Η μια αιτία που η χώρα είναι μπανανία στη νοοτροπία είναι στην ανυπαρξία Παιδείας. Η δεύτερη είναι στην ανυπαρξία αξιοκρατίας όταν επιλέγονται υποψήφιοι για εκπρόσωποι του λαού. Είτε πρόκειται για βουλευτές, είτε για ευρωβουλευτές, είτε για αυτοδιοικητικούς «άρχοντες». Εδώ και περίπου 30 χρόνια το κριτήριο είναι η περίφημη αναγνωρισιμότητα. Και το κριτήριο που λείπει είναι το μοναδικό που χρειάζεται: Η ικανότητα.
Ο Αριστοτέλης και οι μεγάλοι Ρωμαίοι σαν τον Κικέρωνα απέδιδαν την παρακμή της Δημοκρατίας στις ελληνικές πόλεις σε έναν κυρίως παράγοντα. Στην ανάδειξη λαοπλάνων ως ηγετών, που αντί να ενδιαφέρονται για την πόλη ενδιαφέρονταν για την προσωπική τους ανάδειξη.
Και, ως συνακόλουθο αυτής της στρέβλωσης, καταλόγιζαν στις πόλεις ότι υπό τη διαφθορά των ηθών, που επέβαλαν οι λαοπλάνοι ηγέτες, με φρούδες υποσχέσεις και επιδόματα, οι πολίτες αναδείκνυαν σε υπεύθυνες θέσεις όλο και περισσότερους αναμεταξύ τους, που ήταν υποδεέστεροι των θέσεων ευθύνης που αναλάμβαναν. Δηλαδή, ήταν άχρηστοι.
Επειδή, τα αυτιά των πολιτών είχαν πάθει Μιθριδατισμό πια, είχαν συνηθίσει στο ψέμα και στη διαφθορά. Είχαν γίνει οι πολίτες ανίκανοι να έχουν καθαρή κρίση για το ποιος τους λέει αλήθεια και ποιος ψέματα. Ακόμα χειρότερα, οι πολίτες είχαν αρχίσει να πονηρεύουν. Και να βάζουν το ατομικό τους συμφέρον πάνω από το συλλογικό συμφέρον της πόλης.
Αν τα παραπάνω μοιάζουν τόσο σημερινά είναι γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι σαν φάρσα, αλλά σαν επαγωγικό αποτέλεσμα της ανθρώπινης φύσης και συμπεριφοράς. Η οποία είναι αναλλοίωτη εδώ και πάνω από 5.000 χρόνια, όπως μαρτυρούν τα γραπτά, αλλά και τα άγραφα τεκμήρια, που φέρνει στο φως διαρκώς η επιστημονική σκαπάνη.
Τα ψηφοδέλτια των κομμάτων για τις εκλογές της τελευταίας 30ετίας είναι αδιάψευστος μάρτυρας αυτού του φαινομένου. Και, επειδή η πολιτική και ηθική πορεία του τόπου είναι κατηφορική και φθίνουσα, το ίδιο επαναλαμβάνεται στις εκλογές που έρχονται.
Τα κόμματα διαγκωνίζονται για τους διάσημους, που θα περιλάβουν στα ψηφοδέλτιά τους. Από οποιονδήποτε τομέα διασημότητας. Με προεξάρχοντα εκείνον του θεάματος. Γιατί και η πολιτική θέαμα έχει καταντήσει αντί ουσίας. Είναι διάχυτη η εντύπωση του νοήμονος κοινού, ότι ελάχιστα έως καθόλου απασχολεί αν οι υποψήφιοι είναι άξιοι και ικανοί να διεκπεραιώσουν το έργο για το οποίο εκλέγονται.
Επειδή το ζητούμενο πια δεν είναι το καλό του τόπου, αλλά το καλό του κόμματος. Δεν ενδιαφέρει δηλαδή αν ο υποψήφιος είναι ικανός για το πόστο. Αλλά, αν είναι ικανός, με την αναγνωρισιμότητά του να ψηφιστεί. Επομένως, να φέρει τη νίκη σto κόμμα. Ακόμα κι αν είναι ντενεκές ξεγάνωτος.
Είναι οι αναγνωρίσιμοι ντενεκέδες ξεγάνωτοι; Το παρελθόν έχει δείξει ότι διάσημοι ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, γιατροί, λογοτέχνες, αθλητές, επιστήμονες και καθηγητές αποδείχτηκαν άχρηστοι έως και επιζήμιοι σε υπεύθυνες πολιτικές και διοικητικές θέσεις. Δεν είναι όλες οι δουλειές για όλους. Ούτε οι ικανότητες σε μια απασχόληση αποτελεί εγγύηση για ικανότητα σε άλλες απασχολήσεις.
Τα κόμματα ξοδεύουν άπειρες ώρες ψάχνοντας να βρουν ποιος υποψήφιος έχει περισσότερες πιθανότητες να ψηφιστεί σε κάθε περιφέρεια, δήμο, βουλή, αντί να ψάχνουν ποιος υποψήφιος κάνει για τη θέση που προαλείφεται.
Τα ονόματα των διάσημων υποψήφιων δεν είναι παρά μια απόπειρα εξαπάτησης του λαού. Η επιλογή του γιού του τάδε διάσημου συνθέτη θέλει να μας πει ότι η μουσική και το έργο του πατέρα είναι «δικό μας». Εμείς είμαστε αυτός ο συνθέτης. Ένας ολυμπιονίκης σημαίνει ότι οι ολυμπιονίκες είναι μαζί μας. Εμείς είμαστε αυτοί οι ολυμπιονίκες. Εμείς, το κόμμα, είμαστε οι εκφραστές αυτού του διάσημου ηθοποιού, του γιατρού, του αρχαιολόγου, του αστροφυσικού κοκ.
Παρεμπιπτόντως, η αριστερά κάποτε, είχε στη φαρέτρα της τον ανθό της ελληνικής κουλτούρας. Σε όλους τους τομείς της τέχνης και του λόγου. Δεν ήξερε ποιόν να πρωτοσηκώσει σαν σημαία. Και σήμερα παρακαλάει από τα δεύτερα και τα τρίτα της ανύπαρκτης ελληνικής διανόησης, εισπράττοντας κι όλας αρνήσεις! Σε μια χώρα που η ίδια έβαλε όχι λιθαράκι, αλλά ογκόλιθο για να παράγεται αυτή η αμορφωσιά. Εδώ και 30 χρόνια.
Η χώρα δεν πρόκειται να ορθοποδήσει όσο οι αντιπρόσωποι του λαού θα είναι αποτέλεσμα αναξιοκρατίας και κενής περιεχομένου εντυπωσιοθηρίας. Είτε στη Βουλή, είτε στην Ευρωβουλή, είτε στην αυτοδιοίκηση.
Οι πολίτες βρίσκονται στο διαδίκτυο νυχθημερόν για χιλιάδες άχρηστες πληροφορίες. Στο χέρι τους είναι να ψηφίσουν αυτούς που θα δουλέψουν και όχι αυτούς που θα τους δουλέψουν. Τις πληροφορίες τις έχουν. Την κρίση την έχουν όταν πρόκειται να γλιτώσουν κανένα φόρο και κανένα πρόστιμο ή να κάνουν κανένα παράνομο πανωσήκωμα. Ας τη χρησιμοποιήσουν και για το κοινό καλό.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
