο του νησιού νόμιζες ότι έγινε κάποιο λάθος και προσγειώθηκες σε κάποιο τριτοκοσμικό σημείο του πλανήτη. Τώρα ακούμε να συζητάνε νομοσχέδια για την παιδεία. Μέσα σε όλα από τα οποία υποφέρει η σημερινή παιδεία είναι αναπόφευκτο να μην σκεφτούμε ότι είμαστε μια υποτίθεται σύγχρονη χώρα όπου δεν έχουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια. Αυτό είναι τόσο τραγικό όσο και κωμικό μιας και αυτός που θέλει να σπουδάσει σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο μπορεί να το κάνει. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι τα λεφτά αυτού που σπουδάζει στο ιδιωτικό να ξοδεύονται σε κάποια άλλη χώρα και αυτόν που θέλει να σπουδάσει στην χώρα μας να μην τον δεχόμαστε.
Στο μέλλον έχουμε να δούμε ακόμα πολλά τέτοια, όπως όταν αναγκαστούμε πλέον να σταματήσουμε να θάβουμε τα σκουπίδια μας και θα πρέπει να τα επεξεργαστούμε. Τότε θα δούμε αντιδράσεις εναντίων των μονάδων επεξεργασίας και την υπεράσπιση της παρούσας κατάστασης, του θαψίματος δηλαδή. Όσο και αν ακούγεται τρελό θα υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι θα θεωρούν το θάψιμο ασφαλέστερο και προτιμότερο για την ανθρώπινη υγεία και το περιβάλλον.
Κάθε φορά που ανακοινώνεται μια επένδυση, μια ιδιωτικοποίηση και γενικά ένας νέος τρόπος αντιμετώπισης μιας κατάστασης υπάρχει μια αντανακλαστική αρνητική αντίδραση, μια διάχυτη καχυποψία και μια τυφλή υπεράσπιση της οποιαδήποτε παγιωμένης κατάστασης. Παρόλα αυτά, αυτό που συμβαίνει έως τώρα είναι ότι σχεδόν όλες εκείνες οι περιπτώσεις οι οποίες ξεπέρασαν τις αντιδράσεις αυτές και έφτασαν στο σημείο να υλοποιηθούν, εξελίχθηκαν σε αδιαμφισβήτητες πετυχημένες ενέργειες με ευεργετικά αποτελέσματα τόσο για την τοπική κοινωνία όσο και για την χώρα γενικότερα. Το αξιοπερίεργο είναι πως όλοι αυτοί που αντιδρούσαν, εξαφανίζονται δια μαγείας όταν πλέον το έργο έχει κατασκευαστεί ή απλά σιωπούν. Ας αποκτήσουν το κουράγιο να κάνουν μια δήλωση αναγνώρισης του λάθους τους ή ας βγουν να αποδείξουν αν μπορούν ότι είχαν δίκιο σε όλα αυτά τα κακά που προέβλεπαν ότι θα συμβούν. Αλλά είναι πραγματικά ανώφελο να προσπαθήσεις να μπεις σε μια τέτοια αντιπαράθεση. Αυτό το οποίο αξίζει να ξοδεύεις την ενέργεια σου είναι να αγωνίζεσαι συνεχώς και ασταμάτητα για το πως θα κάνεις μια κατάσταση καλύτερη για τους πολλούς. Να έρχεσαι σε σύγκρουση με την αδράνεια, να μην αποδέχεσαι το ελλαττωματικό και να μην φοβάσαι την αλλαγή. Αν κάνεις και λάθη στη πορεία αυτή τότε να έχεις την σοβαρότητα να τα αποδεχτείς και να προσπαθήσεις να τα διορθώσεις.
Έχουμε την τύχη, μέσα στην ατυχία του γεγονότος ότι είμαστε τόσο πίσω σαν χώρα σε αρκετούς τομείς, να μην χρειάζεται να δοκιμάσουμε στις περισσότερες περιπτώσεις λύσεις που δεν είναι δοκιμασμένες. Μπορούμε, απλά μελετώντας την διεθνή εμπειρία να δούμε τι μας συνεφέρει να υιοθετήσουμε και τι αποτελέσματα να περιμένουμε στην κάθε περίπτωση. Όπως και στην περίπτωση του πεζόδρομου.
*Ο κ. Ροδιανός Αντωνακόπουλος είναι πτυχιούχος στην Περιβαλλοντολογία με ειδίκευση στην Διαχείριση Περιβάλλοντος και στην Διαχείριση Αποβλήτων από το Πανεπιστήμιο του Abertay Dundee της Σκωτίας. Είναι πολιτικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, που έχει περάσει από τη διαδικασία του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών.
