Λέγεται πως ο Νίκος Καζαντζάκης απελπισμένος με τον χρόνο που του έλειπε ώστε να προχωρά η δημιουργία του όπως εκείνος ήθελε, έγραψε κάπου ότι έτσι του έρχεται να τριγυρνά σαν ζητιάνος και να παρακαλεί ανθρώπους να τον ελεήσουν χαρίζοντάς του από ένα τέταρτο της ώρας τους. Αιώνες πριν από εκείνον, οι πρόγονοί μας ήταν πιο αυστηροί. Χρόνου φείδου, έλεγαν. Δηλαδή, μη σπαταλάς τον χρόνο σου. Δεν είναι ανεξάντλητος, ούτε γυρίζει πίσω.
Να τον αξιοποιείς αποτελεσματικά, είναι μια άλλη ερμηνεία. Ενόσω ωριμάζουν οι συνθήκες, βέβαια, και το προτσές εξελίσσεται. Δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό. Μερικές φορές ούτε κι εγώ καταλαβαίνω τι γίνεται με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ας πούμε, η υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη είχε τις προάλλες τηλεδιάσκεψη με τα σωματεία εργαζομένων στο θέαμα- ακρόαμα και με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος- Ακροάματος. Όπως καταλαβαίνουμε διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές του σχετικού Δελτίου Τύπου, μάλλον δεν τα βρήκαν, κάτι άλλωστε που δεν αποτελεί έκπληξη.
Μη ρωτήσετε πώς γίνεται τα προβλήματα του καλλιτεχνικού κόσμου επί δεκαετίες να πολλαπλασιάζονται και κανένα να μη λύνεται. Η μαύρη εργασία παραμένει μαύρη εργασία, οι κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι βλέπουν τα πράγματα να χειροτερεύουν, μέχρι και να μην πληρώνονται καθόλου, όλα πάνε χειρότερα (και προ κορονοϊού, εννοείται). Να τη «λες» στο κράτος, αλλά μήπως πρέπει πριν να βάλεις το μυαλό σου να σκεφτεί ότι χρειάζονται αλλαγές; Ότι ο συνδικαλισμός όπως τον ξέρεις τίποτα δεν καταφέρνει;
Και τώρα ας έρθουμε την κατακλείδα της ανακοίνωσης που εξέδωσε η ΠΟΘΑ: «Παρόλα όσα παρουσιάστηκαν από τους εκπροσώπους της Π.Ο.Θ.Α. και των σωματείων, η σύνθεση της Τηλεδιάσκεψης, ο μεγάλος αριθμός των προσκεκλημένων σ΄ αυτήν και η δυσανάλογα μικρή διάρκεια (1 ώρα και 30 λεπτά), κατέστησαν τον διάλογο προσχηματικό και μη παραγωγικό» γράφουν.
Επειδή έχουν περάσει 45 ολόκληρα χρόνια από τις συνελεύσεις στο αμφιθέατρο Παπαρρηγοπούλου της Φιλοσοφικής Αθηνών με τσιγάρα, καφέδες, ενστάσεις, διαδικασίες ατέλειωτες και λόγους ατέρμονους, βρίσκω πως είναι τραγελαφικό ή και σκέτα τραγικό , να μην έχει αλλάξει τίποτα. Να θεωρούμε δηλαδή μικρή διάρκεια για τηλεδιάσκεψη τη μιάμιση ώρα. Αποτελεί χάσιμο χρόνου και όποιος δεν το καταλαβαίνει ζει έξω από την εποχή του. Όλα τα προλαβαίνεις σε 90 λεπτά, μέχρι και δυο ημίχρονα χωρίς παράταση. Αν θέλεις, φυσικά.
Κι αν θέλεις να πετάξεις τη μπάλα στην εξέδρα; Εύκολο κι αυτό. Βγαίνει ας πούμε εκπρόσωπος καλλιτεχνικού σωματείου και ζητά το… Ηρώδειο για γενική συνέλευση, επειδή τάχα μου, λόγω κορονοϊού δεν χωρούν τα μέλη του αλλού. Α, ναι, και επειδή το ρωμαϊκό ωδείο είναι… δικό τους. Προφανώς ανήκει στον λαό κατά προσφιλείς λαϊκίστικες εκφράσεις. Φυσικά, η υπουργική απάντηση ήταν αρνητική, διότι, φαντάζομαι, ως αρχαιολόγος, η υπουργός δεν είχε υπόψιν της να γίνονταν συνελεύσεις όχι σωματείων, ούτε καν της Εκκλησίας του Δήμου σε ωδεία και θέατρα. Προφανώς η ταπεινή λαχανοπώλις μητέρα του Ευριπίδη, δεν θα είχε βάλει ποτέ μέσον τον τραγικό ποιητή γιό της για να τους παραχωρηθεί το Διονυσιακό Θέατρο, αλλιώς κάτι θα είχε πει ο Αριστοφάνης και θα το μαθαίναμε.
Οι συνδικαλιστές απείλησαν με… καταγγελίες, η υπουργός τους είπε να κάνουν ό,τι νομίζουν και τελικά τους εξασφάλισε την Τεχνόπολη, όπου και θα πάνε. Τι χάσαμε εκτός από τις ώρες μας για να τα μάθουμε όλα αυτά; Παραλίγο την υπομονή μας.
