Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Οι ιστορίες των συμβασιούχων στην Ελλάδα είναι τόσο γλαφυρές, όσο και οι θρύλοι των Σικελών με την διαχρονική Μαφία. Σχέσεις πάθους, εξάρτησης, όρκων , κρυφών επιθυμιών και μιας σχεδόν «ερωτικής» προσήλωσης στους κοινούς και «δίκαιους» αγώνες των εργαζομένων. Για κάθε περίπτωση όμως, το leitmotiv είναι περίπου κοινό: o κάθε πολίτης έχει δικαίωμα στη εργασία. Όλες οι υπηρεσίες του κράτους αποτελούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Άρα ο κάθε πολίτης πρέπει να καλύπτει μονίμως, πάγιες και διαρκείς ανάγκες!
Στην πραγματικότητα, η κυνική αλήθεια είναι κάπου μεταξύ υπαρκτού σοσιαλισμού και κατοχής ξένης επικράτειας από «σαρακηνούς πειρατές»- δεν γράφω Μανιάτες μην παρεξηγηθούν διάφοροι φίλοι…
Από τη μία, η τακτική του πολιτικού συστήματος, με τους συμβασιούχους διέθετε το σχεδόν φανερό ιδεολογικό άλλοθι της φαντασίωσης μιας κομμουνιστικής κοινωνίας η οποία θα έπρεπε να διορίζει και το τελευταίο μέλος της στο Δημόσιο. Από την άλλη, κυριαρχεί η ακόμα πιο ισχυρή ιδεολογική παρακαταθήκη που κρύβει το κοινό μυστικό μας: έχουμε καταλάβει τη χώρα – δεν είναι δική μας- και τρώμε όλοι μαζί τα λεφτά των «κουτόφραγκων». Αυτοί μας έκαναν κράτος, οπότε ας πληρώνουν αιωνίως το πλιάτσικο στα δημόσια ταμεία!
Εδώ και δεκαετίες, τα πελατειακά δίκτυα εκτίναξαν το δημόσιο χρέος, δίνοντας ψίχουλα επιβίωσης στους «προλετάριους» και στηρίζοντας κόμματα, εξουσίες και τοπικά συμφέροντα. Χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο, έμπαιναν στη σειρά για να εξυπηρετηθούν από δημάρχους και βουλευτές, χωρίς καμία αιδώ και δίκη. Ποτέ,εν τω μεταξύ, δεν μπήκε φυλακή κάποιος υπεύθυνος για την ζημιά που υπέστη το Δημόσιο για χάρη της αλητείας τους.
Ως που ήρθε επιτέλους, η ώρα των ελεγκτικών θεσμών. Άργησαν βέβαια, λίγο αλλά επιτέλους, η Ύβρις φαίνεται να φτάνει στην Νέμεση! Οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι των ΟΤΑ (Δήμων και Κοινοτήτων) υποχρεούνται να επιστρέψουν όσα χρήματα έλαβαν κατά το χρόνο της παράτασης των συμβάσεών τους, σύμφωνα με όσα οριστικά και αμετάκλητα έκρινε η Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου σε διάσκεψη κεκλεισμένων των θυρών.
Υπευνθυμίζεται ότι η Ολομέλεια έκρινε χτες αντισυνταγματική την παράταση των συμβάσεων των εργαζομένων στους ΟΤΑ, που βρίσκονται κυριολεκτικά στον αέρα. Εξέλιξη που εκθέτει ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση, η οποία είχε επιλέξει ακόμη και τον δρόμο της δικαστικής δίωξης σε δημάρχους που αρνιόντουσαν να εφαρμόσουν τον αντισυνταγματικό – όπως αποδείχτηκε – νόμο.
Ποια είναι η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από τους προηγούμενους; Ότι ο ερασιτεχνισμός και ο κυνισμός του δεν έχει όρια. Ότι δεν κατανοεί καν τις στοιχειώδεις δεσμεύσεις του κράτους. Αλλά και πέρα από αυτό, τώρα πια οι «κουτόφραγκοι» μπήκαν στο «κάστρο» και ελέγχουν το πλιάτσικο!
Σε κάθε περίπτωση, ένα και μόνο μήνυμα πρέπει να βγει από αυτή την υπόθεση: Από δω και πέρα, να καταλάβει και ο τελευταίος Έλληνας ότι δεν μπορεί να εμπιστεύεται τους «κατσαπλιάδες» που πουλάνε νταβατζιλίκι με τις εγγυήσεις του κράτους. Γιατί δεν φταίει μόνο το πολιτικό σύστημα αλλά και όσοι απλώνουν το χέρι για να τους ελεήσει.
Η αστική δημοκρατία έχει κανόνες, θεσμούς και δικαστές. Όλα θα ήταν διαφορετικά αν λειτουργούσαν, ελέγχοντας την ασυδοσία της πολιτικής εξουσίας…
